Rosja wybiera cztery karabinki

29 stycznia Krasnaja Zwiezda, od 1992 oficjalny organ Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej, poinformował w artykule poświęconym pracom nad programem rosyjskiego żołnierza przyszłości Ratnik o decyzji władz resortu dotyczących nowej broni strzeleckiej. Rosjanie postanowili przyjąć do uzbrojenia obie pary rywalizujących konstrukcji do amunicji 5,45 mm x 39 i 7,62 mm x 39.

Oznacza to, że w siłach zbrojnych Federacji Rosyjskiej pojawią się w najbliższym czasie zarówno karabinki AK-12 (indeks GRAU 6P70) i AK-15 (6P71) produkcji Koncernu Kałasznikowa, jak i modele A-545 (6P67) i A-762 (6P68) wytwarzane przez Zakłady im. W.A. Diegtariewa (ZiD). Nowe konstrukcje mają zastąpić karabinki AK-74/AK-74S/AK-74M do amunicji 5,45 mm x 39 i AKM/AKMS do naboju 7,62 mm x 39.

AK-12 i AK-15 z Iżewska zostały ocenione wyżej w kategorii niezawodności oraz prostoty budowy i obsługi. Są też tańsze w produkcji masowej. A-545 i A-762 z Kowrowa wygrały w kryterium celności przy strzelaniu bez podparcia broni (z niestabilnej postawy). Tym samym Ministerstwo Obrony Rosji zadecydowało, że 5,45-mm karabinek AK-12 i 7,62-mm karabinek AK-15 trafią do wojsk lądowych, wojsk powietrznodesantowych i piechoty morskiej. Konkurencyjne modele 5,45-mm A-545 i 7,62-mm A-762 mają być wykorzystywane przez wszelkiej jednostki i formacje specjalne.

Taki salomonowy wyrok wpłynie z pewnością na możliwość zamówienia obu modeli przez użytkowników zagranicznych. Przedstawiciele sił zbrojnych przez kilka lat naciskali, aby podstawowymi konstrukcjami były A-545 i A-762, co stawiałoby pod znakiem zapytania wytwarzanie AK-12 i AK-15 przez Koncern Kałasznikowa (Zakończenie prób AK-12, 2017-06-23). Producent z Iżewska poprawił jednak jakość swoich wyrobów, a ponadto dzięki prostszej konstrukcji i większemu zapleczu produkcyjnemu może dostarczać swoje modele w znacznie niższych cenach, niż konkurent z Kowrowa.

Ciekawostką jest, że Rosjanie pozostawili w siłach zbrojnych nabój 7,62 mm x 39, opracowany w 1943 wraz z konkurencyjnym 7,62 mm x 41. Wszedł on do uzbrojenia w 1948, wraz z modelem AK-48. W dużej mierze utrzymanie starej amunicji wynikało z wymagań jednostek specjalnych i rozpoznawczych. Ma on być tańszy i, po zastosowaniu tłumików dźwięku, niewiele ustępować znacznie droższemu 9 mm x 39. Pozwoli to w dużej mierze wyeliminować z rosyjskich sił zbrojnych specjalistyczne odmiany broni wyciszanej.

Co interesujące, zapowiedź przyjęcia obu par rywalizujących konstrukcji miała miejsce już wcześniej w 2015. 27 kwietnia zastępca przewodniczącego Komisji Wojskowo-Przemysłowej (WPK) Oleg Boczkariew poinformował o zakończeniu prób polowych nowych konstrukcji strzeleckich do amunicji 5,45 mm x 39, uzupełnianych przez modele do naboju 7,62 mm x 39. Kończyło to cyklu badań państwowych broni. Próbom podlegał wcześniejszy, odmienny wariant AK-12, uzupełniał go AK-103-3.

W kwietniu 2015 zastępca przewodniczącego WPK poinformował, że ministerstwo obrony zdecydowało się na przyjęcie do uzbrojenia wszystkich rywalizujących modeli. Zadecydowały o tym odmienne charakterystyki wybranych konstrukcji. Według Bokczariewa, to umożliwia wykorzystywanie danego karabinka w zależności od potrzeb użytkownika lub wykonywanego zadania.

Analiza
A-545 i A-762 to zmodyfikowane odmiany karabinków AEK-971 i AEK-973, które powstały pod koniec lat 1970. w ramach programu Abakan (wcześniej Fłażok) konstrukcji B. A. Garewa i S. I. Kokszarowa. Modele te przegrały w 1986 z AS/ASM konstrukcji G. N. Nikonowa, uznanym za najbardziej rozwojowy. Broń ta, po próbach w 2. Gwardyjskiej Tamańskiej Dywizji Zmechanizowanej w 1991, została formalnie przyjęta do uzbrojenia w 1997 jako AN-94 (6P33). Karabinek Nikonowa został wyprodukowany w niewielkiej liczbie, z uwagi na wysoką cenę i skomplikowaną budowę nigdy nie zastąpił AK-74. Opracowane w Kowrowie modele AEK-971 i AEK-973 wytwarzane były w niewielkich seriach dla Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Federacji Rosyjskiej.