Karabinek maszynowy M27 IAR (Infantry Automatic Rifle) do amunicji 5,56 mm x 45 NATO trafił do uzbrojenia w 2011. To nieznacznie zmodyfikowana odmiana niemieckiego H&K HK416. Już w rok później podjęto decyzję, że poza funkcją broni wsparcia, M27 będzie w przyszłości pełnić także rolę konstrukcji wyborowej i zastąpi Mk 12 Mod 0/1 SPR. Obecnie dowództwo US Marine Corps (USMC) zatwierdziło tą decyzję.
5,56-mm karabinek M27 IAR okazał się tak celną i niezawodną konstrukcją, że dowództwo USMC podjęło decyzję o zastąpieniu nim dotychczas używanych karabinków wyborowych Mk 12 Mod 0/1 SPR. Na zdjęciu kurs strzelców wyborowych, przy użyciu standardowych modeli, jeszcze przed wyposażeniem je w celowniki optyczne 3-9x
Wkrótce część M27 ma zostać kompletowane w celowniki optyczne o zmiennym powiększeniu 3-9x, w miejscu dotychczas używanych o stałym powiększeniu 3,5x. Tak skonfigurowane karabinki zostaną sklasyfikowane jako SDM-R (Squad Designated Marksman Rifle).
Co ciekawe, USMC rozważa też wyposażenie wszystkich bojowych pododdziałów piechoty morskiej w karabinki M27 jako broń podstawową. Jest ona znacznie bardziej celna i ma większy zasięg od 45 tys. M4, które niedawno trafiły w ręce marine, w miejsce M16A4. W lutym 2017 pojawiło się zapytanie ofertowe, dotyczące zakupu dodatkowych 11 tys. M27 od jednego, wybranego producenta. USMC rozważa także zakupy tłumików dźwięku do tej konstrukcji.
Nowy dowódca Korpusu, generał Robert Neller, chce przeforsować tę decyzję, podkreślając przy tym, że choć każdy marine to strzelec, to nie każdy służy w piechocie. Dodatkowo żołnierze mają otrzymać nowe 40-mm granatniki podwieszane M320/M320A1. Są one także produkowane przez H&K, co więcej dostosowane od razu do mocowania do M27/HK416.
Warto przypomnieć, że 12 lat temu Korpus Piechoty Morskiej podjął decyzję o rozpisaniu przetargu na nową broń wsparcia do amunicji 5,56 mm x 45 zasilaną z magazynków. Nowej konstrukcji nadano akronim IAR – Infantry Automatic Rifle. Miała zastąpić w oddziałach piechoty morskiej karabinki maszynowe M249 (amerykańska odmiana belgijskiego FN Minimi), zasilane z taśmy nabojowej.
Do rywalizacji przystąpił m.in. Colt Defense z modelami IAR6940 i IAR6940H, FN Herstal z IAR/HAMR, GDATP z IAR (pod tą nazwą krył się singapurski Ultimax 100 Mk 5), H&K z nieznacznie zmodyfikowanym HK416D165RS i LWRC z M6A4. 22 grudnia 2008 trzem producentom: Colt Defense, FN Herstal i Heckler & Koch przyznano kontrakty na dostawy po 10 karabinków testowych, przy czym Colt miał dostarczyć dwa modele. Testy niezawodności przeprowadzono w kwietniu i maju 2009, wystrzeliwując w ciągu 3 tygodni z każdej broni po 20 tys. nabojów.
Pod koniec października 2009 dowództwo USMC poinformowało o wyborze H&K HK416D165RS. Choć Korpus uznał tę konstrukcję za broń wsparcia, to jest to w zasadzie karabinek automatyczny z 419-mm lufą i zaczepem do bagnetu, niewiele różniący się od dostarczanego do Norwegii modelu HK416N. Broń dostarczana jest z celownikiem optycznym SU-258/PVQ SDO (Squad Day Optic), czyli luneta Trijicon ACOG (TA11SDO-CP) 3,5×35 z zamocowanym na korpusie mikrokolimatorem Trijicon RMR.
M27 IAR to 5,56-mm karabinek automatyczny z 419-mm lufą z zaczepem do bagnetu. Broń dostarczana jest z celownikiem optycznym SU-258/PVQ SDO, dwójnogiem Harris z montażem LaRue, chwytem przednim, pasem nośnym BFG Vickers CAS, osłonami szyn AIM Manta, zapasowymi, mechanicznymi przyrządami celowniczymi KAC BIS, odrzutnikiem do amunicji ślepej, bagnetem Ontario Knife USMC i zestawem do czyszczenia Otis / Zdjęcia: USMC
W 2010 rozpoczęto ostatni etap prób HK416D165RS. W czerwcu 2010 konstrukcji nadano nazwę M27 (od 2. batalionu 7. pułku USMC, w którym po raz pierwszy w maju 2001 sprawdzano koncepcję zastąpienia broni wsparcia zasilanej z taśmy lżejszą konstrukcją z amunicją w magazynku). Było to powiązane z czasowym, próbnym przyjęciem broni na stan. Warto dodać, że M27 jest ponad dwa razy tańszy od karabinka maszynowego M249.
Zamówiono pierwsze 458 M27, które trafiły do 5 batalionów USMC (po 84 karabinki do czterech batalionów piechoty MEF/MFR i 72 do batalionu zmechanizowanego, rozpoznawczego LAR), skierowanych pod koniec 2010 do Afganistanu. Pierwotnie zakładano, że nowa broń będzie zasilana z magazynków o dużej pojemności – od 50 do nawet 100 nabojów. Pod koniec 2010 zrezygnowano z tego wymagania. Jednostka ognia do M27 to 660 nabojów, co oznacza, że strzelec z IAR otrzymuje jako standardowy przydział aż 22 30-nabojowe magazynki stalowe lub aluminiowe.
W lipcu 2011 nową broń wsparcia przyjęto do uzbrojenia. 15 września 2011 zawarto z H&K 5-letni kontrakt typu IDIQ na dostawy do 6,5 tys. karabinków maszynowych o wartości do 23,6 mln USD. Wówczas rozważano także zastąpienie w linii nie tylko M249 SAW, ale wprowadzenie M27 jako podstawowego uzbrojenia indywidualnego w miejscu M16A4. Ostatecznie zdecydowano się na zastąpienie tego ostatniego przez karabinki M4.
Początkowo zakładano zakupy 4500-6500 M27 (choć w 2010 pojawiły się też plany pozyskania ich aż 7411), w końcu zdecydowano się na 4476 za 13 mln USD. Jeden M27 miał znaleźć się w każdej czteroosobowej sekcji, co oznacza 3 na poziomie drużyny, 28 w kompanii i 84 w batalionie. Na początku 2012 konstrukcja została uznana za w pełni wprowadzoną do służby.
Zamówienie na M27 rozszerzono do około 6500 w połowie 2012, kiedy uznano, że broń ta może być wykorzystywana także jako uzbrojenie precyzyjne. USMC chciało nim zastąpić 5,56-mm karabinki wyborowe Mk 12 Mod 0/1 SPR z 457-mm lufami. We wrześniu 2012 piechota morska miała już 3268 M27, na początku 2013 liczba ta wzrosła do 5800. Ostatnie 800 IAR dotarło do magazynów USMC pod koniec marca 2013.
Komentarze
Nikt jeszcze nie skomentował tego artykułu.