Intensywne próby KN-23

10 sierpnia Korea Północna przeprowadziła kolejny test dwóch rakietowych pocisków balistycznych krótkiego zasięgu, które otrzymały amerykańskie oznaczenie KN-23. Począwszy od maja 2019, gdy rozpoczęto program prób nowego uzbrojenia, strategiczne wojska rakietowe koreańskiej armii ludowej (Chosŏn inmin’gun Jeonlyagloketeugun) z powodzeniem wystrzeliły łącznie 15 pocisków tego typu. Według zachodnich analityków, jest to pierwszy nowoczesny pocisk balistyczny krótkiego zasięgu, opracowany w tym kraju (Nowy okręt podwodny KRL-D, 2019-07-24).

Uważa się, że montaż i testy naziemne pocisków są prowadzane w ośrodku badawczym Hamhŭng w prowincji Hamgyŏng Południowy. 17 października 2017 zdjęcia satelitarne w podczerwieni wykazały, że były przeprowadzane tam próby statyczne nowych silników rakietowych. KN-23 po raz pierwszy zaprezentowano podczas defilady wojskowej w Pjongjangu, zorganizowanej na dzień przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi w Pjongczangu w Korei Południowej. Dwanaście, wówczas nienazwanych jeszcze pocisków, było przenoszonych na sześciu nowych 8-kołowych transporterach-wyrzutniach.

Próby rozpoczęto jednak dopiero w 2019, co sugeruje, że wcześniej prezentowane pociski mogły być makietami bądź kadłubami niegotowych rakiet. Jak pokazują materiały zdjęciowe i wideo z ostatnich prób, broń jest teraz przenoszona na nowym 8-kołowym podwoziu, podobnym wizualnie do białoruskiego MZKT-7930 Astrolog, które jest wykorzystywane m.in. do przenoszenia rosyjskich pocisków balistycznych krótkiego zasięgu 9K720 Iskander-M. Same KN-23 również przypominają rosyjskie konstrukcje, a także południowokoreańskie Hyunmu-2B, chińskie DF-12 i w pewnym stopniu amerykańskie MGM-140 ATACMS, które mają jednak znacznie mniejsze rozmiary. Drugim podwoziem testowym jest wariant gąsienicowy transportera-wyrzutni.

Korea Północna nie prowadziła prób rakietowych od czasu testu międzykontynentalnego pocisku balistycznego Hwasong-15, który przeprowadzono 27 listopada 2018. Podczas pierwszej próby, 4 maja 2019 o godz. 10.54 czasu lokalnego wystrzelono pojedynczy KN-23, wraz z wielkokalibrowymi pociskami artyleryjskimi klasy ziemia-ziemia, z Wŏnsan w prowincji Kangwŏn. KN-23 przeleciał wówczas ok. 240 km osiągając maksymalny pułap ok. 60 km i upadł do wód Morza Wschodniego (Japońskiego). 9 maja zostały wystrzelone dwa kolejne z Kusŏng w prowincji P’yŏngan Północny. Pierwszy wystartował o godz. 16.29 i przeleciał 420 km, a drugi 16.49, przebywając 270 km, oba osiągając pułap ok. 50 km. Kierunek lotu obu rakiet był taki sam, jak w przypadku pierwszej próby.
 

Po prawie siedmiotygodniowej przerwie, 25 lipca z Wŏnsan ponownie wystrzelono dwa pociski tego typu. Przeleciały one wówczas 430 i 690 km, osiągając pułap ok. 50 km i upadając do Morza Japońskiego. 31 lipca kolejna para została wystrzelona z tego miejsca o godz. 05.06 i 05.27, osiągając dystans ok. 250 km i pułap ok. 30 km. W sierpniu próby KN-23 zostały zintensyfikowane. 2 sierpnia dwa pociski zostały wystrzelone o godz. 2.59 i 3.23, kolejne dwa 5 sierpnia, które przeleciały 450 km, a 6 sierpnia ponownie dwa osiągając również ok. 450 km. Ostatnia próba miała miejsce 10 sierpnia, na dobę przed rozpoczęciem corocznych amerykańsko-południowokoreańskich ćwiczeń wojskowych pk. Ulchi-Freedom Guardian (Traktat INF przeszedł do historii, 2019-08-03).

Według zachodnich specjalistów, jednostopniowy, zasilany paliwem stałym balistyczny KN-23 ma ok. 7,5 m długości, 0,95 m średnicy u podstawy, a jego masa startowa to 3415 kg, z czego 500 kg stanowi głowica bojowa, prawdopodobnie konwencjonalna lub jądrowa. Najdłuższy dotąd zanotowany dystans podczas prób to 690 km. Nie wiadomo nic o zastosowanym układzie naprowadzania.

Dla porównania rosyjski Iskander-M ma 7,3 m długości, 0,92 m średnicy u podstawy, masę startową 3800-4020 kg, z czego 480-700 kg to głowica bojowa. Oficjalnie są to głowice konwencjonalne: burzące, kasetowe, penetrujące lub paliwowo-powietrzne. Jednak według specjalistów mogą także przenosić głowice jądrowe. Zasięg wynosi 500 km dla wersji przeznaczonej dla rosyjskich wojsk lądowych (wersja eksportowa Iskander-E ograniczona do 280 km), ale według ekspertów może wynosić nawet dwa razy więcej. Pocisk wszedł do służby w 2006 ( Grom-2 dla Arabii Saudyjskiej, 2019-01-05).

Południowokoreański Hyunmu-2B ma około 12 m długości, 0,9 m średnicy i masę startową 5400 kg. Przenosi dużą, konwencjonalną głowicę bojową o maksymalnej masie 997 kg (burzącą lub kasetową). W przeciwieństwie do KN-23 i Iskandera, jest to jednak pocisk dwustopniowy, zasilany paliwem stałym. Zasięg rażenia jest zależny od masy głowicy bojowej: 500 km dla 997-kg ładunku i 800 km dla 500-kg ładunku (przed porozumieniem z USA w 2012 zasięg był ograniczony do 300 km). Jest w służbie od 2009.

Chiński DF-12 (nazwa eksportowa: M20) ma 7,3 m długości, 0,92 m średnicy u podstawy, masę startową 4012 kg, z czego 480 kg to głowica bojowa: burząca, kasetowa, penetrująca lub paliwowo-powietrzna. Jest to pocisk jednostopniowy, zasilany paliwem stałym o zasięgu 420 km (wersja dla chińskich sił zbrojnych) lub ograniczona do 280 km (wersja eksportowa). W służbie od 2013. Jedynym użytkownikiem eksportowym jest Katar, który użytkuje je równolegle z rakietami SCAIC SY-400 (Shen Ying).

Znacznie mniejsze, ale warte odnotowania są amerykańskie MGM-140A/M39 i MGM-140B/M39A1 ATACMS (Army TACtical Missile System). Mają po 3,98 m długości, 0,61 m średnicy, masę startową 1673 kg (wersja Block 1) lub 1321 kg (Block 1A), z czego konwencjonalna głowica bojowa ma masę od 160 do 560 kg, w zależności czy jest burząca, burząco-odłamkowa czy kasetowa (od 300 do 950 sztuk subamunicji). Są to także jednostopniowe pociski zasilane paliwem stałym o zasięgu od 165 km (Block 1) do 300 km (Block 1A). W służbie US Army od 1986, a potencjalnie od 2023 będzie stopniowo zastępowany przez nowy pocisk, opracowywany w ramach programu PrSM (Precision Strike Missile) (Próba głowicy DeepStrike, 2019-05-24).