Koncern Kałasznikowa poinformował na początku lipca o zakończeniu produkcji karabinka automatycznego AK-9 do amunicji 9 mm x 39. Broń została uznana za przestarzałą. Po raz pierwszy AK-9 został zaprezentowany publicznie 10 lat temu, w sierpniu 2007, z okazji 200-lecia zakładów Iżmasz (dzisiaj będących częścią Koncernu Kałasznikowa; Mołot zakazany w USA, 2017-06-26; Zakończenie prób AK-12, 2017-06-23; AK-104 i AK-105 dla GNFR, 2017-06-06) i 60-lecia rozpoczęcia produkcji seryjnej karabinka AK (wówczas jako AK-47). Prototypy jednak pokazywano wcześniej w 2005, zaś małoskalowa produkcja rozpoczęła się w 2009.
Koncern Kałasznikowa poinformował o zakończeniu produkcji 9-mm karabinka specjalnego AK-9. Była to próba stworzenia w Iżewsku wzoru konkurencyjnego do wprowadzonych wcześniej przez CNIITOCzMASz/TOZ modeli WSS Wintorez, AS Wał i SR-3 Wichr oraz zaprojektowanych przez KBP 9A91 i WSK-94 / Zdjęcie: Koncern Kałasznikow
AK-9 został opracowany na bazie AK-104 na zlecenie rosyjskich jednostek specjalnych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Prace nad tą konstrukcją rozpoczęto w na początku lat 2000. Była to spóźniona odpowiedź ówczesnego Iżmaszu na program Wintorez. Iżmasz chciał opracować broń tańszą, o większej żywotności, niż 5 tys. strzałów, zdolną prowadzić ogień z tłumikiem i bez tłumika dźwięku (co było niemożliwe w AS i WSS). Standardowo też nowa konstrukcja miała być dostosowana do mocowania podwieszanych granatników.
Prototyp AK-9 miał dłuższą lufę, a co za tym idzie inne było położenie komory gazowej i podstawy muszki. Prezentowano go również z odmiennym tłumikiem dźwięku. Model produkcyjny miał masę 3,1 kg bez tłumika dźwięku i 3,8 kg z tłumikiem. Długość broni bez tłumika (z tłumikiem) z kolbą złożoną wynosi 465 (646) mm, z rozłożoną 705 (881) mm. Zasięg to 400 m. Broń zasilana jest z 20-nabojowego magazynka.
AK-9 później serii z 2009 z bocznym montażem do celownika optycznego PSO-1
Broń wyposażona jest w nowe łoże z dwiema szynami MIL-STD-1913, dłuższą na dole i krótszą z prawej strony, do mocowania oświetlenia bojowego. Iżmasz produkował AK-9 z kolbami składanymi na lewą stronę, początkowo szkieletową stalową (z AKS-74), od 2009 pełną z tworzywa sztucznego (z AK serii 100). Karabinek kompletowano z celownikiem optycznym PSO-1, podobnie, jak karabinek wyborowy AS Wał.
Od chwili powstania ZSRR na potrzeby wywiadu i kontrwywiadu tworzono broń specjalną w tym wyciszaną (m.in. pistolety MSP, S-4M czy PSS). Wojsko jednak przez długie lata miało do dyspozycji jedynie amunicję poddźwiękową 7,62 mm x 39 US oraz tłumik dźwięku PBS-1 do karabinka AKM. O ile wystarczało to typowym jednostkom dywersyjnym operującym w niewielkich odległościach za linią frontu, o tyle elitarne oddziały specnazu, zyskujące coraz bardziej na znaczeniu, potrzebowały bardziej wyrafinowanych konstrukcji.
Dlatego na początku lat 1990. rozpoczął się program Wintorez, którego celem było stworzenie broni i amunicji specjalnej. Początkowo rozwijano konstrukcje do naboju 7,62 mm x 39 US. W pierwszej kolejności w 1981 pojawił się karabinek wyborowy RG036 strzelający amunicją 7,62 mm x 28 RG037 z 10,6-g pociskiem. W 1987 opracowano na jego bazie wyciszony karabinek wyborowy WSS (6P29) do amunicji 9 mm x 39, zaprojektowany przez CNIITOCzMASz z Klimowska oraz – opracowany na jego bazie – wyciszany subkarabinek AS Wał (6P30). Konstrukcje wyposażone były w integralne tłumiki dźwięku. W 1996 pojawił się subkarabinek SR-3 Wichr, a później jego odmiany SR-3M i SR-3M z tłumikiem dźwięku.
Komora zamkowa AK-9 / Zdjęcia: Basja Kurolecow
Broń była zasilana nabojami poddźwiękowymi z pociskami: standardowym 7N9 (SP-5) o masie 16,1 g, prędkości wylotowej 290 m/s i energii wylotowej 677 J oraz przeciwpancernym 7N12 (SP-6) o masie 16,2 g, prędkości wylotowej 305 m/s i energii wylotowej 754 J. Ten ostatni jest on w stanie z 400 m przebić 2-mm stalową blachę, zaś z 200 m penetruje 6 mm stali, 2,8-mm tytanową płytę i 30 warstw kevlaru. Pod koniec lat 1990. wprowadzono nabój PAB9 z 17-g pociskiem, czyli tańszy odpowiednik SP-6 o gorszych osiągach. Obecnie, z uwagi na wyższe ciśnienia przy strzale, zmniejszające żywotność karabinków z 5000 do 3000 strzałów, nie jest już produkowany i kupowany.
Na początku lat 1990., KBP w Tule postanowiło stworzyć własną rodzinę broni strzelającej nabojami 9 mm x 39. Nowe konstrukcje miały być tańszymi odpowiednikami WSS i AS. W 1991 powstał subkarabinek 9A91, zaś w 1994, będący jego rozwinięciem, karabinek wyborowy WSK-94 z odłączalnym tłumikiem dźwięku.
Nie były to wszystkie konstrukcje stworzone do amunicji 9 mm x 39. W 1992, na zamówienie specnazu, tulski CKIB SOO opracował na bazie subkarabinka AKS-74U model w układzie bezkolbowym OC-14 Groza. Jednocześnie stworzono odmianę klasyczną, subkarabinek OC-11 Tiss. W 1993 niewielka seria tej broni została kupiona przez MSW FR.
Komentarze
Nikt jeszcze nie skomentował tego artykułu.