12 maja służba prasowa amerykańskich wojsk lądowych (US Army) poinformowała, że do końca roku fiskalnego 2022 ze służby zostaną wycofane wszystkie kołowe niszczyciele czołgów M1128 Mobile Gun System (MGS), wprowadzone na uzbrojenie Brygadowych Zespołów Bojowych Strykerów (SBCT) w 2005 (IM-SHORAD rozmieszczone w Europie).
Amerykańskie wojska lądowe ogłosiły, że do końca przyszłego roku wycofane zostaną wszystkie kołowe niszczyciele czołgów M1128 Mobile Gun System, wprowadzone na uzbrojenie w 2005 / Zdjęcie: Jason Kaye, US Army
Decyzja ta została podjęta po wszechstronnej analizie wskazującej na systemowe problemy z przestarzałą 105-mm gwintowaną, stabilizowaną armatą M68A1E4 i jej automatem ładowania. W zamian będą nadal wprowadzone kbwp Stryker, uzbrojone w 30-mm armaty automatyczne ATK XM813, zasilane amunicją programowalną w ramach programu Stryker Medium Caliber Weapons System (MCWS), a w dalszej kolejności lekkie czołgi ze 105-mm armatą, których dostawca zostanie wyłoniony w ramach programu MPF (Mobile Protected Firepower) (Lekki czołg BAE Systems na testach, Dozbrajanie Strykerów US Army).
Będą też wprowadzane takie rozwiązania jak zdalnie sterowane moduły uzbrojenia Common CROWS-J dla przeciwpancernych pocisków kierowanych FGM-148 Javelin, będące rozwinięciem CROWS II, na platformach załogowych i robotycznych (Robotyczny Ripsaw M5 testowany przez US Army).
Opis
W latach 2002-2010 zbudowano łącznie 142 egzemplarze niszczycieli czołgów M1128 Mobile Gun System, natomiast 3 utracono w boju / Zdjęcie: Sgt. Mark Miranda, US Army
Oparty na podwoziu kołowego transportera opancerzonego ICV Stryker, M1128 MGS został opracowany na początku lat 2000. jako pierwszy w US Army system wsparcia ogniowego z automatem ładowniczym. W latach 2002-2010 zbudowano łącznie 142 egzemplarze (3 utracono w boju). Początkowo w każdej SBCT znajdowało się 27 dział, potem zredukowano ich liczbę do 10. 66 egzemplarzy, bez sukcesu, próbowano wyeksportować do Kanady, która zredukowała o połowę liczbę swoich Leopardów 1 na początku lat 2000.
Pojazdy zostały zaprojektowane do zapewniania wsparcia ogniem bezpośrednim operacji szturmowych jednostek piechoty zmechanizowanej poprzez niszczenie umocnień przeciwnika, w tym bunkrów, a podczas operacji miejskich rażenia trudnodostępnych gniazd karabinów maszynowych i pozycji snajperskich. Pojazdy zadebiutowały w boju podczas działań w Iraku.
Armata M68A1E4 została dostosowana do strzelania czterema typami amunicji: podkalibrową M900 do rażenia pojazdów opancerzonych, kumulacyjną M456A2 do rażenia lekko opancerzonych pojazdów i siły żywej, przeciwpancerną odkształcalną M393A3 do rażenia umocnień oraz odłamkową M1040 do rażenia siły żywej.
Z czasem jednak koszty utrzymania pojazdów tego wzrosło, a wadą pojazdów było pojedyncze dno kadłuba nieodporne na miny przeciwpancerne i improwizowane ładunki wybuchowe – wozy nie zostały zmodernizowane do standardu Stryker A1 z podwójnym dnem kadłuba (Double V-Hull), oznaczonym jako Stryker DVH A1.