Indie: Tejas LCA wylądował na pokładzie Vikranta

Jak poinformowała służba prasowa marynarki wojennej Indii (Bhāratīya Nau Senā), 6 lutego br. na pokładzie najnowszego indyjskiego lotniskowca INS Vikrant (R11), który wszedł do służby 2 września ub. r., po raz pierwszy wylądował lekki samolot pokładowy HAL Tejas LCA (LCA Navy Mk.2), rodzimej konstrukcji. Dołączył do niego już użytkowany cięższy MiG-29KUB (Indie zamawiają 83 Tejasy).

Zdjęcie: Bhāratīya Nau Senā

Do testów lądowania na pokładzie nowego okrętu lotniczego indyjskich sił morskich wykorzystano prototyp LCA-NP2 (oblatany 7 lutego 2015), a za jego sterami zasiadł komodor Shivnath Dahiya. Dwa prototypy LCA Navy Mk.2 oznaczono pierwotnie jako NLCA Mk.1 (na bazie Tejas LCA Mk.1) i zbudowano je w ramach programu Medium Weight Fighter (MWF).

Samolot wylądował gładko, a lina hamująca bez problemów przechwyciła go. Następnie samolot wystartował za pomocą rampy startowej typu ski jump, co również było historycznym wydarzeniem dla samolotu konstrukcji indyjskiej. Oczywiście Tejas LCA lądował już na pokładzie lotniskowca INS Vikramaditya (R33), ale w tym wypadku należy pamiętać, że tamtym był eks-rosyjski przebudowany Admirał Gorszkow, natomiast Vikrant to pierwszy lotniskowiec, który zbudowano w Indiach.

Tejas LCA-NP2 oraz MiG-29KUB (dwumiejscowy wariant MiG-29K) rozpoczną teraz kampanię prób na pokładzie Vikranta, w celu weryfikacji zdolności okrętu do realizacji złożonych operacji lotniczych, a w dalszej kolejności przewidziano podobne testy także ze śmigłowcami pokładowymi. Zgodnie z wcześniejszymi założeniami, harmonogram prób lotnictwa pokładowego na Vikrancie miał zostać sfinalizowany do połowy 2023. Pozwoli to na ogłoszenie wstępnej gotowości operacyjnej (IOC, Initial Operational Capability).

LCA Navy Landing and Take Off #INSVikrant #AatmaNirbharBharat#IndianNavy #FutureProofForce@PMOIndia @DefenceMinIndia @DefProdnIndia @HALHQBLR https://t.co/t1AakOn2pi pic.twitter.com/Q9fi91tfB1

— SpokespersonNavy (@indiannavy) February 6, 2023

Vikrant powstał w ramach programu IAC (Indigenous Aircraft Carrier), który zrealizowano z 10-letnim opóźnieniem od wstępnego harmonogramu. Za projekt odpowiada DND (Directorate of Naval Design). Za budowę okrętu odpowiadało około 2000 stoczniowców z CSL i 12 000 pracowników z 550 spółek podwykonawczych, w tym 100 małych i średnich przedsiębiorstw. Przy czym poziom krajowych komponentów sięga ponad 76% (z ponad 2300 komponentów, z których jest zbudowany).

Stępkę pod okręt położono 28 lutego 2009, a wodowanie techniczne kadłuba nastąpiło 12 sierpnia 2013. Potem powrócił do suchego doku, gdzie realizowano prace wykończeniowe. Ponownie w wodzie znalazł się 10 czerwca 2015.

Wówczas zakładano, że zostanie przekazany marynarce wojennej (Bhāratīya Nau Senā) do końca 2018, a wejście do służby nastąpi w 2019 (dla porównania, pierwotnie zakładano wejście do służby już w 2012). Jednak trudności związane z jakością stali, a także opóźnienia rosyjskich podwykonawców sprawiły, że pierwsze próby, jeszcze w basenie portowym, rozpoczęły się dopiero w listopadzie 2020. Przetestowano wówczas układ napędowy. Rozpoczęcie prób morskich było dodatkowo opóźnione drugą falą pandemii COVID-19 w Indiach. W końcu okręt rozpoczął próby morskie w sierpniu ub. r. (Pierwszy lotniskowiec zbudowany w Indiach wyszedł w morze).

Watch the maiden landing of MiG-29K onboard the #IndigenousAircraftCarrier#INSVikrant.#IndianNavy #CombatReady#AatmaNirbharBharat@DefenceMinIndia @SpokespersonMoD @IN_R11Vikrant @IN_WNC @IN_GNA @cslcochin https://t.co/k8MA0Etgjk pic.twitter.com/lU7YrFDxiI

— SpokespersonNavy (@indiannavy) February 7, 2023

Okręt ma 262 m długości, 62 m szerokości, 8,4 m zanurzenia, 59 m wysokości i 45 000 t wyporności standardowej. Okręt liczy 14 pokładów, z których 5 znajduje się w nadbudówce. Załoga liczy około 1700 oficerów i marynarzy. Napęd stanowią cztery turbiny gazowe General Electric LM2500+ i dwie turbiny gazowe Elecon w układzie COGAG (COmbined Gas turbine And Gas turbine), których moc jest przenoszona na dwa wały napędowe, co zapewniać ma prędkość do 28 w. i zasięg do 7500 mil morskich. Głównym czujnikiem jest izraelski radar wielofunkcyjny Elta EL/M-2248 MF-STAR z anteną z aktywnym skanowaniem elektronicznym AESA, pracujący w paśmie S.

Okręt wyposażono w rampę startową w systemie STOBAR (Short Take Off But Arrested Recovery), zaprojektowaną do samolotów pokładowych, takich jak właśnie Tejas LCA czy MiG-29K/KUB. Projektowana pojemność skrzydła lotniczego to 24-26 samolotów pokładowych oraz 10 śmigłowców (takich jak Ka-31, MH-60R, HAL Dhruv czy Westland Sea King).

Docelowym typem samolotu pokładowego Vikranta ma być nowa konstrukcja pozyskana w ramach prowadzonego od 2017 programu Multi-Role Carrier Borne Fighters (MRCBF), który zakłada zakup 57 egzemplarzy. Brane pod uwagę są F/A-18E/F Super Hornet, Dassault Rafale M lub rodzimy, ale nadal koncepcyjny, ciężki dwusilnikowy wariant samolotu pokładowego HAL Tejas o kryptonimie TEDBF (Twin Engine Deck Based Fighter). Nowe samoloty trafią także na pokład INS Vikramaditya (Rafale M przejdzie testy na rampie startowej, Super Hornet na rampie startowej, Indyjski myśliwiec pokładowy).

Z kolei na kolejny lotniskowiec, przyszły INS Vishal, który powstanie w ramach programu IAC II i który ma zostać wyposażony w katapultę elektromagnetyczną oraz system wspomagania startu i lądowania trafi kolejny typ samolotu pokładowego. Saab Defence and Security wstępnie oferuje pokładowy wariant JAS 39E/F Gripen, czyli Gripen Maritime, który zostanie dostosowany do katapulty, ale perspektywa jego opracowania jest nadal odległa.