Komitet Szefów Sztabów Wielkiej Brytanii opublikował raport z którego wynika, że pomiędzy 2023, gdy ze służby w Royal Navy zostaną wycofane pociski przeciwokrętowe RGM-84 Harpoon, a 2030 gdy planowane jest wprowadzenie nowej generacji pocisków w ramach programu FC/ASW (Future Cruise/Anti-Ship Weapon), może zaistnieć poważna luka operacyjna w zakresie powyższych zdolności.

Koncepcja zaawansowanego, supersonicznego pocisku manewrującego o obniżonej wykrywalności CVS401 Perseus, którego charakterystyki mogą zostać wykorzystane przy projektowaniu FC/ASW. /Grafika: MBDA

Koncepcja zaawansowanego, supersonicznego pocisku manewrującego o obniżonej wykrywalności CVS401 Perseus, którego charakterystyki mogą zostać wykorzystane przy projektowaniu FC/ASW. /Grafika: MBDA

Gen. por. Sir Mark Poffley, zastępca szefa sztabu brytyjskich sił zbrojnych, wyjaśnił podczas posiedzenia Komitetu, że Ministerstwo Obrony wymaga, aby wypełnić tę lukę w zakresie pocisku przeciwokrętowego klasy powierzchnia-powierzchnia. Jednakże w obecnym planie wydatków obronnych nie ma takiego zakupu, więc ewentualne pozyskanie jest jedną z aspiracji resortu (EuroNaval 2018: MMP dla okrętów, 2018-10-24).

Jak wynika z raportu, resort obrony oprócz przeprowadzania fazy analitycznej koncepcji FC/ASW, powinno przeprowadzić również studium wykonalności rozwiązania pośredniego przed wprowadzeniem docelowego pocisku nowej generacji. Zaleca się przeprowadzenie oceny technicznej możliwości wydłużenia resursu, jak i możliwości dla pocisków Harpoon (w tym także możliwości pozyskania Harpoon Block II+ dla samolotów patrolowych P-8A Poseidon) czy zakupu francuskich MM40 Exocet Block 3 (Royal Navy wykorzystywała MM38 Exocet Block I do 2002). Zgodnie z oświadczeniem Boeinga z lipca, Harpoon nowej generacji ma wejść na wyposażenie US Navy jeszcze w 2018 (Próby Marte ER, 2018-11-16).

Inne rozważane alternatywy to pociski manewrujące nowej generacji Lockheed Martin AGM-158C LRASM (Long Range Anti-Ship Missile) w wariancie dla wyrzutni pionowego startu Mk 41 VLS, których chęć zakupu wcześniej wyrażał już Wielka Brytania, czy wielozadaniowy wariant norweskiego Kongsberg NSM, opracowany wspólnie z Raytheonem, którego koszty eksploatacyjne mają być niższe niż LRASM czy Haproon. Oba typy pocisków mogą współpracować w zakresie naprowadzania z pozyskiwanymi przez Royal Navy samolotami wielozadaniowymi F-35B Lightning II (NSM dla fregat LCS, 2018-06-04).

Ostatnią braną pod uwagę alternatywą są przeciwokrętowe pociski manewrujące Saab RBS15 Mk3. Co ciekawe, nowa generacja szwedzkich pocisków, RBS15 Mk4 Gungnir, będzie dostępna począwszy od 2020, gdy pierwsze partie trafią do szwedzkich sił zbrojnych, co również mogłoby wypełnić lukę brytyjską (Farnborough 2018: Premiera RBS15 Gungnir, 2018-07-17).

Analiza
Zgodnie z brytyjsko-francuskim porozumieniem z 28 marca 2017, rozpoczęto fazę koncepcyjną wspólnego następcy taktycznych pocisków manewrujących dalekiego zasięgu o niskiej wykrywalności SCALP-EG/Storm Shadow dla obu państw i pocisków przeciwokrętowych RGM-84 Harpoon dla Wielkiej Brytanii i MM38/MM40/AM39/SM39 Exocet dla Francji.

Faza, której koszty oceniono na 100 mln EUR (430 mln zł) ma zakończyć się w 2020. W tym czasie powstanie koncepcja pocisku i wymagania taktyczno-techniczne do budowy demonstratora technologii i ocena do dalszej kontynuacji programu. Wstępna gotowość operacyjna mogłaby zostać osiągnięta przed końcem lat 2020.

Prace obejmą wykorzystanie doświadczenia koncernu MBDA przy projektowaniu i budowie pocisków rakietowych tej klasy, w tym prawdopodobnie, ujawnionej podczas targów Paris Air Show 2011 koncepcji zaawansowanego, supersonicznego pocisku manewrującego o obniżonej wykrywalności o nazwie CVS401 Perseus.