13 sierpnia Minister obrony i logistyki Iranu gen. bryg. Amir Hatami ujawnił nowy przeciwokrętowy rakietowy pocisk balistyczny Fateh Mobin (Oświecony zdobywca). Jest to zmodyfikowanym wariant rakiety ziemia-ziemia Fateh-110 (Zdobywca).
Fateh Mobin, jest drugim po Ormuz-2, przeciw-okrętowym rakietowym pociskiem balistycznym, opracowanym w Iranie./Zdjęcie: Ministerstwo Obrony i Logistyki Iranu.
Według lokalnych mediów, Fateh Mobin którego zasięg ma wynosić od 300 do 500 km i ma charakteryzować się zdolnością omijania systemów antyrakietowych i przeznaczony jest do rażenia celów nawodnych (Czołgi Karrar dla Iranu, 2018-07-21).
Na początku sierpnia, podczas ćwiczeń w Cieśninie Ormuz, Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej przeprowadził strzelania rakietowe z pociskiem nazywanym Fateh-110 Mod 3. Został wystrzelony z bazy Korpusu w Dżask, w ostanie Hormozgan i po przebyciu 160 km uderzył w cel naziemny. Poprzednie ćwiczenia z dwoma pociskami tego typu przeprowadzono 4-5 marca 2017, lecz wówczas atakowano nieruchome cele nawodne w postaci barek (Debiut Zulfikara, 2017-06-25).
Fateh Mobin to kolejny typ rakiety ujawnionej przez Iran w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy. 22 września 2017 w Teheranie z okazji Świętego tygodnia obrony, upamiętniającego wybuch wojny irańsko-irackiej 1980-1988, odbyła się defilada wojskowa, podczas której zaprezentowano rakietowy pocisk balistyczny Chorramszahr średniego zasięgu 2000 km. 9 marca 2017 zaprezentowano inny przeciwokrętowy kierowany pocisk pocisk rakietowy Ormuz-2 zdolny razić cele na dystansie 250 km (Hejdar z Iranu, 2017-04-25).
Analiza
Przeciwokrętowe rakietowe pociski balistyczne rozwijają przede wszystkim Chiny z modelami DF-21D i DF-26 (kod NATO: CSS-5 Mod-4), o zasięgu odpowiednio 1450 i 3000-4000 km. Rakiety tej klasy są projektowane jako zabójcy lotniskowców.
Prekursorem w tej dziedzinie było Związek Radziecki z eksperymentalnym R-27K (NATO SS-NX-13; GRAU 4K18), po raz pierwszy wystrzelonym 7 grudnia 1972 z pokładu strategicznego okrętu podwodnego K-102 o napędzie spalinowo-elektrycznym projektu 605 (NATO Golf IV). Pocisk miał zasięg oceniany na 650-740 km i planowano, że wejdzie do służby 16 sierpnia 1975. Amerykańsko-radziecki traktat rozbrojeniowy SALT II (Strategic Arms Limitation Talks) spowodował, że Rosjanie zdecydowali się go nie wdrażać, ponieważ zaliczono go do strategicznych, które podlegały wówczas ograniczeniom.
Komentarze
Nikt jeszcze nie skomentował tego artykułu.