13 maja br. turecka agencja prasowa Anadolu poinformowała, że dzień wcześniej rodzimy system przeciwlotniczy i przeciwrakietowy dalekiego zasięgu Siper (tur. Okop) przeszedł pomyślnie ostatnią próbę przed wdrożeniem do służby operacyjnej. Test zrealizowano z poligonu rakietowego w prowincji Synopa, położonym na wybrzeżu Morza Czarnego na północy kraju.
Kampania prób rozpoczęła się w listopadzie 2021. Poprzedni test miał miejsce w grudniu 2022 z pociskiem Siper Blok 1 – osiągnięto wówczas dystans przechwycenia celu przekraczający 100 km.
System powstał na zlecenie Prezydencji Przemysłu Obronnego (Savunma Sanayii Başkanlığı, SSB) w ramach konsorcjum spółek złożonych z Roketsan (który odpowiada za pocisk), Aselsan (radary i elektronika) oraz narodowego instytutu badawczego technologii i infrastruktury spółki Tübitak SAGE. Ma wejść do służby operacyjnej w bieżącym roku (Turcja: test nowego pocisku balistycznego Tayfun).
Efektor systemu jest dwustopniowym pociskiem przechwytującym z przyspieszaczem rakietowym, który jest odrzucany po starcie. Charakteryzuje się trapezoidalnym poczwórnym usterzeniem, charakterystycznym dla systemów rakietowych tej klasy.
Zgodnie z wcześniejszą grafiką, bateria systemu ma składać się z czterech transporterów-wyrzutni rakiet, dwóch pojazdów transportowo-załadowczych, radaru wczesnego wykrywania, radaru kierowania ogniem, dwóch pojazdów dowodzenia i kontroli, trzech pojazdów łączności i transmisji danych, które będą wspierane przez stacjonarny punkt dowodzenia oraz samoloty wczesnego ostrzegania i kontroli E-7T Peace Eagle za pomocą łącza wymiany danych Link-16.
Zdjęcie i grafika: Roketsan
Prace nad systemem Siper zapowiedział prezydent Turcji Recep Tayyip Erdoğan, 31 października 2018. Było to po deklaracji o zamówieniu (jak się później okazało) pierwszej z dwóch dotąd baterii rosyjskiego systemu obrony powietrznej S-400 Triumf oraz przed odrzuceniem propozycji amerykańskiej sprzedaży procedurą FMS (Foreign Military Sales) systemu MIM-104 Patriot z pociskami PAC-2/GEM-T i PAC-3 MSE.
Siper ma być systemem o podobnych parametrach jak zakupiony rosyjski S-400, który w rzeczywistości pozyskano jako rozwiązanie pomostowe po fiasku programu T-LORAMIDS (Turkish Long-Range Air and Missile Defense System). Z tą różnicą, że będzie on najwyższym elementem tureckiego wielowarstwowego systemu obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej o zasięgu docelowym ponad 150 km.
Pozostałymi elementami będą 35-mm samobieżne zestawy przeciwlotnicze nowej generacji Korkut, przenośne przeciwlotnicze zestawy rakietowe Sungur (przejściowo z pociskami FIM-92B/C Stinger, docelowo rodzime PorSav), a następnie systemy Hisar-A+ (zasięg 15 km), Hisar-O (25 km) i Hisar-U (ponad 100 km).
Warto dodać, że system Siper wejdzie też na uzbrojenie przyszłych niszczycieli rakietowych obrony powietrznej HSHM (Hava Savunma Harbi Muhribi) typu TF-2000. Będą wystrzeliwane, wraz z innym uzbrojeniem rakietowym, z 64 komór wyrzutni pionowego startu (VLS) typu Roketsan MIDLAS (Milli Dikey Atım Lançer Sistemi).