Strzelectwo od podstaw, cz. 4 – Wniosek o pozwolenie i plan B

Przykłady z życia wzięte? Tuż przed złożeniem wniosku zorientowałem się, że niebawem upływa termin ważności mojego dowodu osobistego i za chwilę trzeba będzie część dokumentów wymieniać… Kiedy udałem się do WPA, okazało się, że składając kopię zaświadczenia lekarskiego, muszę przedstawić do wglądu oryginał, którego oczywiście nie zabrałem… Czekałem na kontakt od dzielnicowego, ale był on zawalony robotą i nie wiedział o tym, że powinien złożyć mi wizytę, przez co cała procedura wydłużyła się o kolejne dwa tygodnie… To tylko drobnostki, mało istotne i łatwe do naprawienia błędy. Zdarzają się jednak i poważniejsze – takie, które mogą wstrzymać proces na dłużej lub narazić nas na konflikt z prawem. Doświadczeni strzelcy dobrze ogarniają te kwestie, ale dla tych, którzy dopiero wchodzą w ten świat, nie jest to takie proste. Dlatego w tym artykule rozpracujemy je krok po kroku.

Szanowny Panie Komendancie…

Zgodnie z obowiązującymi przepisami decyzje o przyznaniu pozwolenia na broń wydaje Komendant Wojewódzki Policji, w związku z czym wniosek o takie pozwolenie wraz z załącznikami musimy złożyć w Wydziale Postępowań Administracyjnych właściwym dla naszego miejsca zamieszkania. Można to zrobić listownie, jednak jeżeli nie mamy pewności, czy zrobiliśmy wszystko prawidłowo, a nie chcemy przedłużać postępowania, warto wybrać się do WPA osobiście. Możliwe, że ewentualne braki czy wątpliwości będzie można wyjaśnić na miejscu. Ja natknąłem się na przykład na trzy problemy, o których nie dowiedziałem się z żadnego internetowego poradnika. Pierwszym był brak pewnych danych i formułek, które zostały dopisane długopisem na miejscu. Drugim było określenie preferowanej przeze mnie formy odbioru dokumentów po wydaniu decyzji (listownie lub osobiście). Trzecim był fakt, że załącznikami do wniosku muszą być oryginały dokumentów, a jeśli są to kserokopie, oryginał trzeba pokazać do wglądu. Radzę o tym pamiętać, a przed wizytą upewnić się, jakie zwyczaje obowiązują w naszym województwie (w mniej istotnych obszarach mogą się one delikatnie różnić).

Przygotowanie wniosku

Wzory wniosków do WPA dostępne są na stronach stowarzyszeń i klubów, ale zapewne znajdziemy je również na stronie naszego WPA. Polecam ściągnąć kilka takich wniosków i zrobić kompilację, aby niczego nie zabrakło i aby taki wniosek był zgodny z naszą sytuacją i rzeczywistymi oczekiwaniami. Podążając ścieżką, jaką opisałem wyżej, wnosimy o pozwolenie na posiadanie broni palnej sportowej do celów sportowych, do celów kolekcjonerskich oraz dopuszczenie do posiadania broni. Następnie swoją prośbę uzasadniamy. W tym obszarze wzory udostępniane na stronach klubów i stowarzyszeń są dość dobre, aczkolwiek dobrze jest to i owo zmodyfikować i spersonalizować, szczególnie jeśli chodzi o liczbę jednostek broni, jaką chcielibyśmy nabyć. Jeśli przesadzimy, WPA może nam odmówić, a jeżeli wybierzemy wariant bezpieczny, pewnego dnia będziemy pisali wniosek o zmianę decyzji, prosząc o zwiększenie liczby jednostek broni w ramach przyznanego pozwolenia. W sieci dostępne są nawet tabele i wykresy bazujące na doniesieniach osób, które otrzymały „czerwoną książeczkę” w danym województwie. W jednym WPA może to być 3-5 jednostek sportowych i 5-10 kolekcjonerskich, ale są i takie, gdzie uzyskanie pozwolenia na 10 jednostek sportowych i 30 kolekcjonerskich nie jest niczym wyjątkowym. Jeżeli zakup 10 czy 15 jednostek broni na tym etapie wydaje się abstrakcyjny, proponuję poczekać, aż sytuacja się rozwinie. Strzeleckie hobby potrafi wciągnąć. Wszystko jedno, czy kogoś naprawdę interesuje rywalizacja sportowa i będzie jeździł na zawody po całej Polsce, czy może broń palna interesuje go z innych względów (rodzaj konstrukcji, oryginalne rozwiązania techniczne, ciekawa historia lub walory czysto kolekcjonerskie), promesy się przydają i zdecydowanie lepiej mieć ich za dużo niż za mało.

Co trzeba, a czego nie trzeba załączać?

Ostatnim elementem naszego wniosku są załączniki. W tej kwestii można natknąć się na wiele nierzetelnych informacji, jak na przykład ta, że do wniosku koniecznie należy dołączyć wykaz startów w zawodach lub nawet dyplomy za zajęcie wysokiej lokaty, jeśli już takimi sukcesami możemy się pochwalić. W rzeczywistości nie jest to konieczne. WPA może nas o to poprosić, ale oczekiwanie ze złożeniem wniosku, aby wyrobić starty i aby „jakoś to wyglądało” raczej nie ma sensu. Proponuję zatem załączać do wniosku tylko „twarde” dowody naszej aktywności strzeleckiej i inne wymagane dokumenty – patent strzelecki, licencję zawodniczą, zaświadczenie o członkostwie w klubie strzeleckim, zaświadczenie o członkostwie w stowarzyszeniu kolekcjonerskim wraz ze statutem, zaświadczenie lekarskie, zaświadczenie psychologiczne, kserokopię dowodu tożsamości (oryginał do wglądu w okienku), dwa zdjęcia paszportowe, potwierdzenie wniesienia opłat skarbowych (242 zł za „sport”, 242 za „kolekcję” i 10 zł za dopuszczenie).

Delikatna kwestia promes

Jeśli spodziewamy się decyzji pozytywnej i chcemy ugrać trochę czasu, jednocześnie możemy złożyć w WPA wniosek o wydanie promes oraz potwierdzenie wniesienia opłaty skarbowej za tę czynność (17 zł za każdą promesę). W razie odmowy wydania pozwolenia na broń kwota ta zostanie nam zwrócona. Co ciekawe, to my wskazujemy liczbę jednostek broni, jaka będzie określona na każdej promesie. Standardem jest system „jedna promesa – jedna jednostka”, ale jeśli ktoś otrzyma pozwolenie na zakup 15 jednostek do celów kolekcjonerskich, może zapłacić 17 zł raz i udać się na jedne, duże zakupy. Niewykorzystane miejsca nie przepadną – będziemy jedynie musieli złożyć kolejny wniosek o wydanie promesy lub promes. Przed złożeniem wniosku warto raz jeszcze upewnić się, jaki jest termin ważności naszego dowodu osobistego. Dokument ten jest podstawą realizacji promesy. Jest również sprawdzany przy zakupie amunicji. Jeżeli wyrobimy nowy dowód, będziemy musieli wymienić promesy ze względu na inny numer dokumentu tożsamości.

Zapraszamy dzielnicowego na kawę

Jednym z etapów weryfikacji osoby ubiegającej się o pozwolenie na broń jest wywiad środowiskowy, czyli wizyta dzielnicowego. W większości przypadków jest to czysta formalność, jednak do tego momentu nasz kontakt z WPA mógł ograniczać się do złożenia wniosku w okienku lub wysłania ich pocztą, dlatego istotne jest, aby Policja dowiedziała się, z kim ma do czynienia, jak wygląda nasze najbliższe otoczenie i w jakich warunkach będzie przechowywana nasza broń.

Jak to wygląda w praktyce? Dzielnicowy dzwoni, aby umówić się na wizytę, po czym przyjeżdża i przeprowadza wywiad. Kontrolnie może porozmawiać z naszymi sąsiadami, aczkolwiek najczęściej wystarczy mu to, co zauważy podczas wizyty i rozmowa z samym kandydatem. Jeżeli dobrze go zna, bo co drugi weekend jest wzywany z powodu głośnej imprezy, a gospodarz w trakcie czynności zacznie porządkować kartony z wódką, opinia będzie dość jednoznaczna. Dzielnicowy może też sprawdzić, co na nasz temat wie KSIP (Krajowy System Informacyjny Policji). Nie należy się jednak obawiać, że wizyta będzie długotrwała i drobiazgowa. Każdy funkcjonariusz Policji ma wiele spraw na głowie, dlatego jeśli wszystko będzie wyglądało normalnie, wywiad potrwa 10-15 minut. Dzielnicowy sporządza opinię na nasz temat, przekazuje ją do WPA i na tym sprawa zwykle się kończy. Zwykle, ponieważ jeśli nasze miejsce zamieszkania jest inne niż adres, pod którym jesteśmy zameldowani, możemy spodziewać się dwóch wizyt – najpierw w jednym, a potem drugim miejscu.

A co z szafą S1? Czy trzeba ją mieć podczas wywiadu środowiskowego? Nie. Dzielnicowy na tym etapie jeszcze nie musi jej oglądać, ponieważ nie mamy broni i po pierwsze mieć szafy nie musimy, a po drugie moglibyśmy ją wypożyczyć albo wręcz kupić tuż po umówieniu terminu wizyty z dzielnicowym, a następnie zwrócić. Kontrola szafy i ogólnych warunków przechowywania broni i amunicji odbywa się – jeśli w ogóle – po tym, jak dokonamy zakupu i zarejestrujemy przynajmniej jedną jednostkę broni. Oczywiście warto zainteresować się tym nieco wcześniej, ale o tym opowiemy już w kolejnym poradniku.

Dni, tygodnie, miesiące…

Ile trwa oczekiwanie na decyzję o przyznaniu pozwolenia na broń? Teoretycznie Policja powinna zrobić to bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w ciągu jednego miesiąca, a w sprawach szczególnie skomplikowanych do dwóch miesięcy od wszczęcia postępowania. To jednak teoria. Wzmożone zainteresowanie Polaków możliwością uzyskania pozwolenia na broń przekłada się na duże obciążenie Policji wnioskami i wszystkimi innymi formalnościami związanymi z tym procesem. Ze względu na dużą liczbę chętnych i braki kadrowe rzeczywisty czas oczekiwania na wydanie pozwolenia wynosi od 2 do 3 miesięcy. Najlepiej zatem uzbroić się w cierpliwość. Jeżeli wszystko pójdzie po naszej myśli, otrzymamy komplet decyzji Komendanta, legitymację osoby dopuszczonej do posiadania broni oraz zaświadczenia uprawniające do nabycia broni (promesy). Kiedy dokonamy zakupu pierwszej jednostki broni, podczas jej rejestracji WPA wyda nam również drugą „czerwoną książeczkę” – legitymację posiadacza broni.

Co robić, jeśli któregoś z etapów nie uda nam się przejść?

Nawet jeśli będziemy starali się wypełnić wszystkie punkty planu perfekcyjnie, może się okazać, że nie otrzymamy pozwolenia na broń. Zatrzymać nas może nie tylko negatywne orzeczenie lekarza, ale też inne potknięcie, takie jak skazanie prawomocnym orzeczeniem sądu umyślne przestępstwo skarbowe. W uzyskaniu patentu strzeleckiego i licencji zawodniczej to nie przeszkadza, ale własnej broni posiadać nie będziemy. Czy to koniec świata? Nie. W takiej sytuacji radziłbym zachować spokój i zastanowić się, czy inne opcje przypadkiem nie są takie złe.

Aby wejść na strzelnicę, nie trzeba mieć własnej broni ani innych specjalnych uprawnień. Obsługa co prawda nie wpuści nas, jeśli od progu będziemy się zataczali albo wzbudzimy inne wątpliwości, ale jeśli wszystko będzie w porządku lub jeśli będziemy już w danym miejscu kojarzeni jako normalni, odpowiedzialni, słuchający poleceń goście, każda taka wizyta dostarczy nam wiele frajdy. Nie mając pozwolenia na broń, wciąż możemy należeć do klubu strzeleckiego i brać udział w zawodach. Tyle tylko, że będziemy strzelali z broni klubowej i pod okiem instruktora.

Wbrew pozorom ma to wiele zalet. Przeciętny posiadacz pozwolenia na broń ma w swojej szafie kilka, może kilkanaście jednostek broni, natomiast dobrze wyposażona strzelnica udostępnia strzelcom kilkadziesiąt lub nawet kilkaset różnych jednostek. Nawet jeśli będziemy przychodzili często, minie wiele czasu, zanim zapoznamy się z każdą z nich. Omija nas też czyszczenie broni, konieczność przechowywania jej w specjalnej szafie, a także różnego rodzaju problemy, z którymi muszą radzić sobie posiadacze „czerwonej książeczki”. Koszty jednorazowej wizyty na strzelnicy może i są większe, ale skoro nie wydajemy wszystkich oszczędności na broń i akcesoria do niej, może się okazać, że wyszliśmy na tym lepiej.

Broń bez pozwolenia? To możliwe! I nie – nie tak, jak myślicie…

Czy można kupić broń palną, nie posiadając na nią pozwolenia? Pewnie, że można. Spokojnie, nie mam tu na myśli kupowania pistoletu od jakiegoś szemranego typa wystawiającego ogłoszenia w darknecie i prezentującego swoją kolekcję kupującym po odkopaniu jej w lesie albo w zatęchłej, ale zamkniętej na cztery spusty piwnicy. Taki świat niestety istnieje, ale przypominam tylko, że zgodnie z art. 263 § 2 Kodeksu Karnego posiadanie broni palnej bez wymaganego zezwolenia podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat. Istnieją jednak co najmniej trzy całkowicie legalne opcje zapasowe.

Pierwszą są wiatrówki, czyli broń pneumatyczna, w której energia wystrzelonego pocisku nie przekracza 17 J. W myśl obowiązujących przepisów jest to przedmiot jak każdy inny, a co za tym idzie, nie podlega rejestracji. Jeżeli ktoś chce postrzelać sobie do tarczy, jest to wspaniała sprawa. Choć za niektóre modele można zapłacić nawet kilka tysięcy złotych, generalnie karabiny i pistolety pneumatyczne są dość tanie, amunicja w porównaniu z tą „ostrą” kosztuje grosze, a do przechowywania wiatrówki nie potrzebujemy specjalnej szafy. Co jeszcze lepsze, nie musimy nawet jeździć z nią na strzelnicę. Jeżeli dobrze zabezpieczymy teren i upewnimy się, że podczas takiej zabawy nikt nie ucierpi, możemy „pykać” sobie nawet na poddaszu albo w ogródku.

Wiele dostępnych w sprzedaży modeli to pod względem wymiarów i ogólnego wyglądu wierne repliki „prawdziwej” broni. Mają nawet działające manipulatory, światłowodowe przyrządy celownicze, szyny akcesoryjne i inne cechy pierwowzoru, w związku z czym jeśli ktoś ma taką fantazję, może nawet zamontować sobie na takiej wiatrówce latarkę, lunetę lub kolimator i dokupić do niej kaburę. Kluczowa różnica jest taka, że zamiast magazynka załadowanego ostrą amunicją do wiatrówki podpinamy specjalny magazynek zawierający kapsułę CO₂ i naboje śrutowe. Różnica w cenie jest niebagatelna. Przykład? Pistolet CZ75 SP-01 Shadow w wersji zasilanej amunicją 9 mm x 19 Parabellum kosztuje 4 890 zł, a jego pneumatyczna kopia – 259 zł. Jeżeli chcielibyśmy posiadać mocniejszą wiatrówkę, w której energia pocisku przekracza 17 J, musimy zarejestrować taką broń na Policji, jednak konieczne nam będą do tego dwa dodatkowe dokumenty – zaświadczenie o niekaralności i orzeczenie lekarskie (takie samo, jakie potrzebne jest do uzyskania pozwolenia na broń palną). Właściwego pozwolenia na broń mieć jednak nie musimy, więc ścieżka jest nieco łatwiejsza.

Drugą opcją jest broń czarnoprochowa, a mówiąc dokładniej, broń rozdzielnego ładowania o konstrukcji sprzed 1885 roku. Chodzi tu o repliki broni, która z racji swojej konstrukcji nie jest tak poręczna jak jej nowoczesne odpowiedniki, a przede wszystkim jej załadowanie wymaga czasu, zachodu i użycia odpowiednich narzędzi. W odróżnieniu od broni na amunicję scaloną, w której wykorzystuje się naboje zawierające jednocześnie pocisk, materiał miotający i spłonkę, w tej czarnoprochowej wszystkie te elementy umieszczamy samodzielnie, po kolei, odpowiednio ubijając je w komorze. W pistoletach i karabinach należy powtórzyć tę czynność po każdym strzale, natomiast w rewolwerach do dyspozycji mamy zwykle 6 nabojów i dopiero wtedy czyścimy i ładujemy bęben. Dlaczego w przepisach znalazł się zapis o tym, że ma być to broń o konstrukcji sprzed 1885 roku? Ponieważ właśnie wtedy wynaleziono proch nitrocelulozowy (bezdymny).

Jakie wymagania należy spełnić, aby kupić broń czarnoprochową? Otóż żadne. W myśl przepisów obowiązujących w chwili publikacji artykułu broń tego typu można kupić bez pozwolenia i nie trzeba jej rejestrować. Ba! Można nawet zamówić ją w sklepie internetowym, z dostawą do domu. Ceny rewolwerów czarnoprochowych zaczynają się od 1800-2000 zł, więc nie jest to tak tania zabawa jak w przypadku wiatrówek. Z broni czarnoprochowej nie postrzelamy sobie też w ogródku. Trzeba w tym celu udać się na strzelnicę, najlepiej otwartą (ze względu na dużą ilość wytwarzanego dymu na wielu obiektach zamkniętych używanie broni czarnoprochowej jest zabronione). Nieco trudniejszy okazuje się zakup prochu, ponieważ stanowi on część amunicji, w związku z czym koncesjonowane podmioty mogą sprzedać go tylko posiadaczom broni rozdzielnego ładowania. Jak sprzedawca ma to stwierdzić, skoro takich jednostek nie trzeba rejestrować? Przyjście do sklepu z rewolwerem lub strzelbą nic nie da, ponieważ wciąż nie wiadomo, czy jest to nasza broń, czy tylko została nam użyczona. Rozwiązaniem jest wyrobienie Europejskiej Karty Broni Palnej, za co trzeba zapłacić 105 zł. Mając taką kartę, będziemy mogli zaopatrzyć się w proch.

Łatwy dostęp do broni czarnoprochowej jest przedmiotem kontrowersji, co zrozumiałe, ponieważ jeśli chodzi o energię pocisku, celność i poziom obrażeń, jakie może zadać, taki „antyczny rewolwer” jest niemal równie skuteczny jak nowoczesny pistolet. Co więcej, posiadacz broni czarnoprochowej może nosić ją załadowaną, jeśli ma taką fantazję. Dochodzimy więc do sytuacji, w której, aby legalnie nosić broń, trzeba zdać egzamin, przejść badania, być osobą niekaraną, mieć ważną licencję zawodniczą, uzyskać pozwolenie i rejestrować każdą jednostkę broni w terminie pięciu dni od daty jej nabycia, albo… nie robić zupełnie nic i kupić replikę broni historycznej, która może i wygląda, jakby używał jej sam Napoleon Bonaparte, ale może ranić i zabić tak samo jak Glock 17. Przykładem może być głośna sprawa Maksymiliana F., który w 2023 roku we Wrocławiu zastrzelił dwóch przewożących go policjantów. Na skutek tego oraz innych podobnych zdarzeń MSWiA powołało zespół ekspercki, który ma przedstawić propozycje zmian legislacyjnych zakresie dostępu do broni czarnoprochowej. Można się zatem spodziewać, że już niebawem przepisy zostaną zmienione. Co dokładnie będzie to oznaczało dla posiadaczy takiej broni? Czy będzie ona traktowana tak samo jak broń na amunicję zespoloną? Tego jeszcze nie wiemy.

Ostatnią ciekawą, choć niezbyt praktyczną opcją jest zakup broni pozbawionej cech użytkowych. Zazwyczaj mowa tu o jednostkach, które zostały wyprodukowane i były używane zgodnie ze swoim przeznaczeniem, jednak później zostały „zdezaktywowane”, czyli poddane modyfikacjom, które uniemożliwiają oddanie strzału. Może to być zaspawana lufa, komora nabojowa lub magazynek, czasami też wewnętrzne mechanizmy broni są tak ponawiercane, zdekompletowane i zniszczone, aby przywrócenie pełnej funkcjonalności takiej jednostki było niemożliwe lub bardzo, bardzo trudne. Sprzedający najczęściej dokładnie opisują, co w danym egzemplarzu działa (czy mimo modyfikacji można na przykład odciągnąć zamek, napiąć kurek, pociągnąć za spust), co jednak nie zmienia faktu, że taka broń ma wyłącznie wartość kolekcjonerską. Kto jednak pomyśli, że dzięki temu można ją kupić bez załatwiania dodatkowych formalności, ten jest w błędzie. Tak – broń czarnoprochową, która może nie jest prosta w obsłudze, ale strzela i może wyrządzić krzywdę, może kupić każdy pełnoletni obywatel naszego kraju i nie musi się z tego spowiadać, natomiast tę pozbawioną cech użytkowych trzeba zarejestrować w ciągu 5 dni od daty zakupu. Rejestracji dokonuje się na podstawie dowodu nabycia broni oraz dodatkowo po wniesieniu opłaty skarbowej w wysokości 82 zł i przedstawieniu potwierdzenia pozbawienia broni palnej cech użytkowych, wystawionego przez Centralne Laboratorium Kryminalistyczne Policji lub Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia. Potwierdzeniem dokonania tej czynności jest karta rejestracyjna broni pozbawionej cech użytkowych. Sporo zachodu, ale prawdziwych kolekcjonerów to nie odstrasza.

W oczekiwaniu na promesy

Dla wielu osób czas oczekiwania na decyzję to najdłuższa przerwa w strzelaniu od momentu przystąpienia do klubu i rozpoczęcia kursu. Choć w tym okresie nie obowiązuje żaden zakaz wchodzenia na strzelnicę i uczestniczenia w zawodach, ludziom pochłoniętym opisanymi wyżej czynnościami zdarza się o tym zapomnieć. Najważniejsze jest przecież załatwienie formalności i realizacja planu, a kiedy pojawimy się na strzelnicy z własną bronią, to dopiero będzie… W rzeczywistości moment ten jest często ogromnym rozczarowaniem. W najlepszym wypadku jest już 3-4 miesiące po egzaminie, a w tym czasie można nie tylko utracić umiejętności, wyrobione wcześniej odruchy i nawyki, ale nawet zapomnieć niektóre z podstawowych zasad bezpieczeństwa. Mimo natłoku obowiązków warto zatem znaleźć czas, aby wybrać się na strzelnicę i potrenować. Podobnie jak w przypadku jazdy samochodem, po kilku miesiącach na pewno nie zapomnimy wszystkiego, ale nie będziemy prowadzić auta tak pewnie i spokojnie, jak osoby, które robią to regularnie.

Spodziewając się pozytywnego wyniku postępowania, można także przymierzyć się do wyboru pierwszych jednostek broni. Polski rynek jest niezwykle różnorodny i coraz szybciej się rozwija, w związku z czym warto trzymać rękę na pulsie – przeglądać strony sklepów, zapisać się do kilku grup dyskusyjnych, śledzić fora i media społecznościowe, aby mieć świadomość, co w trawie piszczy. Niewątpliwie warto też czytać testy. Nawet jeśli dana jednostka nas nie interesuje lub jest poza naszym zasięgiem, być może zwrócimy uwagę na jakiś aspekt jej konstrukcji, o którym wcześniej nie mieliśmy pojęcia. Mając listę kandydatów do zakupu, z pewnością warto znaleźć miejsce, w którym można sprawdzić broń w akcji. Można rzecz jasna kupić broń, „bo mi się podoba” albo „bo dobrze leży w dłoni”, ale najlepiej mieć nieco mocniejsze argumenty. Na strzelnicy może się okazać, że w tym „dobrze leżącym w dłoni” pistolecie trudno nam wyczuć spust, po kilku strzałach musimy poprawiać chwyt, a wyniki na tarczy są tragiczne. Dystrybutorzy i sklepy coraz częściej otwierają własne strzelnice lub nawiązują współpracę z tymi już istniejącymi, aby umożliwić klientom wypróbowanie broni ze swojej oferty. Czekając na list lub telefon z WPA, trudno wyobrazić sobie bardziej pożyteczne i ekscytujące zajęcie.

Trzecią pożyteczną aktywnością, którą polecam zainteresować się nie tylko podczas oczekiwania na decyzję o przyznaniu pozwolenia, jest poszerzanie swoich kompetencji. Ponowne przejrzenie materiałów z kursu przygotowującego do egzaminu to dobry początek, ale najlepiej jest sięgnąć po inne źródła, a najlepiej odbyć kilka dodatkowych szkoleń. Na tym etapie powinniśmy być już bogatsi o pewne doświadczenia, więc będziemy zwracali uwagę na inne rzeczy, a w głowie pojawią nam się pytania, których nawet nie zadalibyśmy w trakcie kursu. Nawet jeśli nie planujemy korzystać z tych uprawnień, polecam odbyć kurs na prowadzącego strzelanie. Kwestie prawne, pierwsza pomoc, budowa i działanie broni, dokładniejsze zapoznanie się z infrastrukturą strzelnicy – to wszystko pozwala spojrzeć na temat szerzej. W wielu klubach i akademiach strzeleckich można także zapisać się na szkolenia przygotowujące do startu w konkretnych dyscyplinach, przy czym zazwyczaj mocno wychodzimy tu poza standardowy „katalog” PZSS-u. Treningi statyczne, dynamiczne, obronne, bojowe, IPSC, IDPA, PRS, PIRO, 3GUN, Pistolet Level 1, Karabin Bravo Charlie, Skeet połączony z jedzeniem kebaba na czas – każdy trening, jaki sobie wymyślicie (może to być nasz własny, autorski „drill”), pozwala odkryć, co już potrafimy, a nad czym musimy jeszcze popracować. Najważniejsze jest to, aby robić to bezpiecznie – za pierwszym razem najlepiej pod okiem doświadczonego instruktora.

Wiedzy nigdy dość

Jeśli akurat nie mamy siły na bieganie z karabinem po specjalnym torze, warto pogłębiać wiedzę teoretyczną, na przykład tę dotyczącą przepisów i ich praktycznego stosowania, budowy broni i amunicji czy technik strzeleckich. Nawet wiele miesięcy po egzaminie możemy odkryć, że to, co wydawało nam się oczywiste, w praktyce jest zagmatwane i niejednoznaczne. Wiele emocji budzi na przykład kwestia noszenia broni oraz ewentualnego użycia jej w obronie koniecznej. Są to sprawy na tyle ważne, że z perspektywy posiadacza pozwolenia na broń warto przyjrzeć im się dokładniej. Jeśli trochę poszperacie w sieci, bez problemu znajdziecie niezwykle ciekawe wykłady i webinary na ten i pokrewne tematy. Z oczywistych względów polecam także śledzić doniesienia z rynku broni, czytać poradniki, oglądać relacje z wystaw i starać się być na bieżąco. A kiedy wreszcie otrzymamy list lub telefon z WPA, odbierzemy legitymację osoby dopuszczonej do posiadania broni i promesy… O tym powiemy sobie już w kolejnej części cyklu „Strzelectwo od podstaw”.