Zakup wielozadaniowych samolotów bojowych, nawet dla bogatych państw, jest zawsze dużym wyzwaniem. Same koszty nabycia kilkudziesięciu odrzutowców wraz z pakietem szkoleniowym i wsparciem posprzedażowym oraz uzbrojeniem i przewidywanymi kosztami eksploatacji powodują, że przedsięwzięcie takie staje się jednym z największych, a często największym programem zbrojeniowym realizowanym przez dane państwo. W przypadku zakupu konstrukcji zagranicznej konieczne jest więc też wynegocjowanie korzystnej umowy offsetowej. Są to jednak czynniki ekonomiczne.
Nadrzędnym wyznacznikiem wartości wielozadaniowego samolotu bojowego jest jego skuteczność na polu walki, bezpośrednio przekładająca się na bezpieczeństwo państwa. W praktyce wynika ona nie tylko z parametrów technicznych, ale także z takich czynników jak łatwość obsługi, niezawodność oraz dostosowanie do warunków geograficznych i klimatycznych państwa, w którym ma on być eksploatowany. Innym ważnym czynnikiem jest wiarygodność dostawcy, czyli zdolność do zapewnienia odpowiedniego wsparcia technicznego nawet podczas konfliktu zbrojnego.
Wybór odpowiedniej konstrukcji musi być więc dokonany możliwie najbardziej bezstronnie i obiektywnie, tym bardziej że w praktyce oznacza on związanie wojsk lotniczych z wybranym typem samolotu na około ćwierć wieku, a czasem nawet dłużej. Zakup taki najczęściej stanowi kompromis między wartością bojową, ograniczeniami ekonomicznymi i uwarunkowaniami politycznymi. Zaś wartość kontraktu powoduje, że konkurenci starają się wpłynąć na decyzję lobbując na wszystkich tych polach i prowadząc kampanię medialną w celu zjednania sobie opinii publicznej oraz polityków.
Początek długiej drogi
W 2014 siły zbrojne Finlandii rozpoczęły analizę mającą określić wymagania, jakie powinien spełniać następca eksploatowanych od 1995 samolotów bojowych Boeing F/A-18 Hornet C/D, a także wskazać potencjalnych kandydatów. W wyniku badań ustalono, że w celu zapewnienia bezpieczeństwa kraju konieczne jest nie tylko pozyskanie nowych samolotów, ale też zakup nowoczesnych systemów bojowych ziemia-powietrze.
W pierwszym przypadku konieczne okazało się nabycie statków powietrznych zdolnych zwalczać nie tylko cele powietrzne, ale także naziemne i nawodne. Decyzja o wymianie floty samolotów bojowych fińskich wojsk lotniczych została podjęta na podstawie kilku czynników, w tym pogarszającego się stanu technicznego samolotów F/A-18C/D, zużycia płatowców, wyczerpania zapasów części zamiennych w ciągu następnych 10 lat oraz sytuacji międzynarodowej.
W marcu 2014 Rosja zajęła Krym rozpoczynając konflikt na wschodzie Ukrainy. Co gorsza, od pewnego czasu wzrosła też aktywność rosyjskiego lotnictwa wojskowego, które z łatwością i regularnością naruszało fińską przestrzeń powietrzną nad Bałtykiem. W tej sytuacji minister obrony Finlandii, Jussi Niinistö, zaaprobował rozpoczęcie procedury pozyskiwania nowych samolotów wielozadaniowych.
Zaplanowano wówczas, że zapytania ofertowe zostaną rozesłane do lutego 2016, przyjęcie ofert nastąpi najpóźniej do lutego 2019, a kontrakt zostanie podpisany 2021 Początek dostaw przewidziano na 2025. Rozłożenie całego procesu na 10 lat wynikało nie tylko z wagi podejmowanej decyzji i skomplikowanej procedury wyboru, ale też z konieczności zaplanowania wydatków i ujęcia ich w i tak już bardzo napiętym budżecie obronnym.
Program HX Fighter został oficjalnie zapoczątkowany w październiku 2015. Już 16 grudnia tego samego roku ministerstwo obrony Finlandii rozesłało do potencjalnych oferentów informację o rozpoczęciu procedury przetargowej mającej wyłonić następcę aktualnie eksploatowanych Hornetów, których wycofanie ze służby zaplanowano na lata 2025-2030. Wśród branych wówczas pod uwagę przez Finlandię konstrukcji znalazły się: Boeing F/A-18E/F Super Hornet i F-15, Dassault Rafale, Eurofighter Typhoon, Lockheed Martin F-16 i F-35 oraz Saab Gripen.
Dostawy fińskich 57 F/A-18C i 7 F/A-18D rozpoczęły się w listopadzie 1995. Ostatni zmontowany w tym kraju Hornet został przekazany Suomen Ilmavoimat w sierpniu 2000 / Zdjęcie: Marcin Sigmund
W kwietniu 2016 Dowództwo Logistyki Sił Obronnych rozesłało do rządów USA, Wielkiej Brytanii, Francji i Szwecji zapytanie o informację (RFI – Request of Information) dotyczące samolotów proponowanych w programie HX Fighter. Do 22 listopada 2016 odpowiedzi złożyli producenci 5 typów samolotów: F/A-18 Super Hornet, Rafale, Eurofighter Typhoon, F-35 i JAS-39 Gripen NG.
Co ciekawe, pomimo rozpoczęcia procedury wyboru następców, w celu zwiększenia możliwości bojowych, pozostające w eksploatacji 62 fińskie Hornety zostały do 9 grudnia 2016 zmodernizowane i dozbrojone w ramach programu Mid-Life Upgrade 2, zyskując m.in. możliwość przenoszenia pocisków manewrujących AGM-158A JASSM..
Na początku 2020 Suomen ilmavoimat eksploatowały 62 Hornety, w tym 55 jednomiejscowych w wersji C i 7 dwumiejscowych w wersji D / Zdjęcie: Marcin Sigmund
Atutem Super Horneta jest doświadczenie jego producenta na rynku fińskim i łatwość wymiany starszej generacji na nowszą w obrębie podobnej konstrukcji / Zdjęcie: Pixabay
W lutym 2017 fiński parlament zadecydował, że gotowość wojsk lotniczych po wymianie generacyjnej musi zostać utrzymana na obecnym poziomie. Lauri Puranen, były dowódca sił powietrznych i dyrektor programu HX w fińskim MON, doprecyzował to konieczność zakupu takiej samej liczby samolotów, jaką Finlandia pozyskała zamawiając w 1992 57 F/A-18C i 7 F/A-18D, które dostarczono w okresie od listopada 1995 do sierpnia 2000. Liczba 64 samolotów została też przyjęta jako minimalna pozwalająca na obronę kraju. Budżet programu oszacowano na 7-10 miliardów Euro. Uwzględnia on nie tylko zakup samolotów, ale również różnorodnego uzbrojenia, urządzeń szkoleniowych, części zamiennych, wyposażenia obsługowego i innych elementów pozwalających na eksploatację floty do 2060.
W marcu 2017 Dowództwo Logistyki Sił Obronnych opublikowało wstępne RFI dotyczące systemu uzbrojenia i eksploatacji związanego z projektem pozyskania samolotu w ramach programu HX Fighter. Zapytanie zostało wysłane do rządów kilku państw, w których produkowane są takie statki powietrzne, w tym do: Francji, Niemiec, Wielkiej Brytanii, Izraela, Szwecji i USA. Celem było uzyskanie wiedzy o rzeczywistych możliwościach technicznych i kosztach pozyskania wymaganych systemów oraz zasad ich eksploatacji na potencjalnych następcach Hornetów. Podczas oceny nadesłanych odpowiedzi brano pod uwagę możliwości techniczno-taktyczne, cenę, dostępność, koszty eksploatacji i integracji z różnymi odrzutowcami wielozadaniowymi.
Termin przesyłania odpowiedzi na wstępne RFI dotyczące uzbrojenia przewidziano na połowę czerwca 2017. W październiku 2017, po przeanalizowaniu otrzymanych odpowiedzi, rozesłano uszczegółowione RFI w tej sprawie.
Zgodnie z przyjętą przez Finów koncepcją negocjacje dotyczące pozyskania uzbrojenia i osprzętu, prowadzone są równolegle z negocjacjami dotyczącymi pozyskania samolotów, co ma pozwolić na możliwie najdokładniejsze oszacowanie rzeczywistych możliwości poszczególnych samolotów, warunków ich eksploatacji, ceny zakupu i całkowitych kosztów utrzymania floty.
Rozważny wybór
Pierwsza faza negocjacji z oferentami rozpoczęła się 27 kwietnia 2018, gdy fińskie Dowództwo Logistyki Sił Obronnych, po uzyskaniu zgody rządowej komisji ministerialnej do spraw polityki gospodarczej i otrzymaniu upoważnienia od ministra obrony Jussi Niinistö, wysłało wstępne zapytanie ofertowe (RFQ – Request for Quotation) dotyczące programu HX Fighter do władz Wielkiej Brytanii, Francji, Szwecji i USA z zamiarem przekazania go spółkom, które odpowiedziały na wcześniejsze RFI.
W celu zmniejszenia ryzyka związanego z integracją różnych urządzeń, oferenci wraz ze swoimi rządami zostali poproszeni o dostarczenie kompleksowych rozwiązań spełniających wymogi operacyjne Suomen Ilmavoimat i obejmujących samoloty oraz ich uzbrojenie, urządzenia obserwacyjne, wyposażenie i systemy – w tym wsparcia misji i treningowe – wraz z ich integracją, narzędzia serwisowe, sprzęt testujący i części zamienne, a także inne urządzenia zabezpieczające wsparcie użytkownika.
Jako główne kryteria oceny określono: zdolności bojowe, bezpieczeństwo dostaw rozumiane jako samowystarczalność Finlandii do utrzymania wartości bojowej, w tym wykonywania napraw i remontów posiadanych samolotów, zakres współpracy przemysłowej, cenę oraz wpływ zakupu na politykę bezpieczeństwa i obronności. Wymagania te, z wyjątkiem zdolności bojowych oraz wpływu kontraktu na fińską politykę obronną i bezpieczeństwa, oceniane były zero – jedynkowo, czyli jako spełnione lub nie.
Biorąc pod uwagę znaczenie wyboru przeszłego samolotu bojowego dla bezpieczeństwa kraju, Finowie szczególny nacisk położyli na ocenę zdolności bojowych oraz możliwość operowania z rozproszonych baz w bardzo wymagających warunkach klimatycznych i geograficznych swojego kraju. Dlatego zdecydowali, że dane nadesłane przez producentów w RFQ zostaną zweryfikowane podczas bezpośrednich prób porównawczych wszystkich statków powietrznych przeprowadzonych na swoim terytorium. Ocena zdolności bojowych miała obejmować pięć obszarów działań, takich jak: zwalczanie celów powietrznych; zwalczanie celów lądowych; zwalczanie celów nawodnych; prowadzenie misji wywiadowczych, obserwacyjnych i rozpoznawczych oraz wykonywanie uderzeń dalekiego zasięgu. Oceniana miała być również zdolność samolotów do operowania z różnych baz operacyjnych w rozmaitych lokalizacjach.
W celu wynegocjowania najlepszego rozwiązania z każdym oferentem procedura przetargowa została podzielona na kilka etapów. Wysłane w kwietniu 2018 zapytanie ofertowe było pierwszym etapem, podczas którego określono wstępne zakresy zamówień dla poszczególnych kandydatów.
Jednocześnie zadecydowano, że nowe samoloty mają posłużyć do 2060. Zgodnie z decyzją ministra obrony Finlandii, Jussi Niinistö, określono że wartość umów offsetowych powinna wynieść co najmniej 30% całkowitej wartości zamówienia szacowanego na ok. 10 mld euro i umożliwić zaangażowanie fińskiego przemysłu w celu zapewnienia bezpieczeństwa dostaw oraz wzmocnienia technologicznego krajowego przemysłu obronnego.
Do 31 stycznia 2019, kiedy to upływał termin składania odpowiedzi na RFQ, swoje propozycje zgłosiło wszystkich 5 konkurentów. Boeing zaproponował wielozadaniowe odrzutowce F/A-18E/F Super Hornet i samoloty walki elektronicznej EA-18G Growler, których sprzedaż w lutym 2019 zaaprobował amerykański Departament Obrony, Lockheed Martin zaoferował F-35 Lightning II, Francuzi – Dassault Rafale D/E, Wielka Brytania – Eurofightera Typhoona Trenche 3A, a Szwecja JAS-39E/F Gripen.
Francuską ofertą jest Dassault Rafale, który od lat z powodzeniem służy we francuskich Armée de l’Air / Zdjęcie: Pixabay
Pomimo początkowego niepowodzenia na rynku eksportowym, samoloty Rafale zostały w ostatnich latach kupione przez takie kraje jak Egipt, Katar i Indie / Zdjęcie: Dassault Aviation – A. Pecchi
Plusem oferty Boeinga są też duże możliwości bojowe wyspecjalizowanej wersji przeznaczonej do walki elektronicznej EA-18G Growler / Zdjęcie: Pixabay
O ile szczegóły ofert złożonych przez pierwszych czterech konkurentów nie zostały publicznie ujawnione, to wiadomo, że Saab zaoferował 52 jednomiejscowe JAS-39E i 12 dwumiejscowych JAS-39F. W ramach oferty Szwedzi zaproponowali bogaty pakiet uzbrojenia i wyposażenia, niezbędny sprzęt i usługi potrzebne do obsługi samolotów, w tym program współpracy przemysłowej, którego celem jest stworzenie w Finlandii szerokich możliwości w zakresie bezpieczeństwa dostaw. W przypadku wyboru Gripenów fiński przemysł byłby bowiem odpowiedzialny za obsługę techniczną, naprawy, przeglądy techniczne i montaż końcowy przynajmniej części zamówionych samolotów, a nawet produkcję niektórych komponentów. W Finlandii mogłoby również powstać centrum wsparcia eksploatacji i rozwoju Gripenów.
F-35A Lightning II jest jedynym oferowany w programie HX Fighter samolotem 5. generacji, posiadającym zdolności stealth i od początku tworzonym z myślą o działaniach na sieciocentrycznym polu walki / Zdjęcie: Pixabay
Technologiczne zaawansowanie powoduje jednak, że F-35 jest jednym z najdroższych samolotów bojowych w swojej klasie / Zdjęcie: Pixabay
W połowie czerwca 2019 Saab poinformował, że złożona w styczniu oferta, poza Gripenami, obejmowała również dwa samoloty wczesnego ostrzegania i kontroli GlobalEye Airborne Early Warning and Control (AEW&C), łączące radar Saab Erieye Extended Range (Erieye ER) z płatowcem Bombardier Global 6000. Samoloty te według deklaracji przedstawiciela producenta dałyby fińskiemu lotnictwu dodatkowe 20 minut na reakcję, wykrywając nieprzyjaciela wcześniej i z większej odległości.
Druga faza negocjacji z oferentami rozpoczęła się 31 października 2019, gdy Dowództwo Logistyki Sił Obronnych Finlandii rozesłało uszczegółowione RFQ w sprawie samolotów biorących udział w programie HX Fighter. Wszyscy oferenci odpowiedzieli na nie w wymaganym terminie do końca stycznia 2020. Przedstawiono całościową ofertę obejmującą nie tylko samoloty i uzbrojenie, ale także inne podzespoły techniczne i czujniki, systemy szkoleniowe, niezbędny sprzęt do konserwacji i diagnostyki, części zamienne oraz inne obszary wsparcia użytkowania samolotów. Najważniejszym kryterium oceny miała być jednak wartość bojowa i zdolność do jej utrzymania przez cały okres użytkowania. Inne aspekty, takie jak koszty eksploatacji, które powinny być porównywalne z ponoszonymi w przypadku F/A-18C/D, bezpieczeństwo dostaw i poziom współpracy przemysłowej także musiały spełniać wymogi określone w RFQ.
Bezpośrednie starcie
Zgodnie z wcześniejszymi planami na przełomie stycznia i lutego 2020 Suomen Ilmavoimat przeprowadziły bezpośrednie próby porównawcze samolotów walczących o kontrakt na zastąpienie Hornetów. Centralnym punktem prób była w baza lotnicza Pirkkala w regionie Pirkanmaa w południowo-zachodniej części kraju, gdzie mieści się dowództwo lotnictwa Satakunta. Próby w locie prowadzone były niemal nad całą Finlandią. W przedsięwzięcie zaangażowano praktycznie całe siły obronne, w tym wojska lądowe, marynarkę wojenną, połączone dowództwo sił obronnych oraz wyspecjalizowane agencje, takie jak: Dowództwo Logistyki Sił Obronnych, agencja obrony cybernetycznej FDFC5A czy fińska agencja wywiadu wojskowego.
Celem tzw. HX Challenge była weryfikacja w fińskich warunkach danych zgłoszonych w swoich ofertach przez producentów odrzutowców w oparciu o precyzyjnie przygotowane kryteria. Każdy z pięciu kandydatów był oceniany przez siedem dni roboczych.
Jak powiedział dyrektor programu HX Fighter, płk Juha-Pekka Keränen: HX Challenge jest pierwszym etapem oceny zdolności operacyjnych. Jego celem jest sprawdzenie, czy parametry systemów i osiągi każdego z kandydatów są zgodne z danymi zgłoszonymi przez producentów.
W drugiej fazie ewaluacji zebrane dane zostaną wykorzystane do przeprowadzenia za pomocą wirtualnych symulacji oceny skuteczności misji bojowych wykonywanych przez czterosamolotowe formacje w scenariuszach wyszczególnionych w zaproszeniu do składania ofert.
Trzeci etap ma wykazać efektywność operacyjną kompleksowej oferty proponowanej przez każdego z kandydatów, biorąc udział w symulowanej długoterminowej grze wojennej. Dane uzyskane w pierwszych dwóch fazach oceny zdolności zostaną wykorzystane w grze wojennej, w której udział weźmie każdy z konkurentów jako część fińskiego systemu obronnego. Podsumowując, celem HX Challenge nie jest uszeregowanie kandydatów, ale upewnienie się, że wartości i osiągi podane w odpowiedziach na zaproszenie do składania ofert są możliwe do spełnienia w fińskim środowisku operacyjnym. Zweryfikowane w ten sposób dane wykorzystamy w drugiej i trzeciej fazie oceny zdolności.
W próbach prowadzonych zarówno za dnia jak i przy słabej widzialności kandydaci mogli wystawić od dwóch do czterech samolotów. Niektóre loty wykonywano w dwusamolotowych formacjach. Jako pierwsze, od 9 do 17 stycznia, próbom poddano dwa należące do królewskich wojsk lotniczych Wielkiej Brytanii (RAF) Typhoony (jedno- i dwumiejscowego). Od 20 do 28 stycznia testowano dwa francuskie Rafale, 29 stycznia rozpoczęły się trwające do 6 lutego testy JAS-39E Gripen, do którego 31 stycznia dołączył dwumiejscowy JAS-39F, od 9 do 17 lutego oceniano dwa F-35A, a jako ostatnie, od 18 do 26 lutego, trzy Super Hornety (po jednym F/A-18E, F/A-18F i EA-18G).
Oferta sprzedaży Eurofightera Typhoona produkowanego przez brytyjsko-niemiecko-włosko-hiszpańskie konsorcjum została złożona z oficjalnym wsparciem rządu Wielkiej Brytanii / Zdjęcie: Marcin Sigmund
Jedną z zalet Typhoona, podobnie jak Rafale’a i Super Horneta. jest układ dwusilnikowy, znacznie podnoszący bezpieczeństwo operowania zwłaszcza nad terenami pozbawionymi gęstej sieci lotnisk i nad wodą / Zdjęcie: Marcin Sigmund
Podczas prób szczególnie bacznie sprawdzano działanie systemów pokładowych samolotów, zwłaszcza elektrooptycznych urządzeń obserwacji, w trudnych warunkach atmosferycznych fińskiej zimy. Co ciekawe, weryfikacji niektórych parametrów dokonano podczas lotów testowych w krajach macierzystych oferentów, a także poprzez symulacje i testy laboratoryjne. Prowadzone w Finlandii testy Szwedzi wykorzystali do zademonstrowania nie tylko Gripenów, ale także oferowanego wraz z nimi GlobalEye AEW&C.
Próby każdego z kandydatów prowadzono według tego samego harmonogramu, który rozpoczynał przylot do bazy Pirkkala. Drugiego dnia rankiem prowadzone były odprawy, a opcjonalnie po południu również testy naziemne. Trzeciego dnia ocenie poddawano czujniki elektroniczne i elektrooptyczne wykorzystywane w misjach powietrze – powietrze i powietrze – ziemia.
Czwartego dnia testowano możliwości w zakresie zwalczania celów powietrznych, prowadzenia operacji wywiadowczych, rozpoznawczych i obserwacyjnych oraz wykonywano loty nocne. Kolejnego dnia oceniano możliwości w zakresie operacji przeciwko celom lądowym i nawodnym oraz zdolność wykonywania misji uderzeniowych dalekiego zasięgu. Szósty dzień traktowano jako rezerwę czasową, gdyby jeden z poprzednich dni lotnych został odwołany z powodu niesprzyjającej pogody lub z przyczyn technicznych. Ostatniego dnia samoloty opuszczały Finlandię.
Obszar prób w locie obejmował głównie przestrzeń powietrzną między Oulu a Tampere. Loty testowe odbywały się również w kierunku Turku w południowo-zachodniej Finlandii. Część samolotów operowała z Rovaniemi w Laponii. Dzięki temu możliwa była weryfikacja zasięgu urządzeń obserwacyjnych kandydatów na większych odległościach. W próbach wykorzystywano też obszary w Lohtaja, Halli, archipelagu Turku, na Morzu Botnickim oraz w rejonach Upinniemi i Parolannummi.
Najbardziej kompleksowy pomiar urządzeń elektronicznych i elektrooptycznych oraz możliwości namierzania celów realizowano w pobliżu bazy lotniczej Halli. Obszar ten pozwalał na długotrwale prowadzenie prób bez uszczerbku dla bezpieczeństwa operacyjnego. Skorzystano tam z m.in. pojazdów wojskowych, systemów C5, systemów obrony powietrznej i radiolokatorów w celu weryfikacji efektywności operacyjnej poszczególnych kandydatów, a także specjalistycznych narzędzi do pomiaru precyzji i rozdzielczości radarów oraz elektrooptycznych urządzeń obserwacyjnych zamontowanych na samolotach.
Podczas prób zbadano też zdolności poszczególnych samolotów do tworzenia sieci informacyjnej i dzielenia się danymi zwiększającymi świadomością sytuacyjną oraz ich cyfrową interoperacyjność z fińskimi F/A-18, systemami obrony powietrznej, kontrolerami naprowadzania i wskazywania celów dla lotnictwa (JTAC) oraz okrętami marynarki wojennej. Ocenie poddawano także możliwość operowania z częściowo zamarzniętych pasów startowych i dróg kołowania.
Podczas misji powietrze – powietrze badano możliwości systemów radarowych i elektrooptycznych, w tym ich współpracę w zwalczaniu celów powietrznych wykonujących uniki i stosujących zakłócenia elektroniczne – w rolę których wcieliły się fińskie Hawki i Hornety – oraz przeciwko bezzałogowym statkom latającym. W testach wykorzystywano też naziemne i nawodne systemy obrony przeciwlotniczej.
Z kolei podczas misji powietrze – ziemia oceniano głównie zdolność wspierania sił lądowych w zakresie wykrywania celów i ich rażenia, w tym autonomicznego wykrywania i atakowania celów, nalotu na cele wyznaczone przez JTAC oraz rażenia wcześniej ustalonych celów.
Sprawdzano też m.in. jak szybko i precyzyjnie dane o wykrytym celu mogą zostać przekazane do systemu uzbrojenia, jak łatwo i szybko pilot może przygotować uzbrojenie do ataku, czy informacje z przenoszonych przez samolot systemów i czujników umożliwiają pilotowi prawidłową identyfikację celu i czy systemy te są zdolne do jego automatycznej identyfikacji.
Podczas misji prowadzonych w środowisku morskim oceniano możliwości w zakresie wsparcia własnej marynarki wojennej poprzez wykrywanie celów i ich niszczenie, weryfikując zdolność kandydatów do przeprowadzania zarówno samodzielnych jak i realizowanych we współpracy z marynarką wojenną ataków na akwenach częściowo pokrytych lodem i na otwartym morzu. Oceniano tu podobne elementy jak podczas ewaluacji możliwości atakowania celów naziemnych, a także zdolność do wymiany informacji o celach i innych danych zwiększających świadomość sytuacyjną pilotów oraz fińskich jednostek pływających.
W przypadku uderzeń dalekiego zasięgu charakteryzujących się wcześniejszą znajomością lokalizacji celu, która jest wgrywana do systemów zadaniowych samolotu jeszcze przed startem, badano zdolność do przesłania uszczegółowionych danych o celu podczas lotu za pomocą bezpiecznego łącza danych.
W zakresie misji wywiadowczych, obserwacyjnych, rozpoznawczych i wskazywania celów oceniano zarówno systemy pasywne jak i aktywne. Weryfikowano jaka jest zdolność kandydatów do identyfikowania i lokalizowania sygnałów elektronicznych, jaka jest ich zdolność do zwiększenia świadomości sytuacyjnej o obszarze celu za pomocą własnego radaru, urządzeń elektrooptycznych i elektronicznych oraz w jaki sposób poszczególne samoloty są w stanie udostępniać dane sytuacyjne lub dane o celu w czasie rzeczywistym. Po lądowaniu oceniano natomiast użyteczność danych zebranych podczas misji.
Podczas HX Challenge nie testowano operacji odtwarzania wartości bojowej pomiędzy misjami. Możliwości poszczególnych kandydatów w tym zakresie mają zostać zweryfikowane przez jednostki operacyjne w przyszłości.
Oblatany 15 czerwca 2017 Saab JAS-39E Gripen jest w zasadzie unowocześnioną, trochę powiększoną, lepiej uzbrojoną, wyposażoną w silnik General Electric F414G i radar z aktywnym skanowaniem elektronicznym generacją samolotów Gripen, służących w wojskach lotniczych Szwecji, Czech, RPA, Tajlandii i Węgier / Zdjęcie: Linus Svensson / Saab
Poza Szwecją najnowsza generacja Gripenów została wybrana przez Brazylię, gdzie jednomiejscowe samoloty otrzymały oznaczenie F-39E, a dwumiejscowe F-39F / Zdjęcie: Linus Svensson / Saab
Szwedzka oferta poza 64 Gripenami obejmuje również sprzedaż dwóch samolotów wczesnego ostrzegania i kontroli GlobalEye AEW&C, których pierwszym użytkownikiem są wojska lotnicze Zjednoczonych Emiratów Arabskich / Zdjęcie: Per Kustvik / Saab
Ostateczna decyzja
Zapytanie o najlepszą i ostateczną ofertę (BAFO – Best And Final Offer) ma zostać wysłane do oferentów pod koniec drugiego etapu negocjacji w sprawie programu HX Fighter, czyli najprawdopodobniej jeszcze w 2020 z planowanym terminem udzielenia odpowiedzi do końca roku. Dopiero wówczas będzie można ostatecznie porównać oferty i ocenić je w takich dziedzinach jak: bezpieczeństwo dostaw, koszty ponoszone podczas całego cyklu eksploatacji i udział fińskiego przemysłu.
Rozpoczęta wiosną br. ostatnia runda negocjacji w ramach programu HX Fighter ma na celu wynegocjowanie przez Finlandię najlepszej i ostatecznej oferty z każdym z kandydatów, m.in. na podstawie zweryfikowanych podczas HX Challenge danych przedstawionych przez oferentów w doprecyzowanym RFQ. Równolegle handlowa grupa robocza Dowództwa Logistyki Sił Obronnych przygotowuje projekty umów z każdym kandydatem, a także kieruje i monitoruje postęp programu HX Fighter zgodnie z fińskimi przepisami i regulacjami dotyczącymi zamówień.
Każdy z biorących udział w programie HX Fighter samolotów czeka jeszcze kolejna faza oceny zdolności bojowych. Ma się ona odbyć wczesną jesienią. Po jej zakończeniu zostanie przeprowadzone ostateczne zestawienie zebranych danych i ich analiza. Następnie rozpocznie się proces ostatecznej oceny. Finowie będą musieli więc dysponować szybkim i niezawodnym procesem sprawdzania wszystkich danych oraz w pełni zrealizować poprzednie fazy oceny łącznie z ich zadaniami modelowania i symulacji.
Ostateczna decyzja w sprawie zamówienia następcy Hornetów ma zostać podjęta przez rząd Finlandii w 2021. Pierwsze samoloty mają być dostarczone w 2025. Osiągnięcie wstępnej gotowości operacyjnej zaplanowano na 2027. Według oceny fińskiego rządu realizacja całego programu zajmie od 10 do 15 lat.