W czwartek, 12 września 2024, amerykańska spółka Anduril Industries zaprezentowała nową rodzinę pocisków manewrujących Barracuda-M, obejmującą modele Barracuda-100M, Barracuda-250M i Barracuda-500M. Jak sam określił je producent są to jednorazowe, autonomiczne statki powietrzne napędzane silnikiem turboodrzutowym, zaprojektowane pod kątem niskokosztowej produkcji masowej. Pociski mają być dostosowane do wystrzeliwania z samolotów (załogowych i bezzałogowych), śmigłowców, a także platform morskich i naziemnych.
Barracuda-M, a konkretnie wariant Barracuda 500, jest ofertą w programie tanich pocisków manewrujących w ramach projektu ETV (Enterprise Test Vehicle). 3 czerwca br. jednostka badawcza Defense Innovation Unit (DIU) Departamentu Obrony USA wraz z Air Force Life Cycle Management Center (AFLCMC) Dowództwa Logistycznego USAF informowała o wyborze ofert spółek Anduril Industries, Integrated Solutions for Systems, Inc. (IS4S), Leidos Dynetics oraz Zone 5 Technologies. Jak dotąd tylko oferta Anduril Industries nie została ujawniona.
Podstawową koncepcją inicjatywy ETV jest przetestowanie rozwiązań komercyjnych i podwójnego zastosowania (cywilnego i wojskowego) w celu zbudowania systemu uzbrojenia – pocisku manewrującego o zasięgu do 926 km (500 mil morskich) i cenie jednostkowej do 150 000 USD (592,5 tys. zł).
Każdy z zaprezentowanych wariantów Barracudy ma mniej więcej taki sam ogólny układ, z parą wysuwanych skrzydeł w centralnej części kadłuba i składanymi statecznikami ogonowymi z tyłu. Konforemne wloty powietrza wbudowane zasilają ich systemy napędowe. Według producenta, maksymalna prędkość lotu wszystkich trzech pocisków wynosi maksymalnie 926 km/h (500 w.), przeciążenia do 5G i ponad 120 minut lotu. Zgodnie z wymogami programu ETV, Barracuda ma wykorzystywać komponenty komercyjne, co ma obniżyć koszty produkcji seryjnej.
Barracuda 100 / Zdjęcia: Anduril Industries
Barracuda 100 to najmniejszy wariant o ładowności niecałych 16 kg (35 funtów) i przewidywanym maksymalnym zasięgu lotu, 111 km (60 mil morskich) i 157 km (85 mil morskich), odpowiednio przy wystrzeleniu z platformy lądowej/morskiej lub z powietrza. Wariant ten może być dostosowany do śmigłowców szturmowych (AH-1Z Viper i AH-64 Apache) i bezzałogowców bojowych MQ-9 Reaper, a także do wystrzeliwania z szyny uzbrojenia CLT (Common Launch Tube) i podobnych wyrzutni zamontowanych na tylnych rampach ładunkowych samolotów wsparcia powietrznego AC-130 i innych platform, w tym naziemnych.
Barracuda 250
Barracuda 250 ma taką samą ładowność jak Barracuda 100, ale większy zasięg – odpowiednio do 278 km (150 mil morskich) i 370 km (200 mil morskich), w zależności od platformy startowej. Wariant ten opracowano przede wszystkim dla samolotów wielozadaniowych (ma mieścić się w wewnętrznej komorze uzbrojenia F-35 Lightning II) i bombowców. Ma też być dostoswany do wystrzeliwania z wieloprowadnicowych wyrzutni rakietowych M270 MLRS (Multiple Launch Rocket System) i M142 HIMARS (High Mobility Artillery Rocket System), a także z okrętów.
Barracuda 500
Barracuda 500 to największy pocisk z rodziny o ładowności ponad 45 kg (100 funtów) oraz zasięgu do 926 km (500 mil morskich) z przeznaczeniem dla samolotów wielozadaniowych, bombowców, ale także samolotów transportowych pod kątem przenoszenia w ładowni spaletyzowanych pocisków, wystrzeliwanych po zrzucie w powietrzu, np. w amerykańskim programie Rapid Dragon dla samolotów wsparcia operacji specjalnych MC-130J Commando II czy podobnej inicjatywie w Japonii.
Rodzina pocisków Barracuda-M ma być używana przeciwko szeregowi celów na lądzie i morzu. Anduril Industries ma nadal pracować nad zwiększeniem opcji w zakresie układu naprowadzania, aby zwiększyć możliwości operacyjne systemu, np. w zakresie zwalczania celów ruchomych.
Producent deklaruje, że produkcja seryjna pocisków zajmie o 50% mniej czasu, o 95% mniej narzędzi i o 50% mniej komponentów niż obecnie dostępne rozwiązania na rynku. W rezultacie rodzina Barracuda-M ma być średnio o 30% tańsza.
Niewykluczone, że Barracudy można będzie również skonfigurować pod kątem przenoszenia ładunków innych niż bojowe i służyć np. jako wabie w zakresie generowania fal widma elektromagnetycznego dla systemów wykrywania przeciwnika czy walki radioelektronicznej (WRE), zgodnie z wymogami klienta.