W środę, 21 lutego, agencja prasowa Reuters poinformowała, powołując się na sześć źródeł, że w styczniu br. Iran rozpoczął dostawy do Rosji około 400 rakietowych pocisków balistycznych Fateh-110 i Zulfikar o zasięgu od 300 do 700 km. Pierwsze informacje o planowanych dostawach takiego uzbrojenia pojawiły się 16 października 2022 na łamach The Washington Post.
Zdjęcie: Ministerstwo Obrony i Logistyki Iranu
Reuters powołuje się na anonimowych urzędników irańskich, którzy poinformowali, że w ubiegłym miesiącu miały miejsce cztery transporty, zarówno drogą powietrzną, jak i morską (via Morze Kaspijskie), dodając, że będą kolejne. Dodano, że Teheran nie nie ma powodu, aby to ukrywać i może eksportować broń do dowolnego kraju. Według agencji mowa o pociskach Fateh-110 o zasięgu 300 km oraz Zulfikar o zasięgu 700 km, o których planowanych dostawach donoszono już pod koniec 2022.
Co ciekawe jednak, zapytani przez Reuters urzędnicy amerykańscy i ukraińscy, chcący zachować anonimowość, powiedzieli, że nie dysponują jednoznacznymi dowodami na faktyczne rozpoczęcie dostaw, poza deklaracjami irańskimi, a tym bardziej na bojowe użycie irańskich pocisków balistycznych w Ukrainie.
Gdy 4 stycznia br. podczas briefingu prasowego w Białym Domu, rzecznik prasowy Rady Bezpieczeństwa Narodowego USA John Kirby informował, że Korea Północna dostarczyła Rosji kilkadziesiąt pocisków balistycznych KN-23 (Hwasong-11Ga), dodał, że nie ma przesłanek że podobny krok uczynił Iran. Najnowszy atak z użyciem północnokoreańskich pocisków miał miejsce 15 lutego w obwodzie kijowskim:
⚡️Pit after 🇷🇺Russian morning attack: 🇰🇵North Korean ballistic missile probably landed in 🇺🇦Kyiv Oblast — Defense Express
As a result of the explosion, all the trees in a radius of 40 meters burned down in the Buchansk district. It is about the KN-23 missile. pic.twitter.com/WmM4gSEu2r
— 🇺🇦Ukrainian Front (@front_ukrainian) February 15, 2024
Jednak według doniesień prasowych we wrześniu 2023 irański Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej (IRGC) gościł w Iranie rosyjskiego ministra obrony Siergieja Szojgu i zaprezentował swoje rakiety balistyczne Ababil o zasięgu 2500-3500 km oraz inne systemy rakietowe. Dlatego USA oceniały w tamtym miesiącu, że Rosja dopiero przygotowuje się do zakupu pocisków balistycznych w Iranie.
Dostawa kilkudziesięciu pocisków z Korei Płn. i około 400 kolejnych z Iranu pozwoli Rosji na znaczne zwiększenie zdolności uderzeniowych, gdyż jej zasoby własnych pocisków krótkiego zasięgu 9K720 Iskander-M skurczyły się w czasie niemal dwóch lat pełnoskalowej wojny z Ukrainą.
Warto dodać, że 15 i 16 stycznia br. Iran przeprowadził ataki rakietowe i dronowe na cele, jak twierdzono terrorystów, na terytoriach Syrii, Iraku i Pakistanu, co wywołało ostry sprzeciw władz w Bagdadzie i Islamabadzie.
Pociski irańskie są także aktywnie wykorzystywane przez bojówki Huti, począwszy od 19 października 2023 na Izrael oraz statki handlowe i okręty wojenne na Morzu Czerwonym, na co zbrojnie reagują USA i ich sojusznicy.
Wykorzystanie pocisków balistycznych Fateh-110 i Zulfikar przez Rosję na ukraińskim teatrze działań wojennych byłoby kolejnym przypadkiem bojowego wykorzystania uzbrojenia tej klasy produkcji irańskiej. Jeśli dostawy potwierdzą się w niezależnych od Teheranu źródłach, będzie oznaczać kolejne wsparcie tego państwa udzielone Moskwie w postaci zaawansowanego uzbrojenia, po dostawach amunicji krążącej Shahed-131 (lokalnie nazwanej Gierań-1) i Shahed-138 (Gierań-2) o napędzie tłokowym, a ostatnio Shahed-238 o napędzie odrzutowym.
Jeśli chodzi o ukraińskie zdolności do odpierania ataków z użyciem pocisków balistycznych, to zapewniają je przede wszystkich zestawy systemu przeciwlotniczego i przeciwrakietowego MIM-104 Patriot, dostarczone przez USA, Niemcy i Królestwo Niderlandów.
Jednak we wtorek, 20 lutego, Biuro Inspektora Generalnego Departamentu Obrony USA (DODIG) opublikowało raport pt. Evaluation of Sustainment Strategies for the PATRIOT Air Defense Systems Transferred to the Ukrainian Armed Forces (DODIG-2024-056), w którym wyrażono obawy, że bez odblokowania przez Izbę Reprezentantów kolejnych pakietów pomocy wojskowej, Kijów może mieć poważne problemy z utrzymaniem swoich zestawów Patriot w gotowości operacyjnej, co z kolei przełoży się na zdolności do obrony przed atakami rakietowymi. Zalecono, aby jak najszybciej opracowano i wdrożono strategię dalszego wsparcia eksploatacji tych zestawów.
Fateh-110
Fateh-110 (z perskiego: Zdobywca), zwany też NP-110, jest jednostopniowym rakietowym pociskiem quasibalistycznym zasilanym paliwem stałym, produkowanym seryjnie od 2002 przez irańską Organizację Przemysłu Aerokosmicznego (Sazman-e Sânai’-ye Havaii-ye Iran) w czterech wersjach: Fateh-110A (o zasięgu 200 km), Fateh-110B (250 km), Fateh-110D-1 (300 km) oraz Fateh-E Mobin (300 km) – ta ostatnia to pocisk przeciwokrętowy. Pociski przenoszą głowice bojowe o masie 500 kg, przy masie startowej 3500 kg. Pociski mają po 8,9 m długości oraz 0,6 m średnicy. Poruszają się z prędkością Ma4, a ich celność ma wynosić 5 m. Są wystrzeliwane z kołowego transportera-wyrzutni, bazującego na podwoziu ciężarowym Mercedes-Benz 6×6. Na bazie Fateh-110B powstał syryjski M-600, który trafił też do bojówek z Hezbollahu. Opracowano na ich bazie też rodzimy Fateh-313 o zasięgu 500 km.
Zulfikar
Zulfikar (nazwa pochodzi od ma być rozwinięciem rodziny pocisków Fateh-110 i Fateh-313. W przeciwieństwie do nich porusza się jednak po pełnej trajektorii balistycznej i ma zwiększony zasięg do 700 km. Został ujawniony w 2016, a rok później wszedł do służby w irańskim Korpusie Strażników Rewolucji Islamskiej (IRCG) (Iran wystrzelił pociski balistyczne z okrętu-bazy).
Zulfikar ma 10,3 m długości, 0,68 m średnicy, masę startową 4615 kg oraz przenosi głowicę bojową o masie 590 kg, która oddziela się od stopnia rakietowego w połowie lotu, co czyni go trudniejszym do przechwycenia. Na jego bazie powstał pocisk Dezful o zasięgu 1000 km.
Komentarze
Nikt jeszcze nie skomentował tego artykułu.