W poniedziałek, 20 maja 2024, służba prasowa królewskiej australijskiej marynarki wojennej (Royal Australian Navy, RAN) poinformowała, że dwa dni wcześniej, w sobotę, w bazie morskiej HMAS Stirling na wyspie Garden Island w Perth w Australii Zachodniej odbyła się uroczystość wycofania pierwszej fregaty rakietowej typu Anzac projektu MEKO 200 ANZ, czyli HMAS Anzac (FFH 150).
Zdjęcia: Royal Australian Navy
Decyzja o przedwczesnym wycofaniu została podjęta w styczniu, natomiast 19 lutego br. ją upubliczniono. Wcześniej planowano bowiem kolejną modernizację, tym razem MLU (Mid-Life Upgrade), która umożliwiła by kontunuowanie służby do połowy lat 2030 (wcześniej w latach 2018-2023 przeszły Midlife Capability Assurance Program, natomiast w latach 2010-2017 – Anti-Ship Missile Defence). Zaoszczędzone w ten sposób środki zostaną przesunięte na program budowy fregat rakietowych typu Hunter o nazwie SEA 5000 Future Frigates (sześciu zamiast dziewięciu planowanych).
Okręt wszedł do służby 18 maja 1996 jako pierwszy z ośmiu dla Australii (oraz dwóch kolejnych dla Nowej Zelandii), a jego nazwa nawiązywała do korpusu sił australijskich i nowozelandzkich ANZAC (Australian and New Zealand Army Corps) sformowanego podczas I wojny światowej. Był trzecim okrętem noszącym tę nazwę.
Program wspólnego zakupu pierwotnie 12 okrętów (ale 2 dodatkowe dla Nowej Zelandii anulowano) rozpoczęto w 1986 jako następców 6 niszczycieli eskortowych typu River (brytyjskie fregaty typu 12I Leander) w Australii i 4 takich samych w Nowej Zelandii. W 1989 wybrano ofertę niemieckiej spółki Blohm+Voss z projektem MEKO 200 dostosowanym do wymogów na bazie portugalskiego MEKO 200PN (typ Vasco da Gama). Okręty zostały zbudowane w stoczni AMECON (Tenix Defence) w Williamstown, w stanie Wiktoria.
Kolejnym okrętem typu Anzac, dla którego wyznaczono orientacyjną datę wycofania jest HMAS Arunta (FFH 151), którego bandera zostanie opuszczona w 2026. Podobny los spotka w dalszej kolejności: Warramunga (FFH 152), Stuart (FFH 153), Parramatta (FFH 154), Ballarat (FFH 155), Toowoomba (FFH 156) i Perth (FFH 157).
Jako ciekawostkę należy dodać, że w przypadku dwóch nowozelandzkich jednostek tego typu, HMNZS Te Kaha (F77) i Te Mana (F111), harmonogram wycofania ze służby został przesunięty z połowy lat. 2020 na lata 2030, z uwagi na to, że zostały zmodernizowane w latach 2018-2020.
Typ Anzac ma 118 m długości, 14,8 m szerokości, 4,35 m zanurzenia i 4600 t wyporności. Układ napędowy CODOG (Combined Diesel or Gas), składa się z turbiny gazowej General Electric LM2500-30 o mocy 30 172 KM (22 499 kW) oraz dwóch silników wysokoprężnych MTU 12V1163 TB83 o mocy 8840 KM (6590 kW) każdy, co zapewnia prędkość maksymalną 27 w. i zasięg do 6000 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 18 w. Załoga składa się z 22 oficerów, 141 marynarzy i 16 członków skrzydła lotniczego.
Uzbrojenie to 127-mm armata morska BAE Systems Mk 45 Mod 2 CCS, dwie czterokontenerowe wyrzutnie Mk141 dla pocisków przeciwokrętowych RGM-84L Harpoon, ośmiokomorowa uniwersalna wyrzutnia pionowego startu Mk41 VLS dla 32 pocisków przeciwlotniczych RIM-162 ESSM oraz dwie potrójne 324-mm wyrzutnie lekkich torped MU90 Impact. Wyposażenie stanowi też śmigłowiec morski MH-60R Seahawk.
Okręt wziął udział w działaniach bojowych podczas II wojny w Zatoce Perskiej przeciwko Irakowi. 21 marca 2003 podczas ataku sił specjalnych Koalicji pod dowództwem brytyjskich Royal Marines (i z udziałem JW GROM) na Półwysep Al-Faw, Anzac prowadził nieustanny ostrzał artyleryjski z armaty Mk 45 Mod 2 CCS (co później określono jako Five-Inch Friday). Wcześniej uczestniczył w kryzysie w Timorze Wschodnim w 1999 i w rozmieszczeniu od 2001 w Zatoce Perskiej, a później na Bliskim Wschodzie w latach 2007-2013.
In honour of the Decommissioning of HMAS Anzac III, we take a look back in time and reflect on the 28 years she served, and the people who have defined her legacy. ❤️ pic.twitter.com/VfldDlHcPM
— Royal Australian Navy (@Australian_Navy) May 17, 2024
Komentarze
Nikt jeszcze nie skomentował tego artykułu.