Michał Ihnatów 22.10.2025

INDUMIL „Miranda” – nowy karabinek dla Sił Zbrojnych Kolumbii?

Południowoamerykańskie media podają informację o szeroko zakrojonych testach nowych karabinków Miranda, które – jeśli przejdą z sukcesem etap testowy – staną się nową podstawową bronią żołnierzy Kolumbijskich Sił Zbrojnych. Rozwijana lokalnie w zakładach INDUMIL konstrukcja w domyśle zastąpić ma produkowane na licencji karabinki rodziny Galil ACE.

Nowy karabinek INDUMIL Miranda – kolumbijczycy rozwijają niezależność

Karabinek INDUMIL Miranda w wersji z krótszą lufą / Zdjęcie: Mindefensa via X

Jak podają południowoamerykańskie źródła, rozwój nowego karabinka podstawowego trwa już kilka lat i jest głęboko posuniętą inicjatywą rodzimego przemysłu. Konstrukcja rozwijana w zakładach INDUMIL stanowić ma krok milowy w celu osiągnięcia pełnej niezależności w kontekście przemysłu zbrojeniowego. Aktualną bronią podstawową żołnierzy Kolumbijskich Sił Zbrojnych są produkowane na licencji karabinki rodzin Galil oraz Galil ACE. Jak podaje portal defensa.com, zawarty z Izraelem kontrakt umożliwia lokalną produkcję komponentów oraz kompletację karabinków Galil do 2026 roku.

Przeczytaj także:

Karabinek INDUMIL Galil Córdova, jeden z podstawowych karabinków Fuerza Pública Colombiana / Zdjęcie: INDUMIL

Na uzbrojeniu Kolumbijczyków znajdować ma się obecnie około 400 000 karabinków rodziny Galil – docelowo, nowa konstrukcja ma zastąpić je wszystkie. Z dostępnych źródeł dowiedzieć się można, że na chwilę obecną INDUMIL jest w stanie samodzielnie wytwarzać 85% komponentów Mirandy, mając na celu zwiększyć swoje możliwości do pełnych 100% i uniezależnić się od dostawców zagranicznych.

W porównaniu do karabinków Galil, nowa konstrukcja cechować ma się niższą masą, większą wytrzymałością, łatwością serwisowania i konserwacji oraz modułową konstrukcją. Niektóre źródła podają również, że Miranda ma być także o 25% tańszy w produkcji.

Nazwę Miranda nadał prezydent Kolumbii, Gustavo Petro. Nawiązywać ma do wenezuelskiego generała Francisco de Mirandy, kluczowej postaci w historii walk narodów Ameryki Południowej o niepodległość.

Jeśli karabinek przejdzie pozytywnie testy, jego produkcja seryjna ruszyć ma w drugiej połowie 2026 roku. Przezbrojenie żołnierzy w nowe uzbrojenie trwać ma 5 lat przy szacowanej produkcji rocznej wynoszącej 80 000 sztuk. Źródła podają, że oprócz prezentowanej w artykule wersji zasilanej amunicją 5,56 mm x 45 NATO, pojawić się ma także ta zasilana amunicją 7,62 mm x 51.

Analiza karabinka

Dane ze źródeł

Konstrukcja karabinka w 65% składać ma się ze wzmacnianych polimerów, co przekładać ma się na niższą względem Galila masę. Jak podają źródła, obecnie użytkowane karabinki Galil wykonywane są w 70% ze stali oraz w 30% z polimeru. Skoncentrowanie się na wysokim stopniu wykorzystania polimerów w projekcie skutkować ma około 15% obniżeniem masy. W bezpośrednim porównaniu najdłuższych odmian karabinków, różnica wynosić ma nawet do 800 g na korzyść nowej konstrukcji. W oficjalnym komunikacie Ministerstwa Obrony Narodowej Kolumbii podano masę 3 modeli różniących się długością lufy, zestawiając ją z masą odpowiadających odmian karabinków Galil:

3,4 kg z lufa 8-calową (203 mm); Galil ACE – 3,5 kg,
3,5 kg z lufą 13-calową (330 mm); Galil ACE – 3,8 kg,
3,6 kg z lufą 18-calową (457 mm); Galil ACE – 4,4 kg.

Niższa masa okazuje się być kluczową cechą dla odbiorcy – kolumbijscy żołnierze często działają w wysoce nieprzyjaznym środowisku, także w dżungli oraz rejonach górskich.

Analiza na podstawie materiałów

Karabinek konstrukcyjnie cechuje się podziałem na:

komorę spustową z gniazdem magazynka oraz ze zintegrowanym chwytem pistoletowym
komorę zamkową,
łoże,
regulowaną, składaną na bok kolbę.

Komora zamkowa cechuje się długim odcinkiem szyny Picatinny do montażu celowników, przystawek nokto- lub termowizyjnych, wskaźników laserowych, latarek oraz innego rodzaju akcesoriów. Okno wylotowe znajduje się wyłącznie po prawej stronie, tak więc wyklucza się możliwość zmiany kierunku wyrzucania łusek (jak ma to miejsce np. w karabinku Beretta ARX-160). Bardzo interesującą z punktu widzenia pasjonata broni cechą jest zastosowania napinacza (zwanego też dźwignią przeładowania, rączką napinającą itp.) na wzór tego z karabinków rodzin AR-15 oraz AR-10. W wielu karabinkach nie stanowiących modyfikacji konstrukcji Stonera, napinacze umieszczane są zazwyczaj z boku komory zamkowej (Robinson XCR), w jej przedniej części zaraz nad łożem (Heckler & Koch HK433), bezpośrednio na suwadle (rodzina FN SCAR, CZ 805 Bren) lub oddzielnie (FN SCAR Mk2, CZ Bren 2). Rozwiązanie znane z AR-15 bywa niekiedy krytykowane za niewygodę użytkowania (subiektywnie), częściej jednak za stanowienie punktu ujścia gazów prochowych przy użytkowaniu tłumika. Z drugiej strony, przy zastosowaniu zatrzasku po obu stronach, jest to uniwersalny manipulator nadający się zarówno dla strzelców lewo- jak i praworęcznych.

Zdjęcie: Colombia Reports

Z komorą zamkową zintegrowane są składane, mechaniczne przyrządy celownicze.

Łoże stanowi oddzielny element od komory zamkowej. Na dostępnych w źródłach zdjęciach zauważyć można dwa typy:

krótkie, dające nieograniczony dostęp do regulatora gazowego,
długie, zasłaniające lufę na całej jej długości, cechujące się szerokim oknem dostępu do regulatora.

Łoże wyposażone jest w liczne otwory, aczkolwiek nie udało się odnaleźć informacji, czy są to elementy jakiegoś systemu mocowania akcesoriów.

Prototypy karabinka z dwoma różnymi łożami – uwagę zwraca również inna kolba zastosowana w górnym prototypie / Zdjęcie: Erich Saumeth

Źródła podają, że zasada działania karabinka opiera się na odprowadzaniu części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie na tłok – dostępne materiały sugerują, że na odmianę o krótkim skoku (short stroke piston).

Na załączonym poniżej wycinku z oficjalnego materiału filmowego Ministerstwa Obrony Narodowej Kolumbii dostrzec można istotne szczegóły zespołu ruchomego (lewy). Stanowi on rozwinięcie projektu karabinka AR-18 i przywodzi na myśl zespół ruchomy karabinka CZ Bren 2 (prawy) za sprawą dźwigni zwalniania iglicy i położenia jej kołka. W oryginalnym projekcie AR-18, demontaż iglicy możliwy był od razu po jego wybiciu. Rozkładający broń w polu żołnierz musiał mieć jednak na uwadze, żeby nie zgubić iglicy znajdującej się pod naporem sprężyny. Dodatkowy element w postaci dźwigni zmniejsza ryzyko jej zgubienia.

Oczywiście fragment ten nie ma na celu zarzucenia INDUMIL kopiowania czeskiego rozwiązania, które samo w sobie stanowi modyfikację kilkudziesięcioletniego projektu. Ze względu na odmienny rodzaj napinacza, suwadło Miranda cechuje się inną geometrią jej górnej części, a sama dźwignia blokująca iglicę jest wyraźnie większa.

Źródło zdjęcia: Sklep hical.ca

1 – kołek iglicy, 2 – dźwignia, 3 – kanał wodzika zamka

Doskonały wgląd na konstrukcję karabinka przedstawia urywek z materiału filmowego serwisu El Comercio:

Wnioski:

mechanizm spustowy bardzo przypomina ten z AR-15,
w konstrukcji zastosowano tłok o krótkim skoku – wyraźnie widać elementy bloku gazowego, wraz z regulatorem,
lufa osadzana jest w (najprawdopodobniej) metalowej osadzie znajdującej się wewnątrz polimerowej komory zamkowej (element pomarańczowy).
podobnie jak w AR-15, lufa łączona jest z elementem zawierającym wślizgi oraz opory ryglowe (zielony element obejmujący komorę nabojową oraz czoło zamka z ryglami; barrel extension).

Ostatni wniosek potwierdza wycinek z tego samego materiału, którego użyto do analizy zespołu ruchomego. Wycinek przedstawia dobry wgląd na opory ryglowe – ich rozstawienie sugeruje, że sam zamek najprawdopodobniej nie odbiega zanadto od AR-18, cechując się wieloma mniejszymi (względem np. AK) występami.

Powracając do opisu karabinka z zewnątrz – do analizy pozostała komora spustowa. Istotny jest fakt, że gniazdo magazynka przystosowane jest do magazynków STANAG, co w teorii umożliwia wykorzystywanie magazynków wielu producentów. Zakładając oczywiście, że całość będzie z poszczególnymi magazynkami w 100% współpracować – jak uczy historia rozwoju nowoczesnej broni palnej, nie jest to zawsze regułą.

Selektor-bezpiecznik usytuowany jest tak, jak w większości nowoczesnych konstrukcji. Cechuje się umieszczeniem po obu stronach komory oraz trzema pozycjami: zabezpieczony, ogień pojedynczy, ogień ciągły. Dźwignia blokady/zwalniacza zespołu ruchomego umieszczona została w obrębie kabłąka, podobnie jak w karabinkach Robinson XCR czy MSBS Grot. Manipulator ten także jest obustronny, a jego wielkość usprawniać może obsługę karabinka w grubych rękawicach.

Podsumowanie

Nowa konstrukcja INDUMIL, jak w wielu innych przypadkach na rynku, stanowi kombinację znanych i sprawdzonych rozwiązań. Zaskakującym może być wykorzystanie napinacza wzorowanego na AR-15, aczkolwiek jest to jednak rozwiązanie, do którego wielu strzelców przywykło. Zwłaszcza pośród żołnierzy oddziałów specjalnych, którzy to jednak – w dużej mierze niezależnie od miejsca na świecie – najczęściej wybierają konstrukcje pochodne AR-15.

W kontekście innowacyjności karabinek nie jest konstrukcja przełomową na skalę światową, ale jest za to istotnym projektem dla kolumbijskiego przemysłu. Rozwijany w rodzimych zakładach, z założeniem całkowitej produkcji w kraju. Stanowi on symbol uniezależniania się Kolumbii od zagranicznej zbrojeniówki. Tym samym całe przedsięwzięcie to ogromne doświadczenie dla zakładów INDUMIL, które niezależnie od tego, czy karabinek finalnie wejdzie na uzbrojenie, czy nie, bogatsze będą w nieocenioną wiedzę. Założyć można, że tak jak każda inna nowa konstrukcja, karabinek będzie przez pewien czas trapiony przez tzw. problemy wieku dziecięcego.

Defence & Space

Shooting

Obrona Cywilna

Adventure