Pociski hipersoniczne na Zumwalcie

8 stycznia kadm. Paul Schlise, dyrektor amerykańskiego Naval Surface Warfare z dowództwa technicznego NAVSEA (Naval Sea Systems Command) poinformował, że marynarka wojenna (US Navy) rozpoczęła prace nad integracją szybujących pocisków hipersonicznych Conventional Prompt Strike (CPS) z niszczycielem rakietowym typu Zumwalt. Kwestia ta zostanie publicznie przedstawiona podczas wirtualnego sympozjum stowarzyszenia Sufrace Navy (Surface Navy Association 2021 National Symposium) 11 stycznia.

Rozpoczęte prace są częścią decyzji prawodawców zawartej w budżecie federalnym NDAA (National Defense Authorization Act) na rok fiskalny 2021. Kadm. Schlise dodał, że kwestia uzbrojenia tego typu dla niszczyciela rakietowego nowej generacji była omawiana w ostatnim czasie pomiędzy dowództwem US Navy a Kongresem.

Teraz rozpoczęto etap prac badawczo-rozwojowych (B+R) dotyczących ewentualnej modyfikacji kształtu kadłuba pocisku hipersonicznego, tak aby móc uwzględnić uzbrojenie go w przyszłości. Według kadm. Schlise’a, broń tej klasy znacznie zwiększyłoby możliwości okrętów nawodnych, nie tylko Zumwaltów, w zakresie rażenia celów powierzchniowych na morzu i lądzie. Doświadczenia wykorzystane przy integracji CPS z niszczycielem typu Zumwalt, pozwoli na podjęcie podobnych działań w ramach programu dużych okrętów bojowych (niszczycieli lub krążowników) następnej generacji o kryptonimie Large Surface Combatant (LSC). Okręty te miałyby otrzymać wersję wyrzutni pocisków CPS o większej średnicy i wymagania operacyjne dla nich zostały już zatwierdzone.

Finansowanie rozwoju szybujących pocisków hipersonicznych Conventional Prompt Strike zostało uwzględnione we wniosku budżetowym z 18 lutego 2020, które początkowo zakładało integrację nowego uzbrojenia z wielozadaniowymi okrętami podwodnymi o napędzie jądrowym typu Virginia Block V. Wniosek uwzględniał, że kolejnymi nosicielami pocisków będą również okręty nawodne, takie jak niszczyciele rakietowe, co po raz pierwszy zakomunikowano jesienią 2018. Uważano, że bardziej preferowaną platformą będą jednostki typu Zumwalt, a nie nowo budowane Arleigh Burke Flight III, gdyż te pierwsze mają wydajniejszy system zasilania i więcej przestrzeni do rozmieszczenia nowej broni (Pociski hipersoniczne dla Virginii, 2020-02-19).

W ramach programu CPS, US Navy zawnioskowała o kwotę około 1 mld USD (3,69 mld zł) na prace B+R, mające na celu zaprojektowanie wspólnych kadłubów C-HGB (Common-Hypersonic Glide Body) dla szybujących pocisków hipersonicznych z dwustopniowym przyspieszaczem o długości 87,5 cm (34,5 cala). Wstępna gotowość operacyjna nowego systemu zostałaby osiągnięta w 2028.

19 marca ub. r. na poligonie Pacific Missile Range Facility w pobliżu wyspy Kauai w archipelagu Hawajów, US Navy przeprowadziła pierwszą próbę uniwersalnego kadłuba hipersonicznego pocisku szybującego C-HGB. Próba była jednocześnie próba jest kontynuacją programu testowego, zapoczątkowanego 30 października 2017, gdy z pokładu okrętu podwodnego typu Ohio SSGN wystrzelono nowy hipersoniczny pocisk testowy w ramach testu Intermediate Range Conventional Prompt Strike Flight Experiment-1 (CPS FE-1) (USA: Test hipersonicznego C-HGB, 2020-03-21).

Warto dodać na koniec, że o ile kadm. Schlise nie sprecyzował, na którym z trzech okrętów typu Zumwalt będzie testowana nowa technologia. Warto jednak przypomnieć, że 19 października ub. r. prototypowy USS Zumwalt (DDG-1000) przeprowadził swoje pierwsze strzelanie rakietowe. Z uniwersalnej wyrzutni pionowego startu Mark 57 PVLS (Peripheral Vertical Launch System) wystartował rakietowy pocisk przechwytujący Standard Missile-2 w nowej wersji SM-2 Block IIIAZ. Ponadto, w br. ma zostać ogłoszona wstępna gotowość operacyjna tego okrętu (IOC, Initial Operational Capability), dlatego jednostka ta znajduje się na najbardziej zaawansowanym etapie wdrażania spośród swoich bliźniaków, zbudowanego już USS Michael Monsoor (DDG-1001) i przyszłego USS Lyndon B. Johnson (DDG-1002) (Pierwsze próby rakietowe Zumwalta, 2020-10-21).