W piątek, 25 kwietnia 2025, pojawiły się doniesienia o rozpoczęciu wprowadzania przez Japońskie Powietrzne Siły Samoobrony (Kōkū Jieitai, JASDF) na wyposażenie swoich żołnierzy nowych 5,56-mm karabinków automatycznych Howa typ 20. Wcześniej, broń trafiała do żołnierzy Lądowych Sił Samoobrony (Rikujō Jieitai, JGSDF).
Zdjęcia: 航空自衛隊百里基地 @jasdf_hyakuri via X
Pierwsza partia karabinków miała trafić do bazy lotniczej Hyakuri, która jest częścią międzynarodowej portu lotniczego Ibaraki położonego w miejscowości Omitama, na północ od Tokio, gdzie mieści się Jednostka Szkoleniowa Bezpieczeństwa Baz (ang. Base Security Training Unit). Baza służy do testowania nowego uzbrojenia i wyposażenia, jak np. w ub. r. półautonomicznych, biomorficznych robotów kroczących Ghost Robotics Vision 60 klasy Q-UGV przez JGSDF.
Przypomnijmy, że w grudniu 2019 wybrano karabinek typ 20 na następcę typ 89, oba produkcji spółki Howa. W maju 2020 odbyła się oficjalna premiera.
Zgodnie z dokumentami budżetowymi Ministerstwa Obrony Japonii, zamówienia na broń wyglądały dotąd następująco i dotyczyły tylko JGSDF: 3283 egzemplarzy w 2020 roku, 3342 egz. w 2021, 2928 egz. w 2022, 8577 egz. w 2023, 9927 egz. w 2024. Natomiast w 2025 roku zamówiono łącznie 12 907 egz., w tym 10 000 dla JGSDF oraz pozostałe dla nowych użytkowników: 207 dla Morskich Sił Samoobrony (Kaijō Jieitai, JMSDF) oraz 2702 dla omawianych JASDF.
W przypadku JGSDF broń zadebiutowała podczas australijskiego ćwiczenia Talisman Sabre w lipcu-sierpniu 2023 na wyposażeniu żołnierzy amfibijnej brygady szybkiego reagowania (Suirikukidōdan, ARDB).
Karabinek typ 20
Jak wspomniano, typ 20 zastąpi w linii wprowadzony w 1989 roku karabinek typ 89. Obie konstrukcje stworzyło przedsiębiorstwo Howa Machinery (Howa Kogyo) z siedzibą w Kiyosu w prefekturze Aichi na wyspie Honsiu. To trzecia generacja japońskiej broni indywidualnej opracowana przez spółkę po karabinie automatycznym typ 64 (do amunicji 7,62 mm x 51 o słabszym ładunku miotającym) i karabinku automatycznym typ 89 (zasilanym nabojem 5,56 mm x 45 NATO).
Howa Machinery została założona w 1907 roku jako producent maszyn tkackich. Od 1932 roku wytwarza uzbrojenie, po II wojnie światowej powstawały tam m.in. lokalne kopie karabinków M1 i karabinów M1 Garand. Zaprojektowano tam 7,62 mm karabiny automatyczne typ 64, 5,56 mm karabinki automatyczne typ 89 i 40 mm granatniki maszynowe typ 96. Howa wytwarzała na licencji amerykańskiego ArmaLite karabinki AR-18 oraz na licencji Boforsa działa bezodrzutowe Carl Gustaf M2 i M3.
Karabinek typ 20 w odmianie podstawowej wyposażono w 330-mm lufę, dostosowaną do miotania granatów nasadkowych. Masa broni wynosi 3,5 kg. Długość to 783 mm z kolbą skróconą (o 100 mm krótsza od typ 89) i 854 mm z kolbą maksymalnie wysuniętą. Ogólny układ konstrukcyjny to model z wydzieloną komorą zamkową i spustową. Broń wyposażono w wymienny zespół lufy. Ten ostatni zakończony jest dużym regulatorem gazowym.
Komora zamkowa i łoże wykonane zostały ze stopu aluminium. Grzbietowa szyna uniwersalna NAR (NATO Accessory Rail) ciągnie się przez całą długość komory zamkowej i łoża. Broń pozbawiona jest stałych mechanicznych przyrządów celowniczych, na końcach szyny osadzone są przyrządy w postaci składanej podstawy muszki i przeziernika. Na bocznych i dolnej powierzchni łoża umieszczono szczeliny montażowe standardu Magpul M-LOK.
Kolba w postaci główki, suwaka i podpoliczka została wykonana z tworzywa sztucznego. Nie jest składana na bok, a wyposażona w wysuwaną stopkę (suwak) blokowaną w kilku położeniach. Na główce kolby zamocowano podnoszoną poduszkę policzkową do strzelania z użyciem wyżej zamocowanych optycznych lub optoelektronicznych przyrządów celowniczych.
Broń ma komorę zamkową z tworzywa sztucznego, w układzie podobnym do AR, z wydzielonym chwytem pistoletowym. Gniazdo magazynka pozwala na wykorzystanie magazynków standardu AR. Podczas prezentacji broń pokazano z 30-nabojowym modelem z czarnego tworzywa sztucznego, odpowiednikiem Magpul PMAG30 AR/M4 GEN M3. Wszystkie manipulatory – umieszczony pod kciukiem bezpiecznik połączony z przełącznikiem rodzaju ognia (kąt między położeniem zabezpieczonym a ogniem pojedynczym to 45 stopni, ale aby przestawić na ogień ciągły trzeba przesunąć skrzydełko o dalsze 90 stopni), dźwignia zwalniania magazynka i dźwignia zwalniania zespołu ruchomego z tylnego położenia – są powielone po obu stronach.
Rękojeść napinania przemieszcza się w oknie wyciętym w górnej części komory zamkowej. Napinacz może być przełożony na prawą lub lewą stronę. Podczas prowadzenia ognia rękojeść pozostaje nieruchoma. Japończycy zwracają uwagę, że karabinek typ 20 został przystosowany do działania przy długotrwałym oddziaływaniu słonej wody morskiej na broń. Konstrukcja została specjalnie zabezpieczona antykorozyjnie. Dodatkowo przez wprowadzenie otworów drenażowych ma być zdolna do prowadzenia ognia od razu po wyjęciu z wody, jeżeli zostanie w niej zanurzona.
ついに！#２０式 5.56mm小銃が #基地警備教導隊 に配備されました！現在は #航空自衛隊 の正式運用に向けて様々な試験を行っています。桜に翼の航空自衛隊マークが輝いてますね✨#百里基地 pic.twitter.com/FnGExpVnSy
— 航空自衛隊百里基地 (@jasdf_hyakuri) April 25, 2025