25 grudnia br. w wieku 81 lat zmarł emerytowany komandor Richard Dick Marcinko, założyciel i pierwszy dowódca jednostki specjalnej amerykańskiej marynarki wojennej NSWDG (Naval Special Warfare Development Group)/DEVGRU (DEVelopment GRoUp), znanej jako SEAL Team Six.
W wieku 81 lat zmarł emerytowany komandor Richard Dick Marcinko, założyciel i pierwszy dowódca jednostki specjalnej amerykańskiej marynarki wojennej DEVGRU, znanej jako SEAL Team Six / Zdjęcie: Rogue Warrior Richard Marcinko
Jako pierwsze o śmierci weterana wojny wietnamskiej poinformowało muzeum Navy SEAL (National Navy UDT-SEAL Museum) z hrabstwa St. Lucie na Florydzie na swojej stronie na Facebooku. Później informację potwierdził syn zmarłego, Matt Marcinko, na swoim profilu na Twitterze.
Richard Marcinko urodził się 21 listopada 1940 w Lansford w stanie Pensylwania w rodzinie słowackich imigrantów. Marcinko porzucił naukę w szkole średniej w New Brunswick w New Jersey i próbował zaciągnąć się do Korpusu Piechoty Morskiej (US Marine Corps, USMC), który jednak odrzucił go jako kandydata, ze względu na brak dyplomu ukończenia szkoły. Udało mu się zaciągnąć do marynarki wojennej (US Navy), gdzie we wrześniu 1958 został radiotelegrafistą.
W czerwcu 1961 rozpoczął kurs UDTR (Underwater Demolition Team/Replacement) do sił specjalnych US Navy SEALs, który ukończył wraz z rocznikiem 26. w październiku (UDT-21). Następnie uzupełnił swoje wykształcenie, uzyskując tytuł licencjata w Auburn ze stosunków międzynarodowych oraz tytuł magistra nauk politycznych w Navy Post Graduate School. W grudniu 1965 ukończył kurs oficerski i w czerwcu 1966 został oddelegowany do jednostki SEAL Team Two.
W styczniu 1967 wraz z 2. plutonem odbył 6-miesięczną turę podczas wojny wietnamskiej. 18 maja 1967 Marcinko dowodził operacją na wyspie Ilo Ilo, podczas której zabito wielu partyzantów Wietkongu i zniszczono sześć Sampanów. Nazwano ją później najskuteczniejszą operacją US Navy SEALs w dolinie Mekongu, a dowództwo wojsk lądowych Wietnamu Północnego wyznaczyło za jego głowę nagrodę – bezskutecznie.
Następnie powrócił do Wietnamu na czele 8. plutonu, gdzie służył w ramach drugiej tury od grudnia 1967 do czerwca 1968. Podczas północnowietnamskiej Ofensywy Tết, jego jednostka wspierała działania sił specjalnych US Army (Zielonych Beretów) w Châu Đốc w prowincji An Giang, przy granicy w Kambodżą. Walki miejskie szybko przekształciły się misję ratunkową amerykańskich pielęgniarek i nauczyciela, uwięzionych w lokalnym kościele i szpitalu. Za służbę w wojnie wietnamskiej, Marcinko został odznaczony czterema Brązowymi Gwiazdami, Srebrną Gwiazdą i południowowietnamskim Krzyżem Waleczności.
https://twitter.com/yungspecter/status/1475232432555102208?s=20
Następnie został awansowany na stopień komandora podporucznika i wyznaczony w 1973 na attaché marynarki wojennej w Kambodży. Po półtora roku powrócił do USA, aby objąć dowodzenie nad jednostką Navy SEALs Team Two (1974-1976). Podczas irańskiego kryzysu zakładników w 1979, Marcinko był jednym z dwóch przedstawicieli US Navy w grupie zadaniowej TAT (Terrorist Action Team), która w ramach operacji Orli Szpon miała odbić amerykańskich zakładników w Teheranie.
Po fiasku operacji w Iranie, ówczesny Szef Operacji Morskich US Navy, adm. Thomas B. Hayward wyznaczył Marcinko na dowódcę nowej jednostki US Navy SEALs, którą on sam nazwał szóstą, aby zmylić przeciwników USA – w rzeczywistości była to trzecia jednostka tej formacji. Marcinko zwerbował do nowego zespołu wybranych żołnierzy z pozostałych jednostek oraz z UDT (Underwater Demolition Teams), w tym z sekcji antyterrorystycznej MOB-6 z Navy SEALs Team Two. Marcinko dowodził Navy SEALs Team Six przez trzy lata, od sierpnia 1980 do lipca 1983. Pod jego dowództwem, stała się główną jednostką do działań antyterrorystycznych i ratowania zakładników w US Navy.
Po rezygnacji z dowodzenia jednostką na rzecz kmdr. Roberta Gormly’ego, Marcinko został wyznaczony przez zastępcę Szefa Operacji Morskich wiceadm. Jamesa Ace Lyonsa na stworzenie jednostki, która miała zbadać podatność US Navy na terroryzm. Jednostka otrzymała nazwę Naval Security Coordination Team OP-06D i była nazywana potocznie Red Cell.
W 1989 odszedł na emeryturę, a niedługo potem został oskarżony o oszustwa wraz z innymi b. członkami US Navy SEALs. 9 marca 1990 został skazany na 21 miesięcy więzienia i grzywnę w wysokości 10 tys. USD. Sam Marcinko twierdził później, że oskarżenie było wynikiem polowania na czarownice, związanego z działalnością Red Cell, która ujawniła słabości systemów bezpieczeństwa w wojsku.
W cywilu napisał swoją autobiografię wraz z pomocą Johna Weismana, pt. Rogue Warrior, wydaną w 1992 (w Polsce wydaną pod tytułem Komandos). Następnie współtworzył z Weismanem kolejne książki: Leadership Secrets of the Rogue Warrior (1996), The Rogue Warriors Strategy for Success (1998) i The Real Team (1999).
Marcinko deklarował się politycznie jako konserwatysta. Do chwili swojej śmierci był dyrektorem spółki Red Cell International (znanej wcześniej jako SOS Temps, Inc.) z siedzibą w Waszyngtonie, specjalizującej się w doradztwie ds. bezpieczeństwa. Był też rzecznikiem spółki Zodiac Maritime Training Academy i konsultantem na planie serialu 24 godziny. W latach 2008-2010 współpracował z producentem noży Strider Knives, Inc., który stworzyła serię noży z inicjałami RW (od jego przydomku Rogue Warrior).