Royal Fleet Auxiliary (RFA) Argus pozostanie w linii dłużej niż do 2030 roku, potwierdzono, że zostanie zmodernizowany do roli Littoral Strike Ship (LSS). Przyjrzyjmy się tłu decyzji i rozważmy zalety oraz wady przebudowy.
Budowa RFA Argus została zakończona we Włoszech w 1981 roku, a już rok później jednostka została zarekwirowana przez Ministerstwo Obrony i wzięła udział w wojnie o Falklandy w 1982 roku. Został potem zwrócona właścicielom, zanim zakupiła ją stocznia Harland and Wolff, gdzie przeszła gruntowną przebudowę w latach 1984-88, aby w rezultacie stać się okrętem szkolnym dla lotnictwa. Podczas pierwszej wojny w Zatoce Perskiej w 1991 roku okręt został również wyposażony w instalacje szpitalne, aby działać w roli Primary Casualty Receiving Ship (PCRS). W 2007 roku część medyczna jednostki została znacznie rozbudowana poprzez zastąpienie przedniego podnośnika lotniczego rampą dla pacjentów na wózkach oraz dodanie dwóch 50-osobowych wind.
Historia Argusa obfituje w wydarzenia, najważniejsze obejmują działania w pierwszej wojnie w Zatoce (1991), Bośni (1993) i Kosowie (1999), Sierra Leone (2001), drugiej wojnie w Zatoce (2003) i ponownie w Sierra Leone, wspierając siły mające za zadanie opanować epidemię wirusa Ebola (2014).
Po remoncie w Falmouth, w marcu 2022 roku Argus ćwiczył ponownie działania w charakterze PCRS. Na pokładzie znalazło się 150 osób do obsadzenia części szpitalnej liczącej sto łóżek. Tak wyposażony, okręt przeprowadził ćwiczenie Medical Response, które miało potwierdzić jego zdolności ewakuacji medycznej na poziomie Maritime Role 3.
W kwietniu z kolei Argus był elementem szkolenia lotniczego, a zaokrętowanych zostało około 70 członków załóg i obsługi naziemnej z dywizjonów 824 NAS i 1700 NAS w celu przeprowadzenia końcowych testów na śmigłowcach Merlin przed ostatecznymi kwalifikacjami.
Sekretarz obrony Ben Wallace sugerował 6 lipca, że Royal Navy nadal rozważa opcje pozyskania LSS, ale już 11 lipca powiedział w parlamencie, że: modernizacja RFA Argus i operowanie przez nią razem z RFA typu Bay w ich obecnej konfiguracji stanowi optymalne rozwiązanie dla zapewnienia wsparcia wysuniętej Littoral Response Group. Zapewni to możliwość prowadzenia zrównoważonych działań powietrznych i naziemnych oraz możliwością zarządzania dostępnością jednostek podczas w razie pozostawania którejkolwiek z nich w remoncie.
Koncepcja LSS została po raz pierwszy zaprezentowana publicznie na początku 2019 roku, chociaż pomysł funkcjonuje już od jakiegoś czasu. Wcześniejsze ustalenia wskazywały, że wyczarterowany statek handlowy i odpowiednio przystosowany, w zupełności wystarczy do pełnienia tej roli. Następnie, przegląd wydatków z 2021 roku i późniejsza aktualizacja Narodowej Strategii Przemysłu Okrętowego stwierdziła, że 50 milionów funtów przeznaczonych na modyfikację jednego z LSDA typu Bay do standardu LSS (South), stacjonującego w regionie Zatoki Perskiej i Indo-Pacyfiku, jest nieekonomiczna i niezadowalająca. W tej sytuacji RFA Argus został wyznaczony jako podstawowy LSS, chociaż sugeruje się, że może być okresowo odciążana przez dostępne jednostki typu Bay (Desantowce Royal Navy).
Historia zatacza pełne koło
Zanim jednostka stała się RFA Argus, jako MV Contender Benzant służyła w wojnie o Falklandy. Została pospiesznie przebudowana w Devonport z kontenerowca na śmigłowcowiec z prowizorycznym hangarem i pokładem lotniczym. Po wojnie powrócił do swoich brytyjskich właścicieli, Sea Containers Ltd, zanim podjęto decyzję o przekształceniu go na stałe na okręt szkolny dla lotnictwa.
Po wojnie o Falklandy zdano sobie sprawę, że RN nadal potrzebuje jednostek śmigłowcowych, będących jednocześnie transportowcami (LPH). Wspólna propozycja z roku 1985, złożona przez British Aerospace oraz morskie biuro konstrukcyjne Hart Fenton, będące własnością Sea Containers Ltd., zakładała modyfikację bliźniaczej jednostki Argusa, MV Contender Argent. Do standardu „okrętu wsparcia lotniczego”, co zapewniłby zdolność LPH, a przebudowa została optymistycznie wyceniona na 85 milionów funtów. Jednostka zostałaby prawie całkowicie przebudowana, otrzymując pełny pokład lotniczy, zdolnym pomieścić 12 śmigłowców Sea King, a także 800 żołnierzy.
„Okręt wsparcia lotniczego” utknął w fazie wstępnej z powodu braku funduszy spowodowanego przez post-zimnowojenną „dywidendę pokojową”, ale sam Argus wszedł do służby i w latach 1992-94 został dopasowany do roli LPH podczas operacji prowadzonych w byłej Jugosławii. Mimo uniwersalności i dobrej ładowności było jasne, że Argus nie nadawał się do roli rasowego bojowego śmigłowcowca. W rezultacie Royal Navy zamówiła wreszcie prawdziwy LPH, czyli HMS Ocean, chociaż przy ograniczonym budżecie. Jak na ironię, RFA Argus, zbudowany we Włoszech statek handlowy, przetrwa ponad dwa razy dłużej, niż HMS Ocean służył w linii.
W świetle ostatnich dyskusji na temat zwiększania siły ognia warto również zauważyć, że w kwietniu 1994 r., operując na Morzu Jońskim, Argus prowadził strzelania z haubic polowych kalibru 105 mm należących do Royal Artillery, umieszczonych na pokładzie startowym, co dowodziło, że może być używany do prowadzenia ognia bezpośredniego. Współczesny odpowiednik tego rozwiązania wykorzystujący GMLRS montowany w pojeździe, zapewniłby lepszy zasięg i celność.
Koncepcja LSS przewiduje przenoszenie znacznie mniej licznych grup uderzeniowych lub sił specjalnych niż LPH, przeznaczonego do przewozu 800 Royal Marines, przerzucanych fala za falą śmigłowcami na brzeg. Jednak obydwa typy jednostek przeznaczone do operowania głównie w środowisku przybrzeżnym. Większość zgodzi się, że koncepcja LSS jest konsekwencją braku środków, a w idealnym świecie Royal Navy byłaby znacznie silniejsza, gdyby zachowała i eksploatowała HMS Ocean. Przez jakiś czas marynarka zainteresowała nawet z pomysłem skonfigurowania jednego z lotniskowców typu Queen Elizabeth jako LPH, ale na szczęście ten chybiony pomysł został porzucony mniej więcej w czasie, gdy narodziła się koncepcja LSS.
Najważniejszym czynnikiem, który doprowadził do sprzedaży HMS Ocean, była liczba dostępnego personelu, w przypadku Oceana stała załoga 285 ludzi w porównaniu z zaledwie 80 marynarzami na RFA Argusa. Royal Marines nie są już przewidziani do prowadzenia działań na skalę całej brygady. Zaś koncepcja Future Commando Force (FCF) kładzie nacisk na niewielką liczbę żołnierzy wyposażonych do precyzyjnych uderzeń przy wykorzystaniu wysokiej mobilności, nowoczesnych C4ISR i sieciowych systemów autonomicznych.
LSS rośnie
Decyzja o pozostawieniu Argusa i zmodyfikowaniu go tak, aby działał w roli LSS w rotacji z jednostkami typu Bay, jest swego rodzaju kompromisem. Istnieją zalety dotyczące uniwersalności elastyczności zastosowań, ale są też i pewne wady. Z punktu widzenia lotnictwa Argus jest znacznie lepiej wyposażony niż jednostki typu Bay. Może przenosić Merliny lub Wildcaty w warunkach pełnej ochrony przed wodą morską i warunkami atmosferycznymi. Podnośnik i hangar zapewniają zaplecze warsztatowe i miejsce na konserwację oraz remonty śmigłowców. Pozostałe hangary umożliwiają również doraźne miejsce dla rozmaitego sprzętu, jak pojazdy, zaopatrzenie, kontenerowe PODS, systemy bezzałogowe itp., które można załadować lub rozładować za pomocą podnośnika śmigłowców.
Argus może pomieścić wiele śmigłowców, ale dostępnych jest tylko 25 egzemplarzy Merlin Mk4, a rozproszonych pod kontrolą Joint Helicopter Command. Nie jest jasne, ile śmigłowców, załóg i personelu pomocniczego będzie mogła być przydzielonych na stałe do dwóch przewidywanych Littoral Response Groups. Koncepcja LSS zakłada przede wszystkim dostarczanie żołnierzy na brzeg śmigłowcami, ale istnieje wiele scenariuszy, w których do transportu ciężkiego sprzętu potrzebne są łodzie, zwłaszcza w operacjach humanitarnych lub ewakuacyjnych. Argusowi brakuje bardzo użytecznego doku, zaprojektowanego do obsługi LCVP, a w który wyposażone są okręty typu Bay.
Jeśli chodzi o uzbrojenie jednostki, można spodziewać się dwóch stanowisk Phalanx CIWS, dwóch dział kal. 30 mm, wyrzutni celów pozornych i prawdopodobnie ulepszonych możliwości prowadzenia walki elektronicznej. Cywilna załoga Argusa składa się z 22 oficerów i 58 marynarzy mieszkających w stosunkowo przestronnych kabinach. Na tym etapie nie są jasne wszystkie szczegóły. Zgodnie z obecną konfiguracją jest miejsce dla około 130 personelu grupy lotniczej oraz 300 personelu medycznego. Zakładając, że na pokładzie będzie przebywać co najmniej 250 żołnierzy, prawdopodobnie przez dłuższy czas będą oni zajmować pomieszczenia personelu medycznego. Mogą zatem okazać się potrzebne dodatkowe miejsca do odpoczynku i wydawania posiłków. Można to osiągnąć przez doraźną przebudowę części hangaru rufowego, ale to tylko przypuszczenie.
Dla porównania jedna z jednostek typu Bay – RFA Cardigan Bay / Zdjęcia: ministerstwo obrony Wielkiej Brytanii, Royal Navy
Komentarze
Nikt jeszcze nie skomentował tego artykułu.