12 kwietnia wiceminister obrony Federacji Rosyjskiej Aleksiej Kriworuczko poinformował o zakończeniu 26 marca prób na poligonie Kapustin Jar nowego systemu obrony powietrznej krótkiego i średniego zasięgu S-350 Witjaź-PWO (indeks GRAU 50R6A) i skierowaniu go do produkcji seryjnej. Jeszcze w 2019 pierwsze zestawy trafią do ośrodka szkoleniowego wojsk przeciwlotniczych w Uchkoz (Gatczyna-3) w obwodzie leningradzkim, gdzie personel rozpocznie proces przekwalifikowania. Zestawy S-350 Witjaź-PWO zastąpią w linii S-300PS Wołchow M-6 i 9K37M1-2 Buk-M1-2 (Urał).
Jednostka ogniowa, czyli transporter-wyrzutnia 50P6 wykorzystuje dwa typy pocisków rakietowych. Naprowadzane na podczerwień 9M100 mają po 2,5 m długości i nieujawnioną masę. Natomiast używające nawigacji zliczeniowej i radaru pociski 9M96E/9M96M mają 4,75/5,65 m długości i ważą 333/420 kg
Wdrożenie systemu odbywa się z trzyletnim opóźnieniem w stosunku do pierwotnego harmonogramu wdrożenia, opracowanego przez koncern WKO Ałmaz-Antiej i MKB Fakieł. Wstępne prace nad architekturą systemu rozpoczęto jeszcze w latach 1990. Demonstrator technologii zaprezentowano w 1998 jako odpowiednik Eurosam SAMP/T i pierwotnie miał być oferowany tylko na rynek eksportowy. Po decyzji o opracowaniu także wersji dla rodzimych sił zbrojnych, docelowa konfiguracja została zaprezentowana w 2007, prototyp w 2012, a próby ogniowe rozpoczęto jesienią 2013. Publiczny debiut nastąpił podczas 11. Międzynarodowego Salonu Lotniczo-Kosmicznego MAKS-2013.
Pojazd dowodzenia i kontroli PBU 50K6A został posadowiony na podwoziu BAZ-69092-12 6×6. Komunikację z pozostałymi elementami systemu S-350E zapewnia stacja łączności 50R6
W przyszłości zestawy S-350 Witjaź-PWO będą uzupełniać Pancyr-S1, S-400 Triumf i S-500 Promietiej/Triumfator-M w wielowarstwowej obronie przeciwlotniczej i przeciwrakietowej. Ponadto, technologie S-350E wykorzystano przy opracowywaniu południowokoreańskiego KM-SAM (inne nazwy: Cheolmae-2 lub Cheongung), który wszedł do służby w 2015 (Armia-2018: 40N6E ujawniony, 2018-08-27).
Stacja radiolokacyjna MFR 50N6A wykonuje 60 obrotów/minutę i jest zdolna do wykrycia statków powietrznych, pocisków manewrujących i rakietowych pocisków balistycznych / Zdjęcia: Witalij W. Kuźmin
S-350E Witjaź-PWO składa się z trzech elementów: maksymalnie ośmiu transporterów-wyrzutni 50P6, pojazdu dowodzenia i kontroli PBU 50K6A, maksymalnie dwóch stacji wykrywania i kierowania ogniem z pasywnym radarem ze skanowaniem elektronicznym MFR 50N6A (wszystkie na podwoziu BAZ-69092-12 6×6) oraz stacji łączności 50R6 (KamAZ-5350). System ma działać w warunkach silnego przeciwdziałania radioelektronicznego, a czas przejścia z pozycji marszowej na pozycje ogniowe wynosi mniej niż 5 minut.
W zależności od konfiguracji transporter-wyrzutnia 50P6 może jednocześnie przenosić 12 pocisków rakietowych 9M96E/9M96M o zasięgu 60/120 km lub 48 pocisków 9M100 o zasięgu 10-15 km. Maksymalny pułap przechwycenia wynosi 30 km. Morska wersja pocisku 9M96E nosi oznaczenie Poliment-Redut. MFR 50N6A wykorzystuje radar trójwspółrzędny pracujący w paśmie X, zdolny do wykrywania i śledzenia 40 celów jednocześnie oraz kierowania pocisków przechwytujących na 8 z nich. Zwykle przeciwko jednemu celowi są kierowane dwa pociski, tak aby zwiększyć prawdopodobieństwo zestrzelenia.