USA zwiększą zbrojenia na Pacyfiku kontrując Chiny

Jak ujawnił portal branżowy Breaking Defense, 1 marca Departament Obrony USA przedstawił Kongresowi wielomiliardowy 6-letni plan zwiększenia potencjału obronnego i ofensywnego na Pacyfiku do przeciwdziałania zagrożeniu chińskiemu, który otrzymał nazwę Pacific Deterrence Initiative (PDI). Wydaje się, że plan jest odzwierciedleniem umacniającego się w Stanach Zjednoczonych ponadpartyjnego konsensusu na temat zaostrzenia kursu wobec Chin, który już teraz objawia się trwającą od 2018 wojną handlową na linii obu państw.

Szkice planów finansowania Dowództwa Indo-Pacyficznego Stanów Zjednoczonych (USINDOPACOM) na lata 2022-2027 zamykają się w kwocie rzędu 27,3 mld USD (105,15 mld zł). Pierwsze sugestie dotyczące znacznego zwiększenia presji militarnej na Chiny przedstawił na początku kwietnia ubiegłego roku dowódca USINDOPACOM, adm. Phil Davidson (Chiny po raz kolejny zwiększają budżet obronny, 2021-03-06).

Źródło tej informacji uzyskało jako pierwsze kopię streszczenia planu PDI, który ma dotyczyć zakupu i rozmieszczenia nowych systemów obrony przeciwrakietowej wraz z czujnikami rozmieszczonymi na lądzie i w kosmosie, a także systemów rakietowych, w tym balistycznych, manewrujących i hipersonicznych dalekiego zasięgu. Plan ma być niejako odpowiednikiem inicjatywy EDI (European Deterrence Initiative), wdrażanej w Europie po rosyjskiej agresji na Ukrainę w 2014 roku. Pierwsze wzmianki o finansowaniu PDI zostały ujęte w przegłosowanym w grudniu projekcie budżetu obronnego NDAA na rok fiskalny 2021 (Raport Pentagonu: Chiny podwoją arsenał jądrowy, 2020-09-02).

Zgodnie z przedstawioną propozycją, w roku fiskalnym 2022 na realizację planów USINDOPACOM potrzebuje finansowania rzędu 4,6 mld USD (17,72 mld zł), co stanowi dwie trzecie środków, które będą w tym samym okresie przeznaczone na europejską inicjatywę EDI (5,9 mld USD/22,73 mld zł). W skali całego budżetu obronnego NDAA, który według szacunków ma wynieść podobnie jak obecnie około 740 mld USD (2,85 bln zł), wynosi to nieco ponad 0,6%. Warto przypomnieć, że w budżecie na 2021 na ten cel przewidziano kwotę początkową 2,2 mld USD (8,47 mld zł).

Według inicjatorów PDI, największym zagrożeniem w regionie Azji i Pacyfiku będzie erozja środków konwencjonalnego odstraszania, co będzie onieśmielać co raz bardziej Chiny do bardziej radykalnych posunięć. Doprowadzi to do próby uderzenia w interesy amerykańskie w regionie i na całym świecie, a równowaga militarna i obecny status quo mogą zostać jednostronnie zburzone.

Zgodnie ze wstępnymi szkicami na najbliższe 6 lat, planowane są następujące wydatki:
– 3,3 mld USD (12,71 mld zł) na środki rakietowe dalekiego zasięgu (ponad 500 km) w regionie zachodniego Pacyfiku do wspierania działań powietrznych i morskich;
– 1,6 mld USD (6,16 mld zł) na utworzenie instalacji przeciwrakietowej Aegis Ashore Missile Defense System (AAMDS) na wyspie Guam;
– 2,3 mld USD (8,86 mld zł) na utworzenie konstelacji satelitarnej z radarami wczesnego ostrzegania o dużej częstotliwości przelotów nad wskazanym regionem;
– 206 mln USD (793,46 mln zł) na wyspecjalizowane załogowe samoloty do realizowania skrytego zwiadu elektronicznego;
– 4,67 mld USD (17,99 mld zł) na nową infrastrukturę wojskową i szkoleniową na terytorium USA, a także w Mikronezji, Palau (w tym 197 mln USD/758,79 mln zł na stację radiolokacyjną do śledzenia celów powietrznych i morskich) i Wyspach Marshalla w ramach porozumienia COFA (Compacts of Free Association), obowiązującego od 1986 roku.

Chociaż szczegóły nie są znane, plany rozmieszczenia nowych środków do precyzyjnego rażenia dalekiego zasięgu są z pewnością jednym z najistotniejszych aspektów proponowanego układu wydatków na PDI. Nie wspomniano o konkretnym typie uzbrojenia ani miejscach rozmieszczenia, ale jasne jest, że celem inicjatywy jest umieszczenie systemów lądowych stosunkowo blisko chińskich instalacji wojskowych i innych strategicznych obszarów zachodniego Pacyfiku.

Wskazano przy tym na konieczność zdecentralizowanego i geograficznego podejścia do rozmieszczania systemów defensywnych i ofensywnych, opartego o tzw. Pierwszy i Drugi Łańcuch Wysp. Są to obszary ujęte po raz pierwszy przez amerykańskie sekretarza stanu Deana Achesona w latach w 1949-1952 w kontekście do pozycji USA i Japonii w regionie, a następnie brane pod uwagę w strategii obronnej Pekinu przez dowódcę chińskiej marynarki wojennej w latach 1982-1988 adm. Liu Huaqinga. Pierwszy Łańcuch Wysp, ciągnie się od Kiusiu przez Wyspy Riukiu, Tajwan, Filipiny, Borneo aż do południowego wybrzeża Wietnamu, z kolei Drugi Łańcuch, położony na linii Honsiu – Wyspy Nampo – Mariany – Nowa Gwinea.

Warto wspomnieć, że przy okazji pierwszych sugestii dowódcy USINDOPACOM, adm. Phila Davidsona z kwietnia ub. r., pojawiły się wówczas nieoficjalne doniesienia o sceptycyzmie ze strony sojuszników z Korei Płd. i Australii, które nie są skore do rozmieszczenia amerykańskich systemów broni na swoich terytoriach.

Z kolei około tydzień przed złożeniem planów do Kongresu, pojawiła się informacja, że dowódca amerykańskich wojsk lotniczych na Pacyfiku (PACAF, Pacific Air Forces) gen. Kenneth S. Wilsbach zarekomendował zakup samolotów wczesnego ostrzegania i dowodzenia (Airborne Early Warning and Control, AEW&C) Boeing E-7A Wedgetail w miejsce wiekowych E-3 Sentry (E-7 Wedgetail jako następca E-3 Sentry w USAF?, 2021-02-26).