Chiński test rakietowy na Morzu Południowochińskim

Według serwisu NBC News, powołującego się na dwóch amerykańskich urzędników, w ostatni weekend czerwca miała miejsce kolejna próba rakietowa, przeprowadzona przez Siły Rakietowe Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej (PLARF). Jednak tym razem poligonem doświadczalnym nie była Pustynia Gobi, a akwen Morza Południowochińskiego. Niewykluczone zatem, że mógł to być jeden z dwóch znanych typów przeciwokrętowych pocisków balistycznych: średniego zasięgu DF-21D lub pośredniego zasięgu DF-26 (w kodzie DIA/NATO CSS-5 Mod-4).

Co najmniej jeden test rakietowy miał zostać przeprowadzony w ramach ćwiczeń wojskowych w regionie. Brak jest oficjalnego potwierdzenia próby ze strony rządu chińskiego i amerykańskiego, ale faktem jest opublikowanie przez stronę chińską depeszy NOTAM (Notice to AirMen), informującej o obostrzeniach dla żeglugi powietrznej dla wybranych rejonów Morza Południowochińskiego od 30 czerwca do 1 lipca (Nowy chiński pocisk JL-3, 2018-12-24).

Jednym z rejonów był pas od wyspy Hajnan do spornego archipelagu Wysp Paracelskich, w tym chińskiej bazy wojskowej na wyspie Yongxing (Woody Island). Drugi natomiast obejmował obszar bardziej na południe w rejonie na północ od również spornych Wysp Spartly. Położenie względem sienie obu obszarów o łącznej powierzchni 47 193 km² sugeruje, że pocisk rakietowy musiał zostać odpalony z Chin kontynentalnych lub Hajnan, a upadek głowicy ćwiczebnej nastąpił w wodach Morza Południowochińskiego.

Warto przypomnieć, że w kwietniu 2018 pojawiły komercyjne zdjęcia satelitarne, ukazujące nieznaną wcześniej instalację wojskową na Hajnan, należącą do jednostek PLARF. Zarówno DF-21D, jak i ich wariant o wydłużonym zasięgu DF-26 mogą pokonać odległość do archipelagu Wysp Spartly. Jeśli źródła amerykańskie mają rację, byłby to zatem pierwszy test chińskiego pocisku balistycznego przeciwko celowi nawodnemu. Dotychczasowe próby przeprowadzano bowiem na poligonie wojskowym na Pustyni Gobi lub w regionie wyżyny tybetańskiej. Używano do tego celów wielkości pokładu lotniskowca, którego zdjęcia satelitarne sugerują wysoką precyzję systemów naprowadzania chińskich pocisków. Z kolei 8 stycznia 2019 chińska państwowa telewizja CCTV poinformowała o szybkiej mobilizacji jednostki PLARF, wyposażonej w pociski DF-26, która przeprowadziła symulację odpalenia w odpowiedzi na przejście niszczyciela USS McCampbell (DDG-85) w pobliżu Wysp Paracelskich. 

Analiza
DF-21D ma zasięg szacowany na 1450 km, natomiast DF-26 na 3000-4000 km. Zostały zaprojektowane jako zabójcy lotniskowców z uwagi na możliwość atakowania ruchomych celów morskich. Do przenoszenia pocisku DF-26 powstaje także wariant bombowca strategicznego Xi’an H-6, którego prototyp oznaczony jako H-6N został oblatany w połowie sierpnia 2017 (Chiński bombowiec JH-XX, 2019-01-19). Tymczasem podczas wystawy Airshow China w listopadzie 2018 zaprezentowano makietę przeciwokrętowego pocisku balistycznego krótkiego zasięgu CM-401, który wizualnie przypomina rosyjski pocisk Iskander-M. Podobne rozwiązania w tej materii testuje Iran (Fateh Mobin przeciwko okrętom, 2018-08-16).

Pociski, klasyfikowane jako ASBM (Anti-Ship Ballistic Missile), są wyposażone w głowicę bojową typu MaRV (Maneuvering Reentry Vehicle), która w końcowej fazie lotu jest zdolna do wykonywania w atmosferze kontrolowanych manewrów i aktywnego naprowadzania się na cel. 

Prekursorem takiego rozwiązania był Związek Radziecki z eksperymentalnym pociskiem R-27K (w kodzie NATO SS-NX-13, indeks GRAU 4K18), po raz pierwszy wystrzelonym 7 grudnia 1972 z pokładu strategicznego okrętu podwodnego K-102 projektu 605 (NATO Golf IV). Pocisk miał zasięg oceniany na 650-740 km i planowano, że wejdzie do służby 16 sierpnia 1975. Amerykańsko-radziecki traktat rozbrojeniowy SALT II (Strategic Arms Limitation Talks) spowodował, że Rosjanie zdecydowali się go nie wdrażać, ponieważ zaliczono go do strategicznych, które podlegały wówczas ograniczeniom.