18 marca br. turecki holding TUSAŞ/TAI (Türk Havacılık ve Uzay Sanayii/Turkish Aerospace Industries) zaprezentował pierwszy prototyp bojowego bezzałogowego statku latającego Anka-3, zbudowanego w układzie latającego skrzydła na potrzeby programu MIUS (Muharip İnsansız Uçak Sistemi, tur. bojowy bezzałogowy system powietrzny).
Anka-3 jest samolotem o zredukowanym przekroju radarowym (RCS, Radar Cross-Section), wielkości lekkiego załogowego samolotu bojowego oraz jest głównym konkurentem dla samolotu Kızılelma, oferowanego przez prywatną spółkę Baykar Makina, którego pierwszy prototyp wzniósł się w powietrzne 3 grudnia ub. r. Oba zostały zaprojektowane do roli tzw. lojalnego skrzydłowego (Loyal Wingman) dla tureckiego samolotu wielozadaniowego 5. generacji TF-X, znanego pod lokalnym akronimem MMU (Milli Muharip Ucak), ale w wersji dwumiejscowej z funkcją MUM-T (Manned Unmanned Teaming) – tymczasem jednomiejscowy prototyp zaprezentowano dzień wcześniej.
Wiceprezydent Turcji Fuat Oktay informował 16 grudnia 2022 (podczas omawiania budżetu obronnego), że Anka-3 dysponujący pojedynczym silnikiem turboodrzutowym, dużą prędkością przelotową i ładownością z bezogonową konstrukcją, dzięki której jest prawie niewidoczny na radarze, otworzy nową epokę w dziedzinie bezzałogowców. Wskazał, że prototyp może rozpocząć loty próbne w kwietniu 2023, ale nie poinformowano o dacie oblotu.
O ile teraz zaprezentowano fotografię ukończonego prototypu, to wcześniej już ujawniono wizualizacje samolotu w konfiguracji uzbrojonej, choć nieco różniące się od niego:
Zdjęcia i grafiki: TUSAŞ/TAI
Zgodnie z nimi oraz zmodyfikowanym prototypem, Anka-3 dysponuje komorą bombową, umieszczoną w centropłacie oraz czterema podskrzydłowymi węzłami uzbrojenia. Z przodu umieszczono główny wlot powietrza oraz dodatkowy rozmieszczony bliżej dyszy wylotowej silnika (brak na grafice), która otrzymała klasyczny, a nie spłaszczony kształt jak przystało na samolot o zredukowanym przekroju radarowym. Oprócz tego na dodatkowym wlocie powietrze umieszczono antenę.
Na prototypie umieszczono również dwie rurki pitota, co jasno wskazuje iż mamy do czynienia z prototypem przeznaczonym do prób w locie. Na dwóch węzłach podskrzydłowych prototypu powieszono prawdopodobnie dodatkowe zbiorniki paliwa. Na górnej części centropłata widać dużą czworokątną owiewkę oraz mniejszą zaokrągloną, ale ich przeznaczenie nie jest znane.
Zgodnie z wymogami operacyjnymi programu MIUS, oferowany bezzałogowy samolot napędzany silnikiem odrzutowym musi osiągać prędkość naddźwiękową i być zdolny do operowania z płaskich pokładów okrętów lotniczych. Wymaga się w pełni autonomicznego startu i lądowania, dużej zwrotności, działania w zasięgu (LOS) i poza zasięgiem wzroku (BLOS), wysokiej świadomości sytuacyjnej dzięki radarowi AESA z anteną z aktywnym skanowaniem elektronicznym i wewnętrznej komory uzbrojenia.
Rodzina bezzałogowców Anka obejmuje również: rozpoznawcze Anka-A/A+, Anka-B, Anka-S, Anka-I (wariant rozpoznania radioelektronicznego) oraz dwusilnikowy Anka-2 Aksungur. W planach jest także ciężki Anka-TP.
Jeśli chodzi o odpowiedniki Anka-3, jeśli chodzi o konfigurację i układ konstrukcyjny, to można wymienić amerykańskie Boeing X-45, Northrop Grumman X-47A Pegasus i X-47B, Lockheed Martin RQ-170 Sentinel, rosyjski Suchoj S-70 Ochotnik-B, brytyjski BAE Systems Taranis, francuski Dassault nEUROn, europejski LOUT, chińskie Anjian i CH-7, indyjski SWiFT Ghatak czy ukraiński Ace One.
Komentarze
Nikt jeszcze nie skomentował tego artykułu.