Daniel Defense MK18

Przedsiębiorstwo Daniel Defense stworzył w 2001 inżynier Marty Daniel w 2001 (więcej w artykule Daniel Defense). Zaczął od zmodyfikowanych komór zamkowych i mocowań, które miały zmodyfikować jego karabinek Colt AR-15 Sporter. Zasłynął opracowaniem łóż z zestawami szyn montażowych, które trafiły do amerykańskich i brytyjskich sił zbrojnych. Następnie rozpoczął wytwarzanie własnych konstrukcji systemu AR.
W ciągu dekady, Daniel Defense stał się jednym z najbardziej znanych i cenionych na rynku w USA producentów karabinów i karabinków. W przeciwieństwie do wielu innych amerykańskich przedsiębiorstw, które składają broń z dostępnych na rynku komercyjnych części, Daniel Defense sam wytwarza kute na zimno lufy oraz pozostałe komponenty. Dzięki temu ich jakość jest nieporównywalne wyższa, a dopasowanie znacznie lepsze.

Aby prześledzić genezę samopowtarzalnego karabinka Daniel Defense MK18 trzeba cofnąć się w czasie o ponad dwie dekady. W 1994 do uzbrojenia amerykańskich sił zbrojnych wprowadzono bowiem 5,56-mm karabinki automatyczne M4 i M4A1 wyposażone w lufy długości 368 mm. Jak wielka była to rewolucja można ocenić dopiero teraz, kiedy w nieco zmodyfikowanej postaci niemal całkowicie wyparły podstawowy wariant M16A4.
Skrócone, bardziej manewrowe i lżejsze odmiany podstawowej broni indywidualnej były oczekiwane przez żołnierzy z utęsknieniem. Wprowadzono w 12 lat po tym, gdy amerykańskie siły zbrojne przyjęły do uzbrojenia M16A2. To silnie zmodyfikowany M16A1, dostosowany do amunicji 5,56 mm x 45 NATO z 4-gramowym pociskiem.

Karabinek Daniel Defense MK18 oferowany jest na rynku cywilnym, ale też dla służb mundurowych. Broń rywalizuje w amerykańskim postępowaniu na nową konstrukcję dla US Secret Service / Zdjęcie: Daniel Defense

Ostatnie konstrukcje z krótszymi lufami pojawiły się w 1966, kiedy to komandosi zaczęli używać na niewielką skalę najpierw XM177E1, a następnie od 1967 XM177E2 (nazywanego Colt Commando lub CAR-15). W tym czasie amerykańskie siły powietrzne przyjęły model GAU-5A/A, a w latach 1970. jego zmodyfikowaną odmianę GUU-5/P. Przed wprowadzeniem M4/M4A1 istniały co prawda skrócone wersje M16A1 i M16A2 z teleskopowymi kolbami, ale poza jednostkami specjalnymi nie trafiały do powszechnego użycia. Były natomiast eksportowane, m.in. na Bliski Wschód.
M4 był przeznaczony dla regularnych jednostek i wzorem M16A2 z 508-mm lufą mógł strzelać ogniem pojedynczym i 3-strzałową serią. Kiedy broń projektowano sądzono, że prowadzenie ognia ciągłego jest zwykłemu żołnierzowi niepotrzebne. Obecnie pomysł zarzucono, co było też następstwem doświadczeń z misji w Iraku i Afganistanie. M4A1 była to odmiana karabinka M4 przeznaczona dla jednostek specjalnych. Broń wyposażono w cięższą lufę i dostosowana do prowadzenia ognia ciągłego. Komandosi rozumieli sens strzelania w ten sposób i wymusili wprowadzenie takiego wariantu do produkcji. Obecnie M4 modyfikuje się w taki sposób, aby broń była jak najbardziej zbliżona do M4A1.

Wydawać by się mogło, że M4A1 – relatywnie niewielka konstrukcja, o długości 756 mm (z kolbą maksymalnie wsuniętą) i masie 2,88 kg – spełni oczekiwania żołnierzy jednostek specjalnych. Jednak po kilku latach używania broni komandosi podlegli Dowództwu Operacji Specjalnych USSOCOM (United States Special Operations Command) zgłosili zapotrzebowanie na bardziej kompaktowy model.
Miał być krótszy, bardziej manewrowy i dostosowany do działań na bliskiej odległości, w środowisku miejskim i na pokładach okrętów. Nowa konstrukcja miała mieć wymiary zbliżone do pistoletów maszynowych, ale być od nich celniejsza i strzelać silniejszą amunicją 5,56 mm x 45, o większym zasięgu.
Dlatego w 2000 w ośrodku marynarki wojennej zajmującym się m.in. uzbrojeniem indywidualnym dla sił specjalnych Naval Surface Warfare Center, Crane Division (NSWC-Crane), rozpoczęto działania mające na celu zmniejszenie M4A1.
W tym samym czasie podejmowano i inne próby skrócenia tego modelu. Podobnym pomysłem był opracowany w kilkunastu egzemplarzach subkarabinek M4A1K dla załóg śmigłowców. Miał skróconą lufę, składaną podstawą muszki i uproszczoną kolbę. Konstrukcja ta została stworzona przez spółkę Knight’s Armement Co. (KAC), od lat blisko współpracującą z USSOCOM.

Początkowo w NSWC-Crane zakładano opracowanie nie tyle nowej broni, ale samej komory zamkowej z lufą. Miała zastąpić oryginalną z M4A1 i być osadzona na standardowej komorze spustowej. Dlatego projekt nazwano Close Quarter Battle Receiver (CQBR, dosłownie komora zamkowa do walki na bliskich dystansach).
Celem było zmniejszenie długości i masy konstrukcji, przy zachowaniu niezawodności i osiągów porównywalnych z modelem bazowym. Istotne było też stosowanie tych samych części i zespołów, co miało ułatwić logistykę. Od początku zakładano brak modyfikacji komory spustowej, aby CQBR można było zamocować na dowolnym M4A1.
Jednym z wymagań było, aby nowa konstrukcja była dostosowana do mocowania wszystkich elementów systemu SOPMOD Block 1, czyli celowników, latarek, laserowych wskaźników/podświetlaczy celu, termowizorów i innych dodatków.
Do CQBR wybrano lufę długości 262 mm (10,3 cala), o 106 mm krótszą niż w M4A1. Ze względu na zmniejszenie jej długości zwiększono średnicę otworu gazowego z 1,5748 do 1,7780 mm. Trójzwojową sprężynę wyciągu zastąpiono czterozwojową, a urządzenie wylotowe A2 zamieniono na model KAC M4QD z możliwością szybkiego montażu tłumika płomienia.

Po czterech latach prób i testów pierwsze prototypy były gotowe. W lutym 2004 NSWC-Crane rozpoczęło negocjacje z Colt Defense na dostawy 100 karabinków M4A1 i 100 komór zamkowych CQBR. W maju zapotrzebowanie rozszerzono na 500-2000 M4A1 z CQBR i dodatkowo 500-5000 samych komór zamkowych z krótszą lufą. Potrzeby komandosów ciągle wzrastały, dlatego w maju 2006 toczyły się z Coltem rozmowy dotyczące dostaw od 100 do 10 tys. karabinków M4A1 z CQBR o wartości od 0,1-10 mln USD.
W sierpniu 2006 wprowadzono rozróżnienie między subkarabinkiem z nową komorą zamkową, nazwanym Mk 18 Mod 0 CQBR (co rozwija się jako Close Quarter Battle Rifle, NSN 1005-01-527-2288), a samą komorą zamkową CQBR (Close Quarter Battle Reveiver, NSN 1005-01-498-1913). Samo Mk w nazwie to skrót od Mark, co oznacza po prostu wzór. W ten sposób swoje konstrukcje nazywa marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych. Większość uzbrojenia amerykańskich jednostek specjalnych ma właśnie oznaczenia marynarki (US Navy), a nie wojsk lądowych (US Army).
Pierwsze zamówienie o wartości 10 mln USD na CQBR i Mk 18 Mod 0 CQBR podpisano w sierpniu 2006. Początkowo subkarabinki trafiały jedynie do komandosów, lecz wraz z kolejnymi zamówieniami otrzymywały je m.in. pododdziały abordażowe, jednostki MRST/MSST (Maritime Security Response Team/Maritime Safety & Security Team) amerykańskiej straży przybrzeżnej USCG (United States Coast Guard), saperzy zajmujący się rozbrajaniem improwizowanych ładunków wybuchowych i inni.

Obecnie rozróżnia się dwie odmiany subkarabinka Mk 18 Mod 0 – CQBR Block I i Block II, oraz pięć typów komór zamkowych CQBR: typ 1, 2, 2A, 3 i 3A. W tym ostatnim przypadku różnica polega głównie na zastosowaniu odmiennych urządzeń powrotnych, w praktyce różniących się masą bezwładników. Te ostatnie są oznaczone literami: H – do naboju M193/M855 z pociskiem o masie 3,56-4,0 g; H2 do amunicji Mk 262/R2LP (antyrykoszetowej o zmniejszonej penetracji) z pociskami o masie 4,98-g pociskiem i H3 dla broni z silnie zerodowanym otworem gazowym, ale lufą w dobrym stanie.
Mk 18 Mod 0 CQBR Block I zewnętrznie przypominały M4A1 ze skróconą lufą. Standardowo wyposażano je w zespół szyn montażowych starszej generacji KAC RIS (Rail Interface System), używany też na większym modelu. Długość broni z kolbą maksymalnie złożoną to 679 mm, masa 2,72 kg.

MK18 ma kutą na zimno, 262-mm samonośną lufę o skoku bruzd 178 mm (7 cali) / Zdjęcie: Daniel Defense

Broń wyposażono w zespół szyn MK 18 RIS II/FSP o długości 242 mm, identyczny, jak w Mk 18 Mod 0 CQBR Block II / Zdjęcie: Daniel Defense

Dostarczane później komandosom modele Mk 18 Mod 0 CQBR Block II to broń złożona z wielu części różnych producentów. Bazą jest komora zamkowa i spustowa z M4A1 dostarczana przez Colt Defense lub Lewis Machine & Tool (LMT). Broń wyposażona jest w 262-mm (10,3-calową) lufę, której producentem jest także Colt Defense. Daniel Defense dostarcza system szyn montażowych MK 18 RIS II/FSP, od tego wytwórcy pochodzi także niskoprofilowy blok gazowy Mk 12. Obydwa elementy opracowano na zlecenie USSOCOM, ale są też dostępne komercyjnie.
CQBR Block II zazwyczaj kompletowany jest z urządzeniem wylotowym KAC M4QD, do którego mocowany jest tłumik dźwięku Surefire 556 RC. W CQBR Block I był to KAC QDSS-NT4. Zapasowe przyrządy celownicze są w postaci składanej podstawy muszki KAC w kolorze czarnym lub ziemnym oraz składanego celownika Metech lub KAC. Rękojeść napinania jest albo standardowa Colta z M4A1 albo to dostarczony przez PRI model Gas Buster. Ten ostatni charakteryzuje się dużym zatrzaskiem po lewej stronie i konstrukcją odcinająca dopływ gazów w stronę twarzy strzelca. Chwyt pistoletowy to standardowy model Colt A2, to samo dotyczy suwadła i czteropołożeniowej tulei urządzenia powrotnego wykonanej z aluminium. Na to nakładana jest kolba LMT/B5 SOPMOD. Mocuje się na nich chwyty przednie Tango Vertical Foregrip lub Daniel Defense ConVert Grip.
Subkarabinki Mk 18 Mod 0 kompletowane są z celownikami kolimatorowymi SU-231/PEQ (L3/EOTech HWS.553) lub SU-231A/PEQ (L3/EOTech XPS3-0) wraz z przystawką powiększającą tego producenta EOTech G33 lub celownikiem optycznym SU-230 (Elcan SpecterDR 1-4x), wszystkie w kolorze ziemnym. Na broni mocowany jest laserowy wskaźnik/podświetlacz celu AN/PEQ-15 lub AN/PEQ-16, jak też latarka Insight M3X lub WMX200 w kolorze ziemnym, choć zdarzają się też starsze, czarne Surefire M952/962. Zazwyczaj do broni dodawane są pasy nośne VTAC 2, BFG VCAS 2 i LBT-2500BZ.

Używany przez amerykańskich komandosów USSOCOM 5,56-mm subkarabinek Mk 18 Mod 0 CQBR Block II / Zdjęcie: Pete Thibodeau (USMC)

Cywilnym odpowiednikiem Mk 18 Mod 0 CQBR Block II jest oferowany przez Daniel Defense model MK18. To samopowtarzalna konstrukcja z 262-mm lufą, która tak samo jak oryginalna, wojskowa broń, działa w oparciu o zasadę wykorzystania energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie. Są kierowane do bloku gazowego, który łączy się z suwadłem za pomocą długiej i cienkiej rurki. Wnętrze suwadła jest jednocześnie komorą gazową, gdzie następuje rozprężenie gazów, jak też tłokiem, którego rolę pełni tylna ścianka.
Komory zamkowa i spustowa MK18 wykonano ze stopu aluminium 7075-T6 i poddano anodowaniu twardemu typu III (z większym stężeniem kwasu siarkowego podczas procesu i możliwością barwienia). Komora zamkowa została wyposażona we wślizgi nabojowe typu M4. Komora spustowa ma powiększony wylot gniazda magazynka, co ma ułatwić jego wymianę, wyposażono ją też w otwór QD do mocowania pasa transportowego na tylnej ściance, pod obsadą kolby.
MK18 ma kutą na zimno, samonośną lufę ze stopu stali chromowo-wanadowej o skoku bruzd 178 mm (7 cali). Oznacza to dostosowanie do standardowej 4-gramowej amunicji 5,56 mm x 45 NATO, ale też cywilnych nabojów .223 Remington o tej samej masie pocisku. Warto zauważyć, że chromowane lufy karabinków MK18 są wykonywane w innej, bardziej powtarzalnej technologii, niż dostarczane amerykańskim siłom zbrojnym. Są kute na zimno, gdy Colt nadal dostarcza modele z lufami przeciąganymi.
Na lufie osadzony jest niskoprofilowy blok gazowy frezowany z stali stopowej 40HM/4140 i jest ona zakończona zewnętrznym gwintem 1/2×28. Na nim nakręcany jest fabryczny tłumik płomienia DDFS (Daniel Defense Flash Suppressor ze stopu stali nierdzewnej 17-4PH).
Ponieważ Daniel Defense jest dostawcą zespołów szyn dla USSOCOM, to cywilny model ma identyczne aluminiowe łoże MK 18 RIS II/FSP, jak wojskowy pierwowzór. Zespół szyn o długości 242 mm może być dostarczany anodowany na kolor ziemny, jakiego używają komandosi, lub czarny. Do tej pory USSOCOM zamówił ponad 15 tys. łóż MK 18 RIS II/FSP.
Ani chwyt pistoletowy, ani sześciopołożeniowa kolba teleskopowa MK18 nie mają wojskowych odpowiedników. To typowe części produkowane przez Daniel Defense. Komora spustowa ma poszerzone gniazdo magazynka, co ma ułatwiać jego szybką wymianę. Na lufie identycznie, jak w CQBR Block II zamocowano w położeniu karabinkowym niskoprofilowy blok gazowy Mk 12.
W samopowtarzalnym MK18 zastosowano urządzenie powrotne typu H, co ogranicza prowadzenie ognia cięższymi pociskami i dostosowuje broń do amunicji o masie pocisku 3,56-4,0 g. Daniel Defense słynie ze świetnych pokryć chwytu, kolby i nakładek na łoże. Zostały wykonane z elastomeru termoplastycznego Santoprene, odpornego na wysokie temperatury, nawet do 150 °C.

Karabinek Daniel Defense MK18 trafia nie tylko w ręce strzelców cywilnych. Kilkanaście tych konstrukcji kupiło też Centralne Biuro Antykorupcyjne

W Stanach Zjednoczonych fabryczny MK18 z 262-mm lufą jest konstrukcją zaliczaną do krótkolufowych karabinków (SBR, Short-Barreled Rifle). To oznacza, że podlega rejestracji w Biurze ds. Alkoholu, Tytoniu, Broni palnej i Materiałów wybuchowych ATF (Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives). Przy jego zakupie lub samodzielnym zbudowaniu należy zapłacić podatek w wysokości 200 dolarów, zgodnie z ustawą National Firearms Act. Gdy ją uchwalano w 1934 była to cena zaporowa, dzisiaj to relatywnie niewielka kwota. Niemniej jednak, aby uniknąć rejestracji i opodatkowania wielu Amerykanów kupuje MK18 w odmianie pistoletu samopowtarzalnego (Pistol). Taka konstrukcja musi być pozbawiona kolby lub zamiast niej wyposażona w dopuszczoną prawnie oporę na przedramię. I takie też modele oferuje Daniel Defense na rynek amerykański.,
W Polsce, w której obecnie obowiązująca ustawa o broni i amunicji znowelizowana w 2011 nie reguluje długości lufy, samopowtarzalny MK18 traktowany jest jak każda inna broń. Karabinek może być zarejestrowany na pozwolenie do celów sportowych, kolekcjonerskich i innych.

12 października 2017 Tajna Służba Stanów Zjednoczonych (United States Secret Service), odpowiadająca za bezpieczeństwo najważniejszych osób w USA, w tym prezydenta, zaprosiła do składania zapytań ofertowych na dostawę subkarabinków do amunicji 5,56 mm x 45. Jednym z oferentów w postępowaniu jest właśnie przedsiębiorstwo Daniel Defense, które zaproponowało model MK18.
Nowe konstrukcje mają zastąpić obecnie używane karabinki Knight’s Armament Co. SR-16E3 MOD 2. Wybrany dostawca ma podpisać 5-letnią umowę typu IDIQ (Indefinite Quantity/Indefinite Delivery) na dostawę od 500 (minimalne gwarantowane zamówienie) do 3,9 tys. karabinków (w partiach po minimum 25, a maksimum 1000 karabinków).
W specyfikacji istotnych warunków zamówienia znalazły się wymagania, aby masa broni nie przekroczyła 3,4 kg, długość całkowita z kolbą całkowicie wysuniętą nie była większa od 834 mm, a wysokość od 216 mm. Długość lufy o skoku bruzd 178 mm (7 cali) ma być w granicach 254-304 mm (10-12 cali). Jej żywotność ma wynosić minimum 15 tys. strzałów. Lufa ma być zakończona gwintem 1/2×28, na którym ma zostać zamocowane urządzenie wylotowe. Karabinek musi być dostosowany do prowadzenia ognia z zamocowanym tłumikiem dźwięku.
Poszukiwana broń ma być w pełni dostosowana do użytku przez strzelców prawo- i leworęcznych. Bezpiecznik-przełącznik rodzaju ognia musi być obrotowy i zgodny ze stosowanymi w karabinkach rodziny AR-15/M16. Konstrukcja musi być wyposażona w mechanizm spustowo-uderzeniowy z trybami ognia pojedynczego i ciągłego. Secret Service nie jest zainteresowana ogranicznikami długości serii. Opór języka spustowego musi mieścić się między 1,80 a 2,95 kg.
Na grzbiecie komory zamkowej ma znaleźć się odcinek uniwersalnej szyny montażowej NAR/Picatinny. Komora spustowa ma być znakowana kodem, zawierającym informacje o producencie, modelu i numerze seryjnym. Łoże karabinka nie może być krótsze od 228 mm i być dostosowane do zamocowania szyn NAR/Picatinny. Broń ma być testowana z magazynkami Magpul PMAG 30 AR/M4, które są też traktowane – obok standardowych aluminiowych – jako podstawowe źródło zasilania w amunicję.

Samopowtarzalny karabinek Daniel Defense MK18 częściowo rozłożony. W tej postaci broń mieści się nawet do małego plecaka

Widoczny na zdjęciach karabinek Daniel Defense MK18 był egzemplarzem pokazowym, z którego wystrzelono ponad 10 tys. sztuk amunicji różnych producentów. Co zaskakuje i dobrze świadczy o amerykańskim producencie, zużycie części i zespołów było minimalne. Tak spory przebieg był niezauważalny ani od zewnątrz, ani przy przyglądnięciu się mechanizmom w środku. Daje to pogląd na jakość materiałów użytych do produkcji broni, jak też jej żywotność.
Masa MK18 to 2,66 kg, karabinek jest zatem lżejszy od wojskowego pierwowzoru. Nawet z pełnym magazynkiem i zamocowanymi przyrządami celowniczymi, broń jest dosyć lekka. Przekłada się to na dłuższy czas swobodnego posługiwania się karabinkiem i przyjmowania postaw strzeleckich, bez zmęczenia użytkownika. Całość świetnie leży w rękach, a ze względu na niewielką całkowitą (z kolbą wsuniętą/wysuniętą to 679/759 mm), MK18 można używać nawet w niewielkich przestrzeniach i pojazdach. Krótką bronią łatwo się manewruje, a jednocześnie nie ma też problemów z prowadzeniem celnego ognia na dystansach do 300 m, a nawet większych.
Na zaprezentowanym egzemplarzu zamocowano zamiast standardowego urządzenia wylotowego jednokomorowy hamulec wylotowy ALG Single Chamber Brake (SCB) wykonany ze stali stopowej 40HM/4140. Przy krótkiej lufie podczas strzelania czasami widoczne są spektakularne efekty w postaci kul ognia. To dopalające się resztki materiału miotającego, widoczne w otworach hamulca. Dosłownie oślepiają strzelca, ale zaletą jest zmniejszenie odrzutu i podrzutu broni, choć ten przy amunicji 5,56 mm x 45 jest tak czy inaczej słabo odczuwalny.
Pokazany MK18 wyposażono też w zdublowane skrzydełka bezpiecznika po obu stronach komory spustowej, jak i zmodyfikowaną rękojeść napinania Geisele Super Charging Handle.

Broń miała oddanych ponad 10 tys. strzałów, w co trudno było uwierzyć, patrząc na niewielki poziom zużycia wnętrza i mechanizmów

Prezentowany karabinek MK18 miał zamocowane niestandardowe urządzenie – hamulec wylotowy ALG SCB (Single Chamber Brake) w miejscu oryginalnego DDFS

Przy strzelaniu z hamulcem wylotowym ALG SCB nieraz pojawiały się spektakularne efekty, co wynikało z dopalania się resztek gazów prochowych wyrzuconych z krótkiej lufy przez jego boczne otwory

Oficjalnym dystrybutorem broni produkowanej przez Daniel Defence jest warszawski BUOS. Spółka powstała w 1994, jako Wytwórnia Broni, Usług i Osprzętu Strzeleckiego, co stanowiło kontynuację przedsiębiorstwa BUSS (Biuro Uruchomień Sprzętu Specjalnego) trudniącego się wytwarzaniem i sprzedażą broni myśliwskiej i gazowej. BUOS jest także dystrybutorem także broni i akcesoriów produkowanych przez Koncern Kałasznikow, Nordic Components, HS Produkt, Gemtech, Magpul Industries, Viridian, Bladetech i Aero Precision.
Jak dowiedział się Militarny Magazyn MILMAG, polski dystrybutor doskonale radził sobie na rynku i sprzedawał bardzo dużo. Na tyle dużo, że na targach IWA Outdoor Classics 2018 w Norymberdze BUOS podpisał umowę na wyłączną dystrybucję produktów Daniel Defense w całej Europie.
Na polskim rynku MK18 sprzedawany jest z jednym 32-nabojowym magazynkiem DD Magazine, w twardej skrzyni transportowej z tworzywa sztucznego. Początkowo karabinek oferowano jedynie w kolorze czarnym. Jego obecna cena wynosi 9,9 tys. zł. Później oferta została poszerzona i obejmuje modele w kolorze szarym MK18 Tornado (w cenie 10,8 tys. zł) i w kolorze ziemistym MK18 MILSPEC+ (także za 10,8 tys. zł). Dodatkowo w sprzedaży są karabinki MK18 Law Tactical (w cenie 11,2 tys. zł) wyposażone w kolbę składaną na bok GEN3M.

Porównanie karabinków Daniel Defense MK18 z 262-mm/10,3-calową lufą i DD M4A1 z 368-mm/14,5-calową lufą. MK18 był odmianą demonstracyjną, pozbawioną oznaczenia kalibru (5.56 wpisanego w pocisk) i napisu DDMK18 na lewej stronie komory zamkowej

System mocowania zespołu łoża MK18 RIS II wykonanego obróbką wiórową ze stopu aluminium 6061-T6 do komory zamkowej jest niezwykle stabilny i trafił do USSOCOM

Kolejnym niestandardowym elementem zaprezentowanego MK18 była rękojeść przeładowania Geisele Super Charging Handle, z zatrzaskami po obu stronach

MK18 trafił już do wybranych służb mundurowych, które wykazują coraz większe jest zainteresowanie samopowtarzalnymi konstrukcjami. Większość formacji podczas realizacji swoich zadań nie potrzebuje korzystać z ognia seryjnego, ani ciągłego. Co więcej, taki tryb uznawany jest za całkowicie zbędny. Funkcjonariuszy uczy się prowadzenia szybkiego ognia pojedynczego. Strzelanie ogniem ciągłym traktowane jest jako marnowanie amunicji.
Co więcej, ograniczenie się do konstrukcji samopowtarzalnych zwiększa liczbę konstrukcji dostępnych dla resortów siłowych. Nie podlegają one bowiem podobnym restrykcjom, jak traktowana jako wojskowa broń samoczynno-samopowtarzalna. Odmiany samopowtarzalne, teoretycznie przeznaczone na rynek cywilny, są także tańsze. Znacznie krótszy jest też czas ich dostaw jeżeli są eksportowane na przykład ze Stanów Zjednoczonych.
Zyskują tutaj tacy producenci, jak Daniel Defense, którzy nie dzielą produkcji na część cywilną i wojskową. Wszystkie modele charakteryzują się taką samą, wysoką jakością wykonania. Dzięki temu mogą zaoferować identyczne modele zarówno strzelcom sportowym, jak i przedstawicielom służb mundurowych.

MK18 może być wyposażony w zdublowane przełączniki bezpiecznika. Skrzydełko z prawej jest krótsze, aby nie zahaczało o palec wskazujący prawej dłoni na chwycie

W karabinkach Daniel Defense zastosowano pokrywy zabezpieczające okno wyrzutowe łusek z tworzywa sztucznego, zamiast z aluminium jak w większości innych konstrukcji tego typu

Daniel Defense oferuje kilka odmian MK18, jedną z nich jest model MILSPEC+ w kolorze ziemistym. Dostępny jest też wariant szary, jak i odmiany ze składaną na bok kolbą Law Tactical / Zdjęcie: Daniel Defense

W czerwcu 2016 Daniel Defense wprowadził do sprzedaży magazynek DD Magazine dostosowany do karabinków z gniazdem standardu M16/AR-15. To co wyróżnia tę konstrukcję to pojemność. Magazynek mieści 32 naboje 5,56 mm x 45 lub 7,62 mm x 35/.300 BLK. Kadłub został wykonany z polimeru wzmacnianego włóknami węglowymi, a jego zewnętrzną powłokę z każdej strony pokrywa antypoślizgowy wzór. Mimo pojemności zwiększonej o dwa naboje, DD Magazine zachowuje zewnętrzne wymiary aluminiowego lub stalowego odpowiednika.
Kształt magazynka dobrano też tak, aby uniknąć ostrych krawędzi i ułatwić dobywanie go z ładownicy. Szczęki mają ciekawą geometrię, co ma usprawnić proces podawania amunicji i ograniczyć liczbę potencjalnych zacięć. DD Magazine wyposażono w donośnik, którego konstrukcja zapobiega przechyłom i stabilizuje jego ruch.
Standardowo magazynek ma wzmocnione dno, rozpraszające energię uderzenia i minimalizujące ryzyko uszkodzenia pełnego magazynka w razie upadku. Dno ukształtowano tak, aby ułatwiać wyciąganie DD Magazine z ładownicy, jest wyposażone w ucho, przez które można przewlec taśmę, linkę lub gumę, co jeszcze przyśpiesza proces wymiany. Cena magazynka w Polsce wynosi 129 zł.

W 2016 Daniel Defense wprowadził do oferty interesujący 32-nabojowy magazynek. Nie dość, że mieści o dwie sztuki amunicji więcej, to jeszcze w standardzie ma uchwyt pomagający wyciągnąć go z ładownicy

DD Magazine rozłożony. Kadłub wykonano z polimeru wzmacnianego włóknami węglowymi, a jego zewnętrzną powłokę z każdej strony pokrywa antypoślizgowy wzór

Mimo pojemności zwiększonej o dwa naboje DD Magazine zachowuje zewnętrzne wymiary aluminiowego lub stalowego odpowiednika

Dziękujemy BUOS za udostępnienie karabinka Daniel Defense MK18

Artykuł opublikowany pierwotnie w MILMAG 02/2018

Produkty marki Daniel Defense dostępne są w Polsce za pośrednictwem dystrybutora, firmy BUOS.
Produkty z całej oferty dystrybucyjnej można obejrzeć i wybrać na platformie dystrybucyjnej B2B, a także odebrać w całej sieci sklepów partnerskich na terenie Polski, których lista dostępna jest tutaj.