18 grudnia portal The Washington Free Beacon opublikował raport, w którym poinformowano że prototypowy pocisk balistyczny z rodziny Julong miał zostać wystrzelony 24 listopada z doświadczalnego okrętu podwodnego o napędzie elektryczno-spalinowym typu 032 (NATO: Quing). Jednostka miała znajdować się w Zatoce Pohaj, będącej częścią Morza Żółtego.
Chińska marynarka wojenna dysponuje okrętem podwodnym typu 092/09-II (NATO: Xia), wyposażonym w 12 pocisków balistycznych JL-1A (CSS-N-3) o zasięgu 2,5 tys. km. Jednak podstawowym środkiem odstraszania są cztery nowsze jednostki typu 094/09-IV (Jin) przenoszące 12 JL-2 (CSS-NX-14) z zasięgu 7400-8000 km. W 2016 pojawiły się informacje o chińskich planach rozpoczęcia po raz pierwszy patroli bojowych tej klasy jednostek / Zdjęcie: United States Naval Institute News Blog
Tym samym przedstawiciele Departamentu Obrony USA ujawnili, że Chińska Republika Ludowa przeprowadziła pierwszą próbę rakietowych pocisków balistycznych klasy woda-ziemia nowej generacji, oznaczonych JL-3 lub JL-2C. Nosicielem 24 rakiet nowego typu z paliwem stałym będą strategiczne okręty podwodne o napędzie nuklearnym typu 096/09-VI (NATO: Tang).
Pocisk został wystrzelony z okrętu podwodnego znajdującego się w Zatoce Pohaj, będącej częścią Morza Żółtego. Potwierdzeniem odpalenia JL-3/JL-2C miało być zamknięcie akwenu dla żeglugi z powodu ćwiczeń wojskowych. Start został zarejestrowany przez satelitarny system wczesnego ostrzegania przed atakiem rakietowym SBIRS (Space-Based Infrared System).
Od 2020 ma rozpocząć się budowa pierwszej jednostki typu 096/09-VI (NATO: Tang), które będą przenosić aż 24 pociski JL-3. Jest to odwrotna tendencja niż na Zachodzie, gdzie liczba przenoszonych pocisków przez okręty nowej generacji jest zmniejszana / Zdjęcie: Midgetman433
Wywiad amerykański podaje, że zasięg maksymalny JL-3/JL-2C może wynosić nawet 9000 km. Wcześniejsze raporty przyjmowały, że jako następca pocisków JL-2 o zasięgu ocenianym na 7400-8000 km powinien mieć znacznie większe możliwości, między 12 000 a 14 000 km. Te same źródła twierdzą, że wbrew nazwie genezy JL-3 nie należy szukać we wcześniejszej generacji morskich pocisków, a w międzykontynentalnych pociskach balistycznych DF-41 (w kodzie DIA/NATO CSS-X-10). Byłaby to także kontynuacja pewnego trendu, gdyż wcześniejszy JL-2 wywodzi się z DF-31A (CSS-10), natomiast JL-1 z DF-21 (CSS-5).
Pocisk nowej generacji ma też charakteryzować się ulepszonym systemem naprowadzania, zwiększającym precyzję rażenia, ale także odpornym na zakłócenia. Ma ku temu służyć żyroskop, wykorzystujący technologię światłowodów fotonicznych, a także możliwość przyspieszenia w fazie końcowej toru balistycznego, nawigacja gwiezdna czy telewizyjny system dopasowania obrazu, porównujący fotografie satelitarne zapisane w pamięci pocisku z obrazem rzeczywistym celu.
Ponadto pocisk ma charakteryzować się korektą trajektorii lotu i przenosić głowice bojowe o obniżonej sygnaturze radarowej. W połączeniu z wabikami znacznie zwiększałoby to możliwość ich przetrwania bez przechwycenia przez system przeciwrakietowy przeciwnika. Geneza JL-3 w rodzinie lądowych pocisków balistycznych DongFeng sugerowałaby także możliwość przenoszenia do 10 niezależnie naprowadzanych głowic termonuklearnych.
Nosicielem JL-3/JL-2C mają być strategiczne okręty podwodne o napędzie nuklearnym typu 096/09-VI (NATO: Tang). Na ich pokładzie mają znaleźć się 24 pociski tego typu. Status programu budowy prototypowej jednostki pozostaje nieznany. Sprzeczne raporty twierdzą, że próby okrętu miały rozpocząć się już w 2014, podczas gdy inne źródła informowały o planach rozpoczęcia budowy dopiero w 2020 z dostawami w latach 2025-2030. Opóźnienia mają wynikać z problemów natury technicznej związanej z miniaturyzacją pocisków na potrzeby platformy morskiej.
Analiza
Władze chińskie nie potwierdziły prób JL-3/JL-2C, a nawet samego istnienia tego pocisku. ChRL przyznaje się natomiast do przeprowadzenia testu pięciu pocisków rakietowych pomiędzy 20 a 23 listopada. Źródła Pentagonu twierdzą z kolei, że nie była to typowa próba sprawdzająca maksymalny zasięg rakiety. Wydaje się zatem, że miała na celu sprawdzenie kontenera startowego i weryfikację procedury zimnego startu. Oznacza to tym samym, że pocisk znajduje się w bardzo wczesnej fazie rozwoju, który może zająć kolejne 3-4 lata.
Dowodem na test nowego typu pocisku ma też być fotografia doświadczalnego okrętu typu 032 ze zmodyfikowanym kioskiem, w którym umieszczono dwie wyrzutnie pionowego startu. W sierpniu 2017 ujawniono informacje, że w lutym tego samego roku jednostka opuściła macierzysty port Xiaopingdao i przeszła do stoczni w Dalian, gdzie przeprowadzono modernizację pod kątem przenoszenia większego pocisku balistycznego.