1 maja br. ukraiński portal branżowy Military Aviation In UA jako pierwszy opublikował fotografie amerykańskich 127-mm niekierowanych pocisków rakietowych Zuni FFAR (Folding-Fin Aircraft Rocket) klasy powietrze-ziemia i powietrze-powietrze, zintegrowanych z ukraińskim samolotem szturmowym Su-25 (Macedonia Północna potwierdziła przekazanie Ukrainie Su-25).
Oczywiście informacja sama w sobie nie jest zaskoczeniem, gdyż Departament Obrony USA uwzględnił dostawę 4000 pocisków tego typu w 29. pakiecie pomocy wojskowej dla Ukrainy o rekordowej wartości 3,075 mld USD (13,61 mld zł), który został ogłoszony publicznie 6 stycznia br.
Niemniej trzeba przyznać, że integracja z co najmniej jednym (a raczej pierwszym ujawnionym) samolotem szturmowym Su-25 wojsk lotniczych Ukrainy (Powitriani Syły Zbrojnych Sył Ukrajiny, PS ZSU) nastąpiła stosunkowo szybko.
Zuni FFAR, czyli literalnie rakieta lotnicza ze składanymi statecznikami, weszły na uzbrojenie w 1957 w siłach zbrojnych USA, a następnie Francji czy Pakistanu. Pociski o pięciocalowym przekroju poprzecznym zostały opracowane przez ówczesną spółkę Bridgeport Brass Company. Nazwa pochodzi od plemienia Indian Ameryki Północnej z grupy Pueblo.
Pociski zasilane paliwem stałym przenoszą ładunki odłamkowo-kumulacyjne Mk.63, przeciwpancerne Mk.32, odłamkowo-burzące Mk.24, dymne Mk.34, oświetlające Mk.33, z dipolami Mk.84 czy ćwiczebne. Zależnie od wersji, masa silnika pocisku i głowicy może się różnić, ale nie przekracza 70 kg. Pocisk ma 2000 mm długości i zasięg efektywny do 8000 m.
Zdjęcia: Military Aviation In UA via Twitter
Pierwszym nosicielem był pokładowy samolot myśliwski Vought F-8 Crusader, który miał dwutubową wyrzutnię do tego celu, jednak najpopularniejszą wyrzutnią dla Zuni stała się czterotubowa LAU-10/A. Debiut bojowy nastąpił za granicą: użyły ich pakistańskie F-86F Sabre przeciwko Hindusom. 6 września 1965 formacja sześciu Sabre z 19. Eskadry wojsk lotniczych Pakistanu zaatakowała rakietami Zuni kolumny wojsk lądowych indyjskiej pod Wagah. W ciągu 20 minut niezliczona liczba pojazdów wojskowych, w tym czołgów, została zniszczona.
Jednak do najbardziej znanych przypadków użycia tej broni należy wskazać wojnę w Wietnamie. Zadebiutowała ona 1 maja 1967 podczas lotu bojowego w rejonie bazy lotniczej Kép w Wietnamie Północnym, gdy komandor porucznik Theodore R. Swartz z Dywizjonu VA-76, który wystartował z pokładu lotniskowca USS Bon Homme Richard (CV/CVA-31) typu Essex, zestrzelił samolot myśliwski MiG-17. Był to jedyny samolot MiG, który został zestrzelony przez pokładowy samolot szturmowy Douglas A-4 Skyhawk w Wietnamie. Komandor porucznik Swartz otrzymał za swój czyn Srebrną Gwiazdę.
Później, Zuni stała się również czarną owcą z powodu dwóch tragicznych w skutkach wypadków. Niewłaściwe obchodzenie się z rakietą wyposażoną z głowicę przeciwpancerną Mk.32 było przyczyną poważnego pożaru na pokładzie lotniskowca USS Forrestal (CVA-59) z 29 lipca 1967, w którym zginęło 134 ludzi. Dwa lata później, 14 stycznia 1969, w podobnym incydencie na pierwszym atomowym lotniskowcu USS Enterprise (CVN-65), zginęło 27 osób, 314 zostało rannych, a 15 samolotów zostało zniszczonych.
Co ciekawe, na bazie Zuni została opracowana pierwsza generacja kierowanych pocisków rakietowych klasy powietrze-powietrze krótkiego zasięgu AIM-9 Sidewinder. Istnieje również wariant kierowany laserem, odpowiednik 70-mm modułów naprowadzania laserowego WGU-59/B APKWS II z pociskami Hydra 70, oznaczony jako Laser Guided Zuni Rocket i wyposażony w moduł naprowadzania WGU-58/B. Wariant ten jest produkowany przez północnoamerykański oddział europejskiego konsorcjum MBDA.
Су-25 та 127мм некеровані авіаційні ракети Zuni pic.twitter.com/TcwsOi0267
— MilitaryAviationInUa (@Ukraine_AF) May 1, 2023
Komentarze
Nikt jeszcze nie skomentował tego artykułu.